Akt ofiarowania
Jezu, Hostio, którego w tej chwili przyjęłam do serca swego, a w tym zjednoczeniu z Tobą ofiaruję się Ojcu niebieskiemu jako hostia ofiarna, zdając się zupełnie i całkowicie na najmiłosierniejszą, świętą wolę Boga mojego. Od dziś wola Twoja, Panie, jest mi pokarmem. Masz całą istotę moją, rozporządzaj mną według swych Boskich upodobań. Cokolwiek poda mi Twoja ojcowska dłoń, przyjmuję z poddaniem się, spokojem i radością. Nie lękam się niczego, jakkolwiek mną pokierujesz, i spełnię przy pomocy Twej łaski wszystko, czegokolwiek ode mnie zażądasz. Już teraz nie lękam się żadnych natchnień Twoich ani (23) ich [nie] badam z niepokojem, dokąd one mnie zaprowadzą. Prowadź mnie, o Boże, drogami, jakimi Ci się podoba; zaufałam całkowicie woli Twojej, która jest dla mnie miłością i miłosierdziem samym. Każesz pozostać w tym klasztorze — pozostanę; każesz przystąpić do dzieła — przystąpię; pozostawisz mnie do śmierci w niepewności co do dzieła tego — bądź błogosławiony; dasz mi śmierć wtenczas, kiedy po ludzku zdawać się będzie, że najbardziej potrzeba mojego życia — bądź błogosławiony. Zabierzesz mnie w młodości — bądź błogosławiony; dasz mi doczekać sędziwego wieku — bądź błogosławiony; dasz zdrowie i siły — bądź błogosławiony; przykujesz mnie do łoża boleści, choćby [na] życie całe — bądź błogosławiony; dasz same zawody i niepowodzenia w życiu — bądź błogosławiony; dopuścisz, aby moje najczystsze intencje były potępione — bądź błogosławiony; dasz światło umysłowi mojemu — bądź błogosławiony; pozostawisz mnie w ciemności i we wszelakiego rodzaju (24) udręczeniu — bądź błogosławiony. Od tej chwili żyję w najgłębszym spokoju, bo sam Pan niesie mnie na ręku swoim. On, Pan niezgłębionego miłosierdzia, wie, że Jego samego pragnę we wszystkim, zawsze i wszędzie.