Nie wiem, o Panie, o której przyjdziesz godzinie,
          A więc czuwam nieustannie i nadsłuchuję.
          Ja, oblubienica Twoja wybrana,
          Bo wiem, że lubisz przychodzić niepostrzeżenie,
          Lecz serce czyste z daleka Cię, Panie, wyczuje.
                    Czekam na Ciebie, Panie, wśród ciszy i milczenia,
                    Z tęsknotą wielką w swym sercu,
                    Z nieprzezwyciężonym pragnieniem.
                    Czuję, że moja miłość ku Tobie w żar się zamienia
                    I jak płomień wzniesie się w niebo w życia końcu,
                    A wtenczas spełnią się wszystkie moje życzenia.
          Przyjdź już — najsłodszy mój Panie,
          I zabierz me serce spragnione
          Tam, do siebie, w te górne niebios krainy,
          Gdzie trwa wiekuiste Twe życie.
                    Bo życie na ziemi to jedno konanie,
                    Bo serce me czuje, że do wyżyn jest stworzone,
                    I nic go nie zajmują tego życia niziny,
                    Bo ojczyzna moja to niebo. Wierzę w to niezbicie.

          [Koniec piątego zeszytu rękopisu Dzienniczka]