| Dz. 1748 |
Bądź uwielbiony, Boże, w dziele miłosierdzia Twego, Bądź błogosławiony przez wszystkie serca wierne, Które doznają spojrzenia Twojego, W których jest Twe życie nieśmiertelne. (109) O mój Jezu miłosierdzia, bolesny był Twój na ziemi żywot święty. I skończysz swe dzieło w strasznej męki katuszy, Wisząc na drzewie krzyża rozpięty, A to wszystko z miłości dla naszej duszy. W miłości niepojętej pozwoliłeś otworzyć najświętszy bok swój, I wytrysły z Serca Twego strumienie krwi i wody. Tu jest żywy miłosierdzia Twego zdrój, Tu dusze doznają pociechy i ochłody. W Najświętszym Sakramencie zostawiłeś nam miłosierdzie swoje. Oto Twa miłość tak zaradzić raczyła, Bym idąc przez życie, cierpienia i znoje, Nigdy o Twej dobroci i miłosierdziu nie wątpiła. Bo choćby na mej duszy zaciążyły świata całego nędze, Nie wolno nam wątpić ani na chwilę, Ale mieć ufność w miłosierdzia Bożego potędze, Bo Bóg duszę skruszoną przyjmuje mile. O niewysłowione miłosierdzie naszego Pana, Źródło litości i wszelkiej słodyczy, (110) Ufaj, ufaj duszo, choć jesteś grzechem skalana, Bo gdy się zbliżysz do Boga, nie doznasz goryczy. Bo On jest żywym ogniem wielkiej miłości. Gdy się do Niego szczerze zbliżymy, Nikną nasze nędze, grzechy i złości, On wyrówna długi nasze, gdy Mu się oddamy. |
Licencja Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia 2009 Pełny tekst „Dzienniczka” na stronie: www.faustyna.pl
