| Dz. 1750 |
Bądź uwielbiony, Stwórco nasz i Panie. Wszechświecie cały, uwielbiaj Pana w pokorze, Dziękuj swemu Stwórcy, na ile ci sił stanie, I wysławiaj Jego niepojęte miłosierdzie Boże. Pójdź, ziemio cała w swej zieleni, Pójdź, i niezgłębione morze, Niech twa wdzięczność w miłą pieśń się zmieni I śpiewa, jak wielkie jest miłosierdzie Boże. Pójdź, słońce piękne, promieniste, Pójdźcie i przed nim jasne zorze, Łączcie się w jeden hymn, niech wasze głosy czyste, Zgodnie wyśpiewują wielkie miłosierdzie Boże. Pójdźcie, góry i doliny, szumne lasy i gęstwiny, Pójdźcie, śliczne kwiaty w rannej porze, Niechaj zapach wasz jedyny Wysławia, wielbi, miłosierdzie Boże. (112) Pójdźcie, ziemi wszystkie śliczności, Którym człowiek nadziwić się dosyć nie może^ Pójdźcie wielbić Boga w swej zgodności, Wysławiając niepojęte miłosierdzie Boże. Pójdź, piękno całej ziemi niezatarte, I uwielbiaj Stwórcę swego [w] wielkiej pokorze, Bo wszystko jest w Jego miłosierdziu zawarte, Wszystko potężnym głosem woła, jak wielkie jest miłosierdzie Boże. Lecz ponad wszystkie te piękności Milszym jest dla Boga uwielbieniem Dusza niewinna i pełna dziecięcej ufności, Która przez łaskę ściśle jednoczy się z Nim. |
Licencja Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia 2009 Pełny tekst „Dzienniczka” na stronie: www.faustyna.pl
