Wprowadzenie

Drodzy Najmniejsi!

We wspólnym kroczeniu „maleńką drogą miłości” ważne jest wspólne trwanie na modlitwie. Tym samym lekceważenie tego, zapominanie o modlitwie przynosi wiele duchowych strat nam samym, naszym rodzinom i wspólnocie. A właśnie po to zostaliśmy obdarowani wspaniałym darem wspólnoty bliskich sobie osób – znajomych i przyjaciół, wspólnotą dzieci jednego Boga, by łączyło nas coś więcej niż zwykłe więzy przyjaźni. Urzeczywistni się to jedynie wówczas, gdy będziemy posłusznie wyrażać to we wspólnej modlitwie.

Podejmujmy tę modlitwę o stałych porach w jedności duchowej zgodnie z zaleceniem, które otrzymaliśmy w testamencie duchowym śp. Ks  Józefa Gregorkiewicza – salezjanina (+2006 r.). Choć przebywamy w różnych miejscach, możemy wspólnie modlić się, bowiem łączy nas jeden Duch. A wspólna modlitwa ma wielką moc i ogromne znaczenie. Wspólnie modląc się wypraszamy wszelkie łaski sobie nawzajem. Wypraszamy łaski dla nas jako wspólnoty, dla dzieła najmniejszych i dzieła odnowy Kościoła. Wchodzimy wspólnie w tę jedną rzeczywistość – Świat Ducha. „Podciągamy” siebie nawzajem, by dosięgnąć Nieba. W chwili modlitwy wszystkie nasze sprawy indywidualne stają się wspólnymi i jako wspólne zanoszone są Bogu Ojcu. Wszystkie krzyże, trudy, cierpienia rozkładają się na innych, na każdego po trochu. I łatwiej jest je dźwigać. A Bóg poruszony wspólną modlitwą, jednością serc, jednym duchem, udziela ze swego skarbca darów przeobfitych. Wtedy ci, co byli smutni, zostają pocieszeni, ci co cierpieli, doznają ulgi, ci co przeżywali trudności, doświadczają wsparcia. Serca są pokrzepione, a dusze umocnione ufnością i nadzieją. Módlmy się zatem w jedności i łączności duchowej w podawanych przez kapłana – opiekuna wspólnoty, porach dnia. Niech w wyznaczonych godzinach płynie z naszych serc jedna miłość, z naszych dusz niech jeden wydobywa się duch, niech usta wypowiadają jedną modlitwę. I tak zjednoczeni wypraszajmy u Boga wzrost w miłości, postęp na drodze maleńkiej, wytrwanie w potrójnym dziewictwie i wierności Krzyżowi.

Wówczas doświadczymy też wiele innych owoców wspólnej modlitwy, które opanują nasze serca: miłości, pokoju i wytrwałości, a także cierpliwości wobec ciągle pojawiających się problemów i ufności w nieskończoną opiekę Boga. Odczujemy też, że nie jesteśmy sami, szczególnie w tych chwilach trudnych, chwilach bólu i cierpienia. W czasie wspólnej modlitwy nasze problemy stają się problemami całej wspólnoty i cała wspólnota modli się w tych intencjach. Brak tych owoców świadczy, że nie wydoskonaliliśmy się w tym, co wyżej zostało ukazane, co jest główną przyczyną braku tego, co wspólnie tylko możemy osiągnąć.

Pamiętajmy, że jesteśmy wspólnotą od Ducha Świętego. Jednoczy nas jeden Duch, który przenika wszystkie serca. Ten Duch nas prowadzi, obdarza licznymi łaskami i charyzmatami. To oznacza, że tworzymy wspólnotę charyzmatyczną, w której Duch Jezusa Chrystusa poprowadzi nas bezpieczną drogą.

Jesteśmy także wspólnotą od Krwi Chrystusa Ukrzyżowanego. Łączą nas więzy Krwi, a te więzy łączą bardzo silnie. Więzy krwi w takim potocznym znaczeniu – to więzy rodzinne, to przynależność do tego samego rodu. Tak też jest i z nami, należymy do jednej rodziny – Rodziny Bożej. Płynie w nas jedna krew – Krew Chrystusa przelana za nas na Krzyżu. Ta Krew łączy nas jeszcze ściślej niż zwykłe więzy rodzinne, bowiem jest to Krew Zbawiciela, Krew niosąca nam zbawienie, jednocząca nas na jednej drodze ku zbawieniu, wprowadzająca nas w rzeczywistość Nieba. To dzięki tej Krwi z rozproszonych, zagubionych ludzi staliśmy się wspólnotą dzieci Bożych, wspólnotą dzieci Światłości.

Obudźmy więc w sobie wielką świadomość tego, iż jedność we wspólnocie jest ogromnie ważna i stanowi niebywałą siłę. Jest umocnieniem dla każdego z nas. O ile każdy z osobna kroczy powoli, o tyle we wspólnocie, gdzie panuje jedność, wszyscy „pędzimy” do Nieba. Musimy myśleć o tej jedności.

Ks. Tadeusz Pawluk