Część trzecia – zarys duchowości

Wspólnotę dusz najmniejszych tworzą tzw. dusze najmniejsze (maleńkie), które swoje codzienne powołanie realizują na wskazanej im, przez samego Pana Jezusa, maleńkiej drodze miłości. Większe zrozumienie tego, czym jest ta droga, na czym ona polega, czym dusza maleńka ma się stawać wobec Boga, znajdujemy w Dziejach duszy św. Teresy od Dzieciątka Jezus oraz w Orędziu miłości Serca Jezusa do świata, autorstwa o. Lorenzo Sales, kierownika duchowego sł. B. s. M. Konsolaty Betrone, mniszki klaryski kapucynki z Turynu – Moncalieri (Włochy). Tam też znajdujemy wyjaśnienie, istotę; czym jest dziecięctwo duchowe?, czym jest droga miłości?, czego Jezus oczekuje od duszy maleńkiej? I co dusza maleńka może dać Jezusowi?

Wspólnota dusz najmniejszych przyjęła dar maleńkiej drogi miłości jako duchową wskazówkę dla chrześcijan dzisiejszego Kościoła, który przekroczył próg nadziei cywilizacji miłości, w Wielkim Jubileuszu Roku 2000. Pomocą w zrozumieniu i przyjęciu przez Wspólnotę tego daru stało się nauczanie św. Jana Pawła II, który w swoim Liście Apostolskim Tertio Millennio Adveniente między innymi pisał: „całe życie chrześcijańskie jest jakby wielkim pielgrzymowaniem do domu Ojca, którego bezwarunkową miłość do każdego człowieka, a zwłaszcza do ‘syna marnotrawnego’ (por. Łk 15,11-32), odkrywamy na nowo każdego dnia. To pielgrzymowanie angażuje wnętrze osoby, rozszerza się na wspólnotę wierzących, aby ostatecznie ogarnąć całą ludzkość.”(nr 49).

Tak więc u progu Nowego Milenium chrześcijaństwa zdaje się nam zatem wychodzić naprzeciw pewna propozycja, jakby nowa „szkoła” duchowości, pod hasłem  Miłości Miłosiernej. Wciąż jeszcze św. Jan Paweł II jest tym, który prowadzi nas w tym ciekawym odkryciu: „Ci,  którzy w taki sposób poznają Boga, w taki sposób Go ‘widzą’, nie mogą żyć inaczej, jak stale się do Niego nawracając. Żyją więc in statu conversionis – a ten stan wyznacza najgłębszy nurt pielgrzymowania każdego człowieka na ziemi in statu viatoris” (nr 13). „Przypomnijmy jeszcze, że owa miłosierna miłość oznacza także tę serdeczną tkliwość i czułość, która tak wyraziście przemawia do nas ze słów przypowieści o synu marnotrawnym, a szczególnie o owcy czy drachmie zagubionej”(nr 14).

Niniejszy modlitewnik jest więc pomocą dla tych osób, które pragną włączyć się w zapoczątkowane w Kościele nowe dzieło. Dla osób, które żyjąc prawdziwie miłością zajaśnieją blaskiem Boskiej miłości stając się zarzewiem, iskrą, od której zapłoną tysiące, miliony dusz.

***

I. ISTOTA ŻYCIA DUCHOWEGO WSPÓLNOTY

Życie duchowe we Wspólnocie Dusz Najmniejszych opiera się na zjednoczeniu z Bogiem w miłości. Centrum życia wspólnoty i każdej duszy indywidualnie jest Osoba Jezusa. Wspólnota ta może istnieć tylko w Nim, ponieważ Jezus i chwała oddawana Bogu jest jej sensem i celem.

Dusza wstępująca do Wspólnoty oddaje Jezusowi całą siebie i żyje już tylko dla Niego, mając głęboką świadomość tego, iż jej życie nie należy już do niej, lecz do Boga. On staje się najważniejszy, On jest jej Panem i jedyną Miłością. Stąd też wszystko, cokolwiek dusza czyni, myśli i mówi, wszystko w niej i wokół niej, czynione jest dla chwały Bożej.

Wchodząc do Wspólnoty, dusza nie stanowi już sama o sobie, bowiem Bóg jest Panem, Królem i Gospodarzem tej Wspólnoty. Do Boga dusza wszystko odnosi, w Nim odnajduje sens, w Nim widzi cel, w Nim szuka nieustannie światła.

II. CHARYZMAT

Charyzmatem Wspólnoty jest miłość.

Dusza najmniejsza czyni wszystko ze względu na miłość do Boga i do innych dusz. Doświadczając miłości Bożej nieustannie, pragnie odpowiedzieć na nią swoją miłością. Chce kochać ze wszystkich sił, bez względu na wszystko. Stara się, aby jej miłość była czysta – bez egoizmu, pychy, próżności.

Dusza najmniejsza pozostaje ukryta w ten sposób w Sercu Boga, przyjmując Jego miłość i tą miłością żyjąc. Jej życie zmierza ku takiemu zjednoczeniu z Jezusem, by serce człowiecze było jedno z Sercem Bożym, i by z tego serca płynęła miłość ku duszom, uczestnicząc w zbawianiu ich.

III. W ZJEDNOCZENIU Z BOGIEM

Dusze we Wspólnocie Dusz Najmniejszych żyją nieustannie zanurzone w objęciach Ojca Niebieskiego, stale wpatrzone są w Jezusa, ciągle otwierają swoje serca na natchnienia Ducha Świętego. Stąd też harmonogram dnia we Wspólnocie wyznaczają punkty stanowiące spotkania z Bogiem: w Eucharystii, przed Najświętszym Sakramentem, w Bożym Słowie, pod Krzyżem Jezusa. Wokół nich toczy się życie Wspólnoty. Wszystkie te ważne punkty dnia mają na celu jeszcze ściślejsze zjednoczenie z Bogiem.

Nie są to chwile obowiązkowej modlitwy, lecz spotkania, za którymi dusza tęskni, na które oczekuje z niecierpliwością. Przyjęcie i odwzajemnienie miłości jest najważniejszą częścią każdego spotkania. Za każdym razem dusza uwielbia Boga, oddaje Mu chwałę i staje przed Nim przepełniona ufnością dziecka, pokorą i oddaniem się Jego woli.

1. Zjednoczenie w Eucharystii

Najważniejszym momentem dnia w życiu Wspólnoty – do którego wszystko dąży, i z którego potem wypływa dalsze życie – jest Eucharystia. Staje się ona dla każdej duszy największym przeżyciem; czasem, w którym dusza spotyka się z Bogiem Osobowym i jednoczy się w sposób najdoskonalszy w Komunii św. z Tym, któremu poświęciła swoje życie. Z tego zjednoczenia dusza czerpie moc i siłę do realizacji powołania, miłość, którą ma się stawać i wszelkie natchnienia.

Jezus Eucharystyczny staje się Miłością duszy. Dusza przyjmując Jezusa, jednocześnie sama się Jemu ofiarowuje. To wzajemne udzielanie się jest realizacją jej powołania.

Podczas Eucharystii dusza zagłębia się w tajemnice całego Dzieła Zbawienia, uświadamiając sobie, iż włączana jest w to wielkie Dzieło i uczestniczy w niezwykłym życiu samego Boga – we wszystkim, czym jest Jego życie i w czym się wyraża.

Eucharystia jest dla duszy również czasem zjednoczenia z całym Kościołem. Włączana jest w cały jego dorobek, w życie aniołów i świętych, a także jednoczona z duszami czyśćcowymi.

Do Eucharystii każda dusza przygotowuje się podczas osobistej modlitwy, a po jej zakończeniu trwa w dziękczynieniu i uwielbieniu Boga. 

2. Osobista adoracja Najświętszego Sakramentu

Dusze żyjące we Wspólnocie Dusz Najmniejszych, pragnąc bliskości Jezusa, podejmują codzienną adorację Najświętszego Sakramentu. Przychodzą do Jezusa Eucharystycznego, by zanurzyć się w Jego miłości i być tą miłością przemienionymi; by napełnić się Bogiem, czerpiąc moc do pełnienia swych obowiązków i wytrwałość do realizacji powołania.

Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu dusza uświadamia sobie, Kim jest Bóg, przed którym klęka – Królem, potężnym Władcą. Ona sama wobec tej Potęgi i Mocy jest niczym. Trwa więc w uniżeniu, oddając Panu chwałę, ale jednocześnie – ośmielona Bożą miłością – wyznaje, że pragnie również Go kochać, należeć do Niego i służyć Mu.

Trwając przed Najświętszym Sakramentem, dusza rozmawia z Bogiem sercem. W tym spotkaniu to Bóg jest Tym, który wychodzi do duszy, prowadzi ten czas i zawsze obdarowuje.

3. Adoracja Krzyża

Dusze żyjące we Wspólnocie Dusz Najmniejszych wielką miłością darzą również Jezusa Ukrzyżowanego. Mają do Niego szczególne nabożeństwo. W ciągu dnia przeznaczają czas na adorację Krzyża, męki i śmierci Jezusa; na uwielbienie miłości, która objawia się w Krzyżu.

Podczas adoracji dusza stara się przylgnąć sercem do Jezusa i być przy Nim, gdy cierpi.

Wspólną modlitwą Wspólnoty jest Koronka do Bożego Miłosierdzia. Wypowiadając słowa tej modlitwy, dusza nie tylko fizycznie klęczy pod Krzyżem, ale w swoim sercu przenosi się na Golgotę i trwając u stóp Ukrzyżowanego, rzeczywiście zagłębia się w moment Jego śmierci. Modlitwa jest jednocześnie skierowaniem się do Boga Ojca. Dusza klęka przed Ojcem i wskazując na rany Jezusa, na Jego mękę, wyprasza łaski dla świata.

4. Obcowanie ze Słowem Bożym

Każdego dnia, dusza żyjąca we Wspólnocie Dusz Najmniejszych, czyta i rozważa Słowo Boże, otwierając serce na obecność żywego Boga w tym Słowie. Jest to kolejne spotkanie z Tym, którego dusza umiłowała.

Chcąc spotkać się z Bogiem w Jego Słowie, dusza za każdym razem prosi Ducha Świętego, aby On do tego spotkania doprowadził; by przygotował serce, otworzył je, poruszył, olśnił i wprowadził w obecność Bożą. Daje się ponieść Duchowi, który przez Słowo otwiera przed nią tajemnice Bożego Serca.

Pismo Święte jest traktowane z ogromnym szacunkiem i miłością. Umieszczone zostaje w ważnym miejscu.

5. Spotkanie z Bogiem na początku i u schyłku dnia

Dusza żyjąca we Wspólnocie Dusz Najmniejszych rozpoczyna dzień osobistą modlitwą (w miarę możliwości przed Najświętszym Sakramentem). Wita się ze swoim Oblubieńcem, Jemu powierzając samą siebie i swoje obowiązki; oddając wszystko i odnawiając śluby (przyrzeczenia).

Każdego dnia dusza rozpoczyna od nowa swoją drogę miłości, pozostawiając przeszłość za sobą. Nie rozmyśla nad tym, co było. Czerpiąc ufność z Bożego miłosierdzia, wierzy, że otrzymuje kolejny dzień po to, aby mogła realizować swoje powołanie – podążać naprzód Maleńką Drogą Miłości. Odsuwa więc wszelkie wspomnienia, które przesłaniają obraz Boga.

Wieczorem – razem z Maryją i przez Jej ręce – dusza składa u stóp Jezusa dar z całego dnia. Oddaje wszelkie swoje wysiłki i starania, upadki i próby podnoszenia się; pragnienie i dążenie do tego, by trwać przed Bogiem, okazywać Mu miłość, słuchać i spełniać Jego oczekiwania. Mimo różnych efektów, dusza daje to, co jest jej.

Podczas rachunku sumienia dusza wszystko, co zauważyła w sobie – wszelkie słabości, upadki, nieudolności – oddaje, prosząc o Boga miłosierdzie. Czyni to z ufnością i natychmiast dziękuje za to, że Bóg jej prośbę przyjął.

IV. W OTWARCIU NA POMOC BOŻĄ

1. Nabożeństwo do Ducha Świętego

Członkowie Wspólnoty Dusz Najmniejszych mają szczególne nabożeństwo do Ducha Świętego. Dusza, żyjąca  w tej Wspólnocie, o stałej porze modli się do Niego, prosząc o prowadzenie, o mądrość i poznanie co do rozwoju Wspólnoty. Prosi też Ducha Świętego, aby zstąpił i odnowił całą ziemię.

Każda dusza w tej Wspólnocie stara się wchodzić w osobistą relację z Duchem Świętym, czyniąc Go swoim Przewodnikiem – aby właściwie realizować powołanie, kroczyć drogą miłości w poczuciu bycia dzieckiem Boga; by trwać w Bożej obecności i mieć siły do ciągłego otwierania się na zjednoczenie z Bogiem.

Dusza żyjąca w tej Wspólnocie rozmiłowuje się w Trzeciej Osobie Boskiej. Prosi o taką otwartość serca, aby Duch Święty stał się jej bliską Osobą; by stał się również jej Oblubieńcem.

2. Nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny

Członkowie Wspólnoty Dusz Najmniejszych w sposób szczególny powierzają się Najświętszej Mary Pannie.

Dusza, żyjąca w tej Wspólnocie, ukrywa się w Sercu Najświętszej Dziewicy Maryi, prosząc, aby Ona prowadziła ją do Boga i przekazywała duszy Boże życie.

Każda dusza w tej Wspólnocie idzie niejako śladami Najświętszej Maryi Panny, pozwalając, aby przeniknął ją Duch Maryi. Zawierza Matce Bożej swoją drogę i powołanie, by Ona mogła roztoczyć nad nią swoją szczególną opiekę. Obecność Maryi Dziewicy zapewniać ma duszy prowadzenie Ducha Świętego oraz ochronę przed złem.

Wyrazem tego, iż dusza chce razem z Maryją kroczyć Maleńką Drogą Miłości jest modlitwa różańcowa. Modlitwa ta bowiem  kryje w sobie wielkie tajemnice Boże, rozważając różne części różańca świętego dusza może zagłębiać się w samego Boga i lepiej rozumieć Jego miłość. Może odkrywać tę miłość i stale na nowo widzieć nowe strony tej miłości. Może zbliżać się do Jezusa, do Dzieła Zbawczego.