W ostatni czwartek sierpnia spotkaliśmy się w Wieczerniku Modlitwy w kościele p.w. Chrystusa Króla w Sątocznie.
Spotkanie rozpoczęliśmy Eucharystią. W czytaniu na tamten dzień Jezus mówił do Nas „Czuwajcie, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24, 42-51). Czytaj dalej
Chcę kochać jak dziecko i walczyć jak nieustraszony wojownik (św. Teresa od Dzieciątka Jezus)
Sierpniowe rekolekcje dusz najmniejszych przeżywane na ziemi warmińskiej, w sąsiedztwie Matki Bożej Gietrzwałdzkiej były wyjątkowe. Już sama możliwość modlitwy przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej sprawiała, że cały czas czuliśmy się otoczeni płaszczem Bożej opieki. Czytaj dalej
Po spotkaniu z Matką Bożą Gietrzwałdzką przyszedł czas na modlitwę w kolejnym Wieczerniku. W czwartą sobotę miesiąca miejscem spotkania dusz najmniejszych jest Mrągowo. Ta ostatnia sobota sierpnia przypadła w przeddzień Uroczystości Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej – Królowej Polski. Mogliśmy się więc przygotować do dobrego przeżycia tego ważnego dla nas wszystkich święta, do odnowienia naszego wspólnotowego i osobistego zawierzenia się Maryi – naszej Matce i Królowej. Czytaj dalej
W dniach 6 – 11 sierpnia br. przeżywaliśmy nasze doroczne rekolekcje dusz maleńkich u stóp Różanostockiej Wspomożycielki. Rozpoczęliśmy je w Święto Przemienienia Pańskiego i stały się one nam swoistą Górą Tabor. Czytaj dalej
Mimo pełni lata i trwających wakacji przybyliśmy wiernie w trzecią lipcową sobotę do naszej Matki – Pani Gietrzwałdzkiej, która szczególnie naznaczyła to miejsce swoją obecnością. Nasze maleńkie serca to czują, a potrzebując tak bardzo Jej bliskości, czułego spojrzenia i Matczynego prowadzenia, jak tłum z czytanej Ewangelii (Mk 6,30-34) zebraliśmy się licznie u Jej stóp. Każdy z nas przywiózł ze sobą różne sprawy, troski i problemy, z pewnością w sercu, że właśnie za pośrednictwem Matki w sposób szczególny doświadczy tutaj obecności Boga i Jego nieograniczonej mocy. Czytaj dalej
Podczas minionego spotkania modlitewnego w Wieczerniku Sanktuarium Różanostockiego, każdego, kto przekroczył próg świątyni, powitało ciepłe, czułe spojrzenie Najukochańszej Niebieskiej Mamy, Różanostockiej Pani. Maryja z ogromną radością przytulała każdego z osobna do swojego Serca i przekazywała Swojemu Synowi, Jezusowi. Rozważając radosne tajemnice różańca świętego próbowaliśmy aktem woli przenosić się w życie Jezusa i Maryi. Nasze serca dziękowały za Jej Miłość, troskę i prowadzenie nas na maleńkiej drodze miłości. Dziękowaliśmy za kapłanów, którzy nam posługują. Dziękowaliśmy za dar deszczu. Powierzyliśmy Maryi wszystko i wszystkich wraz z pokorną i ufną prośbą, aby nas stale prowadziła do Jezusa. Czytaj dalej
W pierwszą sobotę lipca uczestniczyliśmy w kolejnym wieczerniku modlitwy dusz najmniejszych. Został na nim ogłoszony nowy kapelan Katolickiego Stowarzyszenia Konsolata ks. dr Paweł Romański, którego Dekretem powołał metropolita warmiński abp. Józef Górzyński.
W duchowy klimat wieczernika wprowadził nas ks. Henryk Bońkowski rozważaniami radosnej części różańca. Adorując Najświętszy Sakrament wskazywał na obecność Ducha Świętego, który rozpalał nasze serca, przenikał ogniem miłości i czynił nas maleńkimi w obliczu Bożego Majestatu. Eucharystii przewodniczył ks. Paweł, a homilię wygłosił ks. Henryk, dopełniając ubogacenia naszych dusz nadzieją i pewnością, że choć najmniejsi, to powołani jesteśmy do świętości. W obecności przywołanych świętych przedstawił nam duchowy portret Anatola Kaszczuka, który zainspirował nas, ukazał konsekwentną realizację celu poprzez wierność odkrytej prawdzie. Pociągnięci przykładem pana Anatola włączyliśmy się w modlitwę adoracji krzyża poprzez śpiew animowany przez ks. Henryka i rozważania, w których wskazał na największą moc Ducha Świętego płynącą z krzyża, jak również moc koronki do Bożego miłosierdzia podyktowanej przez Jezusa św. siostrze Faustynie.
Pobłogosławieni relikwiami Krzyża Świętego i indywidualnym kapłańskim błogosławieństwem, wróciliśmy do domów, by realizować „maleńką drogę miłości”. (Anna Czajkowska)
Ostatni czwartek miesiąca – dzień Wieczernika Modlitwy w Sątocznie – przypadł w przeddzień Uroczystości Św. Apostołów Piotra i Pawła. Dlatego nasze modlitewne spotkanie przeżywaliśmy pod patronatem tych świętych.
Ewangelia tego dnia (J 21, 15-19 – Msza Wigilii) kierowała naszą uwagę na osobę św. Piotra, ukazując, że w relacji z Bogiem najważniejsza jest miłość. Piotr zaparł się Chrystusa trzy razy. Ale Jezus nie wypomina mu tych słów: „Nie znam Go”. Trzykrotnie pyta go o miłość, „Czy kochasz mnie?”. Tak jakby chciał to jego zaparcie się odwołać, zrekompensować miłością. Nam też zdarza się, nawet często, że pobłądzimy – tak w relacji z Bogiem, jak i z drugim człowiekiem. Ale kiedy przychodzi opamiętanie, trzeba zapytać siebie o miłość. I wspominając tę scenę z Ewangelii, stanąć w skrusze przed Bogiem, z ufnością, że miłość może wszystko naprawić. Małym duszom Jezus powtarza to często. W „Orędziu Serca Jezusa do świata” skierowanym do siostry Konsolaty Betrone wielokrotnie i na różne sposoby wypowiada podobne słowa: Czytaj dalej
W czwartą sobotę czerwca nasza wspólnota modliła się w Wieczerniku w Mrągowie. Był to czas dziękowania Bogu za Jego wielką miłość – miłość, wobec której wszystko blednie i której nie jesteśmy w stanie odwzajemnić. Nie potrafimy odpowiedzieć taką samą miłością. Ale możemy otwierać się na miłość Boga do nas, przyjmować ją i w ten sposób dziękować i sprawiać Mu radość. Tak też staraliśmy się czynić. Oto modlitwa, która popłynęła do Nieba w ten sobotni wieczór:
„Dziękuję Ci, Panie, że tak bardzo kochasz człowieka. Wyznajesz miłość mojej duszy. To wyznanie wprowadza moją duszę w wielkie szczęście, zachwyt. Bóg wyznaje miłość człowiekowi. Twoje wyznanie nie jest gołosłowne. Ja czuję i doświadczam, że Twoja miłość mnie otacza, wypełnia i promieniuje. Widzę ją w moim życiu. Widzę, Panie, Twoje działanie w moim życiu. Dziękuję Ci, Jezu. Nie wiem, jak mógłbym Cię uwielbić, jak podziękować. O, Panie, nie potrafię. Kocham Ciebie, Panie i chociaż jestem niczym, chociaż nic nie mam, to oddaję Ci swoje serce, abyś mógł składać w nim swoją miłość. Chcę Ci przynosić radość, że Twoja miłość nie pozostaje bezdomna, ale we mnie znajduje mieszkanie. Kocham Ciebie, Jezu.
Jak to dobrze, Panie, że uczyniłeś mnie taką małą duszą. Cokolwiek bym posiadał swojego, jakąkolwiek wielkość, w jakiejkolwiek dziedzinie, wszystko to byłoby niczym wobec Ciebie. Tak więc nie posiadając nic, otwieram serce i staję się najbogatszą duszą, bo Ty stajesz się moim bogactwem. To niezwykłe. Jak to dobrze, Boże, że stworzyłeś mnie takim małym. Jak to dobrze, że wszystkiego mogę oczekiwać od Ciebie. Jak to dobrze, że uczyniłeś mnie swoim dzieckiem i troszczysz się o mnie. O, Panie mój, jak to dobrze. Będę cieszyć się, że jestem małym i słabym, że nie mam siły i nic nie potrafię. Jak to dobrze, że nie muszę o własnych siłach osiągać czegokolwiek i starać się, by dojść do szczytów świętości. Jak to dobrze, ze nie muszę zasługiwać na Twoją miłość.”
Bogu niech będą dzięki za ten kolejny Wieczernik, podczas którego mogliśmy wspólnie modlić się i otwierać na Bożą miłość. (Wiola)
Drogie dzieci, wzywam was, abyście z prostotą serca przyjęli moje słowa, które wam przekazuję jako matka, byście szli drogą pełnego światła, czystości, wyjątkowej miłości Mojego Syna, człowieka i Boga.
