Dusze maleńkie nie mogłyby żyć bez Matki. Ze względu na swoją małość czujemy się dziećmi, a więc potrzebujemy Matki. I zawierzamy swoje życie Matce Bożej. Poprzez Jej pośrednictwo ofiarowujemy się Bogu. Czujemy się tak bardzo słabi, że nieustannie prosimy Maryję – Matkę Jezusa – o opiekę nad naszymi sercami. Prosimy, by stale nas pouczała, nieustannie prowadziła i opiekowała się nami. Powierzamy Jej całe swoje życie, ufając, że tak jak Bóg oddał w Jej ręce swojego Syna, z wielką ufnością zawierzył Jego życie człowieczej Matce, tak teraz i my, dusze maleńkie, z tą samą ufnością możemy powierzyć Jej siebie. Pragniemy poprzez to zawierzanie swojego życia Maryi, doświadczyć w Jej Sercu obecności Jezusa. Wiemy, że w Jej Sercu spotkamy się z Nim, że tam –  jeśli na to pozwolimy i otworzymy się – będzie nieustannie dochodziło do tego spotkania – zjednoczenia z Jezusem.

Patrząc na życie i zjednoczenie Maryi z Bogiem, w sposób szczególny z Jezusem, pragniemy tego samego dla siebie i dla innych dusz. Toteż stale prosimy o to, starając się iść Jej śladami; prowadząc życie na Jej wzór: skromne, pokorne, ukryte, oddane Bogu, w ciągłym nasłuchiwaniu Jego głosu, szukaniu Jego woli. Uczymy się wszystko odczytywać jako wolę i pragnienie Boże. Przyjmujemy więc swoją codzienność jako dar Boga. Dar, który umożliwia nam doskonalenie swoich dusz, kroczenie drogą świętości ku zbawieniu – tak jak było to w życiu Maryi. W Jej przypadku działo się to niejako w podwójny sposób, bo miała udział w życiu Jezusa, który również zmierzał do zbawienia – zbawienia ludzkości.

Zatem, jako dusze maleńkie, patrzymy na Maryję, chcąc również uczestniczyć w dziele zbawczym Jezusa. Wzorujemy się na Niej i idziemy wszędzie z Nią. Kroczymy z Maryją za Chrystusem aż na krzyż, ufając, że w Jej Sercu, będziemy mogli przejść przez życie w pełni, jednocząc się z wolą Bożą, przyjmując wszystko – po zbawienie. Wierzymy, że w ten sposób Bóg włącza również nas w życie Jezusa i w Jego Dzieło Zbawcze. To zjednoczenie, niemalże mistyczne, jest pragnieniem i dążeniem naszych maleńkich dusz. Staje się naszym udziałem i wybrzmiewa w nas wielką wdzięcznością za ten dar. A Matka Najświętsza błogosławi nam, duszom maleńkim. Przejawia się to w codziennym życiu, w łaskach, które otrzymujemy, w pouczeniach kierowanych do wspólnoty i w szczególnym błogosławieństwie jakiego nasza wspólnota doświadcza.

Nasza wspólnota charakteryzuje się umiłowaniem Eucharystii. Duży nacisk kładziemy na głębokie przeżywanie obecności Boga podczas Mszy św. Nasze serca pragną spotykać się z Bogiem nieustannie. Dostrzegamy tę niepojętą możliwość szczególnie w Eucharystii, dlatego tak chętnie codziennie w niej uczestniczymy, prosząc Boga, by przychodził do naszych serc i by w naszych sercach rozgościł się, by w naszych sercach był Królem. Pragniemy w sposób szczególny uwielbiać Boga za ten dar Jego obecności w Kościele pod postacią Chleba i Wina. Pragniemy dziękować Bogu za ten przejaw Jego miłości i miłosierdzia, dzięki któremu nasze życie umacnia się, dzięki czemu możemy wzrastać, dzięki czemu nasze dusze uświęcają się.

Dążymy stale do życia w zjednoczeniu z Bogiem. Udział w Eucharystii jest każdego dnia klamrą, która łączy, która spina nasze dusze z Bogiem; która cały dzień podsumowuje i ofiarowuje Bogu, łącząc nas z Nim; która wszystko przemienia, to co danego dnia się wydarza i składa Bogu w ofierze. Dzieje się to dzięki Ofierze samego Jezusa. Dzieje się to za pośrednictwem Matki Bożej, o co Ją prosimy, ponieważ to co nasze jest przecież niczym i nie możemy niczego ofiarować Bogu. Tak więc poprzez ręce Maryi każdego dnia składamy na ołtarzu, łącząc z ofiarą Jezusa, całe swoje życie a Bóg przyjmuje tę ofiarę jako ofiarę swego Syna i włączeni zostajemy w życie Boże. Nasze serca napełnione Jego życiem, napełnione Jego obecnością, rozradowane szczęściem Nieba mają siłę do podejmowania zwykłej, szarej, trudnej codzienności. Mają siły by w tej codzienności żyć Bogiem, stając się świadkami Jezusa i kanałami Jego miłości.

Wspólnota Dusz Najmniejszych bardzo mocno jest związana z Kościołem Chrystusowym. W nim dusze najmniejsze widzą swoje życie i sens istnienia. Bowiem to Kościół te dusze karmi i dzięki niemu mogą się rozwijać. Wszystko czerpią z Kościoła. Cokolwiek dzieje się we wspólnocie, dokonuje się dzięki Kościołowi i w nim ma swoje źródło. Stąd, między innymi, wspomniane wcześniej oparcie na świętych, czerpanie z mądrości Kościoła i również stąd Maleńka Droga Miłości, która w sposób szczególny dotknęła serc członków wspólnoty w osobie Sługi Bożej s. M. Konsolaty Betrone.

Słowa Jezusa skierowane do mniszki klaryski kapucynki z Turynu tak bardzo poruszyły serca członków wspólnoty, że zapragnęli uczynić je motywem przewodnim swoje drogi duchowej. Odczytują w życiu tej Sługi Bożej  polecenie samego Boga, aby Go kochać i kochać dusze; aby swoje życie oddać za tę miłość, aby całych siebie jej poświęcić.

Akt miłości Jezu, Maryjo, kocham was, ratujcie dusze jest pieśnią serc członków Wspólnoty Dusz Najmniejszych. Tak bardzo wrósł w ich życie duchowe, że stają się z nim jedno. Tym aktem żyją, ufnie wierząc, iż Bóg poprzez miłość dokonuje dzieła zabawienia w ich życiu, jak i we wszystkich duszach w Kościele. Dusze najmniejsze wierzą, że w ten sposób przyczyniają się do rozwoju Kościoła, jego umocnienia i triumfu miłości w Kościele, a zarazem do jego świętości. Wspomniany akt miłości jest ich życiem, pieśnią dusz, stał się wręcz sensem istnienia każdego członka tejże wspólnoty. Ponadto ten akt przyczynia się do jednoczenia całej Wspólnoty Dusz Najmniejszych, bowiem ten jeden akt wyśpiewują wszyscy, łącząc się w modlitwie, w miłości, w błaganiach Boga, by miłość odradzała wszystkie dusze, a więc Kościół.

Członkowie Wspólnoty Dusz Najmniejszych ufając nauczaniu Kościoła, które przekazują jego pasterze – również w odniesieniu do wspomnianej drogi życia duchowego, bo znana jest w Kościele od wieków, a współcześnie na nowo ukazana przez Pana Jezusa w osobie Sł. B. s. Konsolaty Betrone – wierzymy, że właśnie Maleńka Droga Miłości poprowadzi nas ku zjednoczeniu z Bogiem w Jego miłości, dając jednocześnie świętość naszym duszom i Kościołowi. Zawsze, wszędzie szukamy potwierdzenia naszej drogi w nauce Kościoła. Nie czynimy niczego, co byłoby zaprzeczeniem miłości Bożej, bo ona jest sensem naszego istnienia, naszym celem, a jednocześnie – drogą.

Wspólnota Dusz Najmniejszych, podejmując nieustanne próby życia miłością, wzoruje się na życiu tą rzeczywistością miłości Bożej znaną w Kościele i podejmowaną przez wielu świętych. Członkowie wspólnoty, będąc duszami najmniejszymi, które przecież same z siebie są bardzo słabe, idą wzorem świętych, pragnąc tak jak i oni pokochać Boga miłością najszczerszą i największą.

I także w tym naśladowaniu świętych dusze najmniejsze opierają swoje dążenia do życia miłością na ufności, iż miłość jako największa siła i największa moc może uczynić wszystko w ich życiu, a poprzez nie – dokonać wszystkiego w Kościele. Toteż wpatrują się w znane w Kościele wzorce. I tak, patrząc na św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która w Kościele odnowiła pojęcie maleńkiej drogi, jak również pojęcie duszy, spalającej się całkowicie w miłości dla Boga i poprzez to spalanie należącej bez reszty do Niego, decydują się żyć dla Boga i płomieniem miłości zapalać inne dusze.

Członkowie Wspólnoty Dusz najmniejszych idą również drogą, o której mówili i świadczą także inni święci, a byli to także wielcy mistycy, jak św. Teresa z Avila, czy św. Jan od Krzyża. Bóg bowiem zaprasza dusze najmniejsze również na drogę mistyki. Ufając w opiekę Kościoła, w miłość, która przejawiała się w życiu wielu świętych, pragną odpowiedzieć Bogu na Jego zaproszenie do kroczenia drogą ku świętości. Poddając się całkowicie działaniu Bożemu, pełni pokory otwierają serca na to, czego On pragnie w nich dokonać, uznając swoją małość, wiedząc, że sami nie postąpią nawet o krok do przodu. Pomaga im w tym otwartość na Ducha Świętego, co w sposób szczególny uwidocznia się we wspólnocie jednoczącej dusze najmniejsze dzięki zawierzeniu swego życia Matce Najświętszej, Oblubienicy Ducha Świętego, a także Przewodniczce dusz najmniejszych po świecie duchowym i Pośredniczce w wypraszaniu łask i darów Ducha Świętego.

Wspólnota Dusz Najmniejszych, w pierwszym kroku podejmowanej drogi życia duchowego, podkreśla potrzebę przyjmowania miłości Bożej, potrzebę życia tą miłością, jak również potrzebę jednoczenia się z nią i utożsamiania, by każdy z jej członków – upodobniony do Jezusa, – będąc duszą świętą w Kościele, mógł przyczynić się do rozlewania miłości Bożej na innych członków Kościoła. Z Tym przyjmowaniem miłości Bożej wiąże się wielka ufność w to, że świętość wszystkich dusz najmniejszych stawać się będzie świętością Kościoła i jego mocą; że będąc małymi iskierkami, zapoczątkują wielki pożar Miłości, którym zapłonie cały Kościół.

Członkowie tworzący Wspólnotę Dusz Najmniejszych dążą zatem do tego, by we wnętrzu każdego z nich zakwitło życie miłością. W otwartości swoich serc i doświadczeniu w nich światła Ducha Świętego, szukają głębszego zrozumienia prawd Bożych i próbują wewnętrznie tymi prawdami żyć.

Stąd też wynika istota zaangażowania się Wspólnoty, jak i jej członków w dzieło nowej ewangelizacji, która nie polega więc na dokonywaniu wielkich zmian w otoczeniu, lecz na dążeniu, by te zmiany dokonywały się we wnętrzu każdej duszy najmniejszej, w jej głębi. W ten sposób budzi się we wspólnocie świadomość owej maleńkości, nicości i wielkiej potrzeby całkowitego oddania się przez Serce Najświętszej Maryi Panny samemu Bogu. By to On dokonywał zmian. Aby to Boża miłość rozwijała się i kwitła w maleńkich duszach. I tylko na tym polega życie i ewangelizacja duszy najmniejszej – na pozwoleniu Bogu, by On sam czynił wszystko poprzez miłość w głębi najmniejszych dusz; na życiu wewnętrznym, życiu z Bogiem, na dbałości o to, by miłość w tych duszach miała jak najlepsze warunki do tego, by nieustannie w nich rozwijać się. By Bóg cały czas doznawał otwartego przyjęcia przez te dusze.