Bardzo ważne słowa wypowiada Jezus w Ewangelii (Mt 9, 9-13). Mówi o tym, iż lekarza nie potrzebują zdrowi, tylko chorzy. Jednak, aby lekarz zainteresował się chorym, chory musi najpierw stwierdzić, że coś mu dolega i pójść z tym do lekarza. Lekarz nie wezwany zazwyczaj nie przychodzi. To porównanie do lekarza, chorego, zdrowego jest istotne, ponieważ dusza musi najpierw uznać swój grzech, stanąć przed Bogiem, prosząc o Jego Miłosierdzie, aby ten wylew miłosierdzia mógł nastąpić, aby to uzdrowienie mogło się dokonać.

Czy rzeczywiście są dusze zdrowe i chore? Nie. Są tylko te, które uznają swoją chorobę i te, które nie chcą jej dostrzec. Są takie, które uważają, że same sobie poradzą z chorobą, tak jak często i my czynimy, aplikując sobie bez konsultacji z lekarzem jakieś leki lub domowe sposoby, by wyleczyć drobne dolegliwości. A więc Lekarza – Boga – potrzebują dusze chore. To znaczy, dusza, która nie uznaje swojej choroby, nie chce uznać swoich grzechów, bądź też ich nie dostrzega, nie doznaje takiego miłosierdzia, takiego uzdrowienia.

Prawdą jest, że aby uznać swój grzech, swoją słabość potrzebna jest łaska. Tę łaskę otrzymał św. Mateusz, tę łaskę i my otrzymujemy, abyśmy mogli zobaczyć swój grzech. I w zależności od stopnia rozwoju duchowego, w większym lub mniejszym stopniu dusza dostrzega swoją nędzę. I to jest łaska. To jest wielka łaska! Bo tylko dzięki niej dusza zobaczy swoją słabość i może zapragnąć coś z tym zrobić. Od duszy zależy, czy zwróci się do lekarza, czy spróbuje sama się leczyć. Dusza musi wykazać się pokorą, aby zwrócić się do lekarza. Pokora jest kolejnym krokiem, potrzebnym duszy do uzdrowienia. I znowu wracamy do słów: lekarza nie potrzebują zdrowi, bowiem dusza, która nawet widzi swoje słabości i nie jest pokorna, nie zwraca się do Boga, nie otrzymuje uzdrowienia. Ona teoretycznie jest zdrowa. W praktyce jest chora. Chora jeszcze bardziej, niż sobie zdaje z tego sprawę, ponieważ nie potrafi przyjąć swojej choroby, nie ma w niej pokory, króluje w niej pycha. Gdy dusza uznaje pokornie swoją słabość, zwraca się do Lekarza dusz i jest przyjmowana przez Niego z wielką miłością.

I możemy zobaczyć na kartach Ewangelii szereg uzdrowień z różnych dolegliwości. Te wszystkie uzdrowienia: uzdrowienia z paraliżu, uzdrowienia z różnych niedomagań fizycznych, psychicznych, obrazują nam tak naprawdę, iż Bóg uzdrawia duszę. Ta niemoc, która chwyta człowieka, a więc cierpienie fizyczne dotykające rąk, nóg, wnętrzności, dotykające głowy, oczu, uszu, języka – wszelkie cierpienia obrazują nam dolegliwości duszy, a więc stan duszy, jej cierpienie, jej chorobę, jej ból. Bowiem, gdy dusza grzeszy, to następuje jej cierpienie. Jest ze sobą powiązane. Dusza może sama przed sobą ukrywać to cierpienie z powodu grzechu, może tłumaczyć sobie trochę inaczej, może się oszukiwać, ale zawsze uczynione zło wywołuje cierpienie. I Bóg – Lekarz – uzdrawia duszę, obmywa swoim miłosierdziem, obmywa całego człowieka, oczyszcza. Znika brud, znika grzech. To kolejna łaska, niepojęty dar, z którego człowiek do końca nie zdaje sobie sprawy, jak jest istotny, jak jest ważny dla jego dalszego życia, funkcjonowania, dla jego normalności, dla jego psychiki. Ludzie wierzący nie zdają sobie sprawy z dobrodziejstwa Sakramentu Pokuty, nawet od strony psychologicznej. Człowiek niewierzący nie ma tej łaski oczyszczenia swojej duszy. I ten brak możliwości oczyszczenia duszy wpływa na jego psychikę. Jakże dużo jest teraz przeróżnych dolegliwości psychicznych, a wiąże się to właśnie z tym, że człowiek odrzucił Boga, bądź też twierdzi, że jest wierzący, a nie potrzebuje sakramentów. Sakrament Pokuty jest odrodzeniem duszy, przyjęciem od nowa życia, rozpoczęciem nowego życia już bez tego balastu wcześniej popełnionych win. Człowiek potrzebuje tego dla zdrowia psychicznego, ale i fizycznego, ponieważ psychika wpływa też na zdrowie fizyczne.

Zobaczmy, jakie konsekwencje pociąga za sobą sam fakt, że dusza uznaje, bądź nie uznaje swojej choroby, a więc uważa, że jest zdrowa lub chora; jakie konsekwencje niesie brak pokory, brak przyjścia do Jezusa z prośbą o miłosierdzie. Nie dokonuje się uzdrowienie duszy, psychiki, ciała. Człowiek pogrąża się w chorobie. Cały człowiek! Nie jego cząstka, nie jakaś sfera jego życia. Cały człowiek. Faryzeusze odrzucali swoją chorobę, choć wielokrotnie Jezus im mówił, na co chorują. I konsekwencje były straszne. Człowiek chory zdolny jest do różnych rzeczy. I faryzeusze posunęli się bardzo daleko. Ich dusze opanował szatan. Drążył ich dusze jak korniki drewno. Od środka ich dusze przejawiały straszliwy obraz. Ale chcieli, aby ich traktować jako zdrowych.

Jezus przychodzi z uzdrowieniem. To stwierdzenie ma głębokie znaczenie. Ten, kto myśli, iż Jezus przyszedł na ziemię, aby uzdrowić niewidomego, dać mu jedynie wzrok, albo uzdrowić tego, który nie mógł chodzić, aby mógł zacząć chodzić, ten, kto pojmuje to bardzo płytko, myli się. Ponieważ Jezus przyszedł uzdrowić całego człowieka, w sposób szczególny przyszedł uzdrowić duszę. I zawsze, gdy do Jezusa przychodzili ludzie z różnymi dolegliwościami psychicznymi, fizycznymi, Jezus dokonywał uzdrowienia duszy. Patrzył na duszę ludzką i wystarczyło jedno Jego słowo, aby człowiek rozumiał swój grzech, przyjmował go w pokorze, żałował za niego i zapragnął poprawy. I dokonywało się uzdrowienie. Ewangelie nie opisują w sposób szczegółowy wszystkich przypadków. Jednak również na łamach Ewangelii możemy przeczytać o odpuszczeniu grzechów z jednoczesnym uzdrowieniem ciała.

Pamiętajmy o tym, gdy sami będziemy zwracać się do Jezusa o uzdrowienie z jakiejś choroby fizycznej, czy psychicznej, iż bardzo ważna jest sfera duchowa. I najpierw ona musi być uzdrowiona. Od niej idzie uzdrowienie do całego człowieka. W Sakramencie Pokuty człowiek staje się nowym. Na nowo nabiera sił, na nowo jest czysty. Na nowo ma tę możliwość stawania przed Bogiem niemalże twarzą w twarz. Na nowo ta odległość między Bogiem a człowiekiem zmniejsza się. Na nowo Bóg pochyla się nad swoim dzieckiem, bierze go w ramiona. Człowiek ma siłę, by być świętym. Ma siłę, by żyć życiem wskazanym przez Boga, by pełnić swoje powołanie. Ma siłę, by żyć miłością i wybierać tylko dobro. Takie siły posiada dusza czysta. Każdy brud, a więc każdy grzech osłabia duszę coraz bardziej. Dlatego tak ważne jest, by po spowiedzi, po Sakramencie Pokuty przyjąć Komunię św. i potem ze wszystkich sił starać się trwać w tej cudownej łasce uświęcającej. Bóg zamieszkuje tę duszę i udziela swojej mocy, udziela swojej miłości, swojego miłosierdzia. Wiedząc, że człowiek jest słaby, Bóg sam pragnie w duszy wybierać dobro. Sam pragnie walczyć ze złem. Bóg chce być zwycięstwem duszy. Bóg chce być miłością duszy, jej pokojem, chce być jej zdrowiem.

Dusza uzdrowiona w Sakramencie Pojednania, odrodzona, nadal musi mieć świadomość bycia bardzo słabą. I musi być pokorna, bowiem ona cały czas ma przyjmować, iż lekarza potrzebuje nieustannie. Są pewne choroby, które mogą powrócić. Nie zawsze lekarze wiedzą, dlaczego lub też nawet, jeśli wiedzą, nie są w stanie temu zaradzić, tym nawrotom choroby. Mogą dopiero zajmować się objawami. Dusza musi mieć świadomość, że grzech pierworodny sprawił, że gdzieś w jej głębi istnieje ta możliwość ciągłego popadania w grzech, ta słabość do grzechu. W związku z tym ona nieustannie powinna być pod kontrolą Lekarza. Dlatego ma stale w pokorze zwracać się do Boga z wielką prośbą o miłosierdzie nad jej słabością. Tylko wtedy jest możliwe to trwanie przy Bogu, a więc zachowywanie zdrowia przy tej świadomości bycia zupełnie słabą i zdolną do wszelkiego grzechu, a więc w tej świadomości bycia narażoną ciągle na jakąś chorobę. To jest kolejny krok, by być zdrowym. Przyjęcie, że nawet wtedy, kiedy dusza jest po Sakramencie Pojednania, przyjęła Jezusa w Eucharystii, nawet wtedy dusza cały czas jest słaba i sama z siebie jest zdolna jedynie do złego. Pokorne przyjęcie tego faktu i oddawanie się Bogu, Jego Miłosiernemu Sercu jest tym zapewnieniem, że dusza może trwać przy Bogu i nie zachoruje. Jednak jest to trudne, ponieważ to poczucie bycia mocną po spowiedzi, po Eucharystii, bycia zdrową, tak może zawrócić w głowie duszy, że zapomina o czujności, że folguje sobie w różnych praktykach religijnych. Przestaje czuwać.

Mateusz definitywnie zerwał z grzechem. On poszedł za Jezusem fizycznie. Przedtem pracował jako celnik. Rzucił tę pracę i poszedł za Jezusem. Ten obraz może przedstawiać również to, jaką drogę powinna wybrać dusza, która pragnie być świętą A więc porzucić grzech całkowicie. Więcej się na niego nie oglądać. Samo jednak porzucenie jeszcze nie wystarcza. Trzeba być blisko Jezusa cały czas, żeby wytrwać w tym zerwaniu z grzechem i żeby się uświęcić, żeby dokonywała się przemiana. Gdyby Mateusz zerwał z grzechem, czyli porzucił swoją pracę, ale nie poszedł za Jezusem, mógłby owszem posłuchać trochę Jego nauczania, ale żyć potem swoim życiem, powróciłby do grzechu. Nie koniecznie do pracy celnika, ale powróciłby do grzechu, nie doskonaliłby swojej duszy. Idąc za Jezusem był formowany. Dalej jego dusza przechodziła formację, tak by w odpowiednim momencie Mateusz mógł stać się prawdziwym świadkiem Jezusa i świętym.

Tak więc i dusza ma zerwać z grzechem na zawsze i przylgnąć do Jezusa cały czas idąc za Nim, by mieć siłę nie powracać do grzechu, by być formowaną. A ostateczny cel to świętość. I to wszystko, to wszystko, o czym dzisiaj mówimy, wszystkie te kroki: uzdrowienie, sakrament pojednania, Eucharystia, Jezus obecny w Eucharystii – wszystko to jest wyrazem Bożego Miłosierdzia. Wszystko po to, aby ratować kolejne dusze, aby nas ratować, nas uświęcać. I poprzez nasze dusze następne i następne. Spisane Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy wszystko to przejaw Bożego Miłosierdzia, aby ratować dusze, aby dawać życie duszom. Wszystko to po to, aby pokazywać duszom, jaką drogą mają iść, aby stawać się świętymi. Boże Miłosierdzie nie zna granic. Pomysłowość Bożego Miłosierdzia jest nieskończona.

Uznajmy dzisiaj, że jesteśmy chorzy. Złóżmy swoje serca na Ołtarzu prosząc o uzdrowienie. Czyńmy to w pokorze. Zapraszajmy Jezusa do serca, aby zamieszkał na zawsze. Prośmy, by nas formował, by ukształtował nasze dusze na świętych.  

Modlitwa 

Boże! Mój Panie! Mój Stwórco! Przychodzi do Ciebie dusza bardzo, bardzo mała. Przychodzi, ponieważ jest słaba, ponieważ sama nie potrafi żyć, ponieważ jest chora, ponieważ nie jest w stanie z samej siebie wykrzesać ani odrobinę dobra. I tak jak w Ewangelii przychodzili do Ciebie chorzy, wyciągali ręce, prosili lub też krzyczeli za Tobą, błagając o litość, tak teraz dusza klęka przed Tobą, świadoma swoich słabości, wyciąga ręce błagając: Synu Dawida ulituj się nade mną. Dusza wie, że Ty jesteś Bogiem i wszystko możesz. Wie, że jesteś wszechmocny. Wierzy w Twoją moc uzdrawiania. Dlatego ufnie myśli sobie, że wystarczy, iż dotknie frędzla u Twego płaszcza, a będzie zdrowa. Dusza pragnie, abyś choć spojrzał na nią. Aby na niej choć spoczął Twój wzrok, tak cudowny pełen miłosierdzia, pełen miłości. Wie, ze wystarczy Twoje spojrzenie w głąb duszy, aby była poznana i uzdrowiona. Przychodzi do Ciebie z wielką ufnością, błagając, aby Twoja ręka spoczęła na niej. Wystarczy, że wyrazisz taką wolę, a ona będzie zdrowa. Dusza czuje, że Twoja obecność przenika ja całą. A to przeniknięcie jest poznaniem prawdy o niej, jest zobaczeniem całej choroby, jest rozpoznaniem, jakie czyni lekarz. Jest postawieniem diagnozy. Dusza ufa, że wystarczy, iż Ty tę diagnozę postawisz, a Twoja miłość zaleje duszę i uzdrowi ją. Bowiem Twoja miłość jest tak wielka, że nigdy nie pozostawia duszy chorej, jeśli tylko ona zwraca się do Ciebie pokornie z prośbą.

Zatem Jezu, wejrzyj na duszę, spójrz w nią. A gdy określisz jej stan, niech Twoje Serce już więcej się nie wstrzymuje, lecz da ulgę swojej miłości i wyleje ją na duszę, obdarzając swoim miłosierdziem, lecząc odradzając, stwarzając od nowa.

Jakże wspaniały jesteś Boże! Dusza znajduje się w Twojej bliskości. To nie ona do Ciebie przychodzi, to Ty schylasz się do niej. To Ty przychodzisz na ziemię do człowieka z wielkim pragnieniem, aby go zbawić. Teraz pragniesz uzdrowić każdą duszę, aby w ten sposób mogła iść ku zbawieniu. Dusza więc, z drżeniem, ze wzruszeniem pochyla przed Tobą głowę, czując, że jej Pan jest tak blisko. I że to, czego pragnęła On dokonuje, ale stokrotnie więcej. Ona pokazuje Lekarzowi, co ją boli, ale to Lekarz rozumie chorobę i wie jak głęboko ta choroba tkwi i jakie obejmuje organy. Zna przyczynę i wie jak leczyć. I obejmuje duszę przenikając wszystko i uzdrawiając wszystko.

Uwielbiam Ciebie Boże za ten dar Twojej obecności, która uzdrawia, która przemienia duszę, która daje duszy nowe życie, która daje jej wzrost, która czyni piękną duszę. Uwielbiam Boże Twoją obecność, przynoszącą pokój duszy, dającą jej bezpieczeństwo, sprawiającą, że dusza kwitnie, stając się cudownym kwiatem w ogrodzie Twego Serca. Pachnie cudowną miłością i cieszy Twój wzrok. Uwielbiam Ciebie Boże za wszystkie dary Twojego Serca, dary Twojej miłości, wszystkie łaski, za wszystko, co czynisz w każdej duszy, czego umysł ludzki i tak nie pojmie i nie ogarnie, nawet się nie domyśli. Uwielbiam w Twojej dobroci, w Twojej wielkości, w Twojej mocy, w Twoim Majestacie, choć nawet odrobiny nie potrafię pojąć, zrozumieć, ani zaprzeczyć. Ale Twoja miłość i Twoja obecność sprawiają, że w sercu rodzi się pewność, iż Twoje obdarowanie duszy przekracza wszelkie ludzkie wyobrażenia, że Twoja hojność jest nieograniczona i że Ty powodowany miłością towarzyszysz duszy zawsze i wszędzie ciągle od nowa obdarzając swoimi łaskami. Więc dusza pragnie wyrazić swoją wdzięczność i miłość. Pragnie Ciebie uwielbić Boże.

Cudownie jest przebywać z Tobą Boże i dusza zaznaje szczęścia. Niezwykły to stan duszy, która przyjęła swojego Zbawiciela. Gości Go w sobie i cieszy się Jego obecnością. Dusza czuje w sobie siłę i moc. Czuje w sobie nowe życie. Jest pewna, że teraz to już będzie kroczyć drogą prosto do Ciebie. A jednak Ty wiesz, że dusza jest maleńka i słaba, a to poczucie mocy to Twoja obecność. Ty wiesz, że bez Ciebie dusza nie wytrwa. Potrzebuje Ciebie. Więc pozostań w duszy. Bądź do kolejnego spotkania w Eucharystii. Umocnij duszę, aby ufała, że Ty w niej pozostajesz i aby adorowała Ciebie nieustannie. Udziel jej swego błogosławieństwa, które towarzyszyć jej będzie do następnej Mszy św.. Ty jesteś jej mocą, siłą, wytrwaniem, miłością, wszelkim dobrem. A więc pobłogosław jej Jezu.

Refleksja 

Pamiętajmy o tym, że tylko w swoim mniemaniu człowiek może być zdrowy. To może być jego subiektywne odczucie. Obiektywnie, każda dusza jest słaba i każda potrzebuje Lekarza. Każda potrzebuje ciągłej opieki lekarskiej, więc ciągłej obecności Boga. Pamiętajmy o tym, że należy przyjąć tę słabość, uznać ją, upokorzyć się przed Bogiem i prosić o Miłosierdzie. Przyjąć je, być wdzięcznym i prosić, aby już nieustannie Bóg towarzyszył duszy. Wielbić Boga za ten bezmiar Jego Miłosierdzia i radować się, że ta słabość przyciąga Boga do duszy. Niech w naszych sercach będzie wdzięczność, miłość i uwielbienie dla Boga. Błogosławię was–  w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.