W czasie ostatniego codziennego objawienia 12 września 1998 r. Matka Boża powiedziała Jakovowi Czolo, że odtąd będzie miał objawienia raz w roku 25 grudnia, na Boże Narodzenie. Tak się stało również w tym roku. Matka Boża objawiła się trzymając Dzieciątko Jezus na rękach. Objawienie zaczęło się o 9:48 i trwało 6 min. Matka Boża przekazała następujące orędzie:

„Drogie dzieci! Dziś w szczególny sposób wzywam was, abyście się modlili o pokój. Bez Boga nie możecie ani mieć pokoju ani żyć w pokoju. Dlatego, dziatki, dziś, w tym dniu łaski otwórzcie wasze serca Królowi Pokoju, aby w was się narodził i obdarzył was swoim pokojem, a wy nieście pokój w tym niespokojnym świecie. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

„Drogie dzieci! Biegacie, pracujecie, gromadzicie, ale bez błogosławieństwa. Nie modlicie się! Dziś wzywam was, abyście zatrzymali się przed stajenką i pomyśleli o Jezusie, którego również dziś wam daję, aby was błogosławił i pomógł wam zrozumieć, że bez niego nie macie przyszłości. Dlatego, dziatki, oddajcie swoje życie w ręce Jezusa, aby was prowadził i strzegł od wszelkiego zła. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

  Czas Bożego Narodzenia to czas łaski, jaką Jezus niesie zstępując na ziemię. Czas, który dany ludziom, powinien być dobrze wykorzystany. To czas błogosławieństw, czas miłosierdzia i litości. To czas szczególnego pokoju i miłości. Czas odradzania się dziecięctwa Bożego w nas. Czas, w którym Jezus szczególnie błogosławi tym, którzy pragną doświadczyć Bożej miłości, pragną stać się prawdziwie dziećmi Boga, pragną swe serce nakłonić do maleńkości. To czas, kiedy Jezus – Dziecię pragnie znaleźć dusze, które zgodzą się zniżyć do Niego, stać się jako dzieci. Czas, w którym tym duszom szczególnie błogosławi, tych dusz szuka. Jezus Dzieciątko szczególnie umiłował sobie dusze maleńkie, dusze, które w swej duchowości są dziecięcymi, najmniejszymi, które żyją prostotą, kierują się pokorą, niosą w sercu ufność wielką i dziecięcą, których całym światem jest On – Miłość, które tej miłości pragną, za nią tęsknią i nie potrafią bez niej żyć. On, Dziecię Jezus błogosławi dusze najmniejsze, dusze słabe, dusze pokorne, dusze ofiarne, dusze uległe, dusze ciche, dusze łagodne, dusze czyniące pokój, dusze prawdziwie dziecięce. Błogosławi swoje umiłowane dusze najmniejsze. Błogosławi tobie – On Jezus, który właśnie schodzi na ziemię, by ją pobłogosławić, odrodzić na nowo wypełnić miłością. Niesie nam pokój! Niesie nam miłość! Niesie nam siebie! Niesie zbawienie! Oto rodzi się Nowe! Oto rodzi się Bóg! Ileż dusz nawet tego nie zauważy! Przychodzi do wszystkich. I tak, jak dwa tysiące lat temu przyjmują Go nieliczni. Tych jednak obdarza obficie łaskami. Tym błogosławi nie tylko Bóg, ale i cała Święta Rodzina. Błogosławieństwo Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego niech spocznie na naszych sercach i napełni je miłością. Pokój wam!

       Święta Bożego Narodzenia – to wielkie, niepojęte wyróżnienie! To miłość, której my nadal nie pojmujemy. To Objawienie Boga i Jego miłości. Miłości, która sama uniżając się podnosi, wynosi, wywyższa nędzę, marność i nicość, jaką jest istota ludzka!
Jezus idzie jeszcze dalej w swojej miłości. On obiecuje nam nagrodę. Jakaż to może być nagroda? To przyjęcie samego Jezusa! Bowiem w tej Tajemnicy przychodzi do nas sam Bóg! W te Święte Dni możemy gościć u siebie Jezusa, przebywać z Nim i doświadczać łaski Jego obecności! Możemy doświadczyć daru spotkania, przyjęcia Boga i Jego błogosławieństwa!
To jest nasza nagroda! Najważniejsza! Inne są konsekwencją tej głównej. To dobro, którego doświadczamy, pokój i miłość, poruszenie serca i kolejny krok w jego przemianie i wiele, wiele innych.
Niech Bóg błogosławi nas na czas tych Świąt. Niech nasze serca wypełnia wielka wdzięczność Bogu za ten niepojęty dar z siebie samego dany człowiekowi, który na niego zupełnie nie zasłużył. Niech z serc naszych popłynie pieśń uwielbienia Boga: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli!”

  „Otoczmy troską życie” – tak brzmi hasło pracy duszpasterskiej na rok 2008/2009. –Zgodnie z myślą naszych biskupów chodzi o troskę o szeroko rozumiane wszystkie formy życia, które wyszły z rąk Stwórcy. Obejmuje to troskę o życie środowiska naturalnego i życie człowieka w wymiarze fizycznym, psychicznym i duchowym. Do tego nawiązuje motto biblijne roku duszpasterskiego: „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10). W tym biblijnym cytacie ukazana jest troska Boga o to, by stworzony przez Niego człowiek odkrył, że życie jest darem i potrafił się nim zachwycić, wyrażając przy tym wielki szacunek do własnego życia, do życia innych ludzi oraz do stworzonego świata. (…) Przyjmując dar roku duszpasterskiego i odpowiadając na wezwanie naszego Episkopatu jako Wspólnota Wieczerników Modlitwy, a zarazem uczestnicy lokalnych wspólnot parafialnych przyjmujemy ogólnokościelne postulaty i starać się będziemy, by ten czas był przeżywany z wielką troską o dar otrzymanego życia. Powierzamy się Patronom tego roku; św. Pawłowi oraz św. Brunonowi, i prosimy o łaskę gorliwego przeżywania wytyczonej nam drogi w Kościele. Szczególnymi na ten czas postanowieniami związanymi z troską o życie niech będą te już wskazane nam jako „małym duszom” w czasie rozważanej Ewangelii św. Mateusza, a nawiązujące do przykazania Nie zabijaj. Troska o życie w odniesieniu do tego przykazania oznacza czynienie tego wszystkiego co nie niszczy duszy, nie zabija sumienia, nie rujnuje świątyni, jaką w nas zbudował Bóg. Pełny tekst konferencji zamieszczony jest na podstronie „Rozważania”. Zapraszamy!

  „Drogie dzieci, w tym świętym czasie radosnego oczekiwania, Bóg wybrał was małych, aby zrealizować swoje wielkie plany. Moje dzieci bądźcie pokorni. Bóg dzięki waszej pokorze a swojej mądrości, z waszych dusz uczyni swoje wybrane mieszkanie. Rozjaśnicie (oświecicie) ją poprzez dobre czyny, i w ten sposób z otwartym sercem oczekiwać będziecie narodzenia mojego Syna w pełni Jego hojnej miłości. Dziękuję wam drogie dzieci”.

„Drogie dzieci! Również dziś wzywam was, abyście się modlili w tym czasie łaski, aby Dzieciątko Jezus zrodziło się w waszym sercu. On, który jest samym pokojem niech poprzez was podaruje pokój całemu światu. Dlatego, dziatki módlcie się nieustannie za ten wzburzony świat pozbawiony nadziei, abyście stali się świadkami pokoju dla wszystkich. Niech nadzieja popłynie do waszych serc jak rzeka łaski. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

  Jednym z Orędzi Najświętszej Dziewicy jest wezwanie do codziennego czytania Pisma świętego. Proponujemy wszystkim odwiedzającym naszą stronę wspólną lekturę tej świętej Księgi począwszy od Ewangelii św. Mateusza połączoną z rozważaniem poszczególnych fragmentów. Czytając słowa natchnione, starać się będziemy wejść za każdym razem w opisywane sytuacje, zagłębić się w ducha tamtych czasów, prosić Ducha Świętego, by umieszczał nas w czasach życia i wędrowania Jezusa po ziemi. Ten codzienny trud wgłębiania się w Ewangelię przyjmujmy jako przejaw wielkiej Miłości Boga do nas, jako przejaw wielkiego pragnienia przygotowania nas i całej Wspólnoty do wkroczenia w Nowy Rok Liturgiczny, na przyjście Boga w Jego Tajemnicy Wcielenia.
Każdego dnia zatem, począwszy od dzisiaj odwiedzajmy podstronę „Słowo na dziś” i czytajmy razem Ewangelię.
Więcej słów zachęty na podstronie z .

  Coraz bardziej uświadamiamy sobie, że nasze spotkania modlitewne, które gromadzą coraz więcej wiernych przyczyniają się do odnowy duchowej Kościoła. Przejawem tego jest coraz większa jedność, o którą wciąż powinniśmy się troszczyć. Bowiem to nasze mocne więzy w gronie uczestników Wieczerników Modlitwy przede wszystkim przyczynić się mogą do jedności odradzającej się wspólnoty katolików w Kościele Chrystusowym. Dostrzegamy to coraz wyraźniej i zaczynamy pokonywać z Bożą pomocą nasze ludzkie słabości w konkretnych przejawach życia wspólnotowego. Zapraszamy wszystkich wiernych włączających się w nasze Dzieło do kolejnej refleksji dotyczącej jedności we wspólnocie. Jest ona zamieszczona na podstronie poświęconej „rozważaniom”. Zapraszamy!

  Podczas ostatniego Wieczernika w Tolkmicku rozważaliśmy głębię i bogactwo naszego powołania. Został nam ukazany cel, jaki dusze najmniejsze, czyli najsłabsze muszą postawić sobie, a mianowicie: zrywanie więzi łączących ze światem zewnętrznym, a budowanie ich ze Światem Duchowym. Każda modlitwa, każdy akt miłości, to kolejna nić łącząca z Bogiem. Tych nici ma być jak najwięcej. Jedna – szybko zostanie zerwana. Ale gdy jest ich więcej, tworzą sznur, linę, pomost, który tak szybko nie zostanie przerwany. Dlatego tworząc więzy ze Światem Duchowym możemy trwać nieustannie w akcie miłości. Jednocześnie bacznie musimy obserwować, gdzie jeszcze związani jesteśmy ze światem zewnętrznym więzami uzależnień, więzami żądzy posiadania, więzami pychy, egoizmu i próżności. Jak najszybciej winniśmy je zerwać całkowicie zawierzając się Maryi i codziennie to zawierzenie ponawiając. Ona może pomóc nam pokonać szatana, który wkradł się we wszystkie dziedziny życia i oplątuje niczym siecią pajęczą coraz bardziej świat i dusze.
Dusze najmniejsze muszą wyrwać się z tego kręgu wpływów szatańskich, by napełniając się czystą miłością nieść ją światu. By ratować inne dusze i przyprowadzać je do źródła miłości – do Boga. By coraz więcej dusz zobaczyło te nici pajęcze szatana i zapragnęło je zerwać raz na zawsze. By świat uwolnić od więzów szatańskich zniewalających wszystko.
Więcej na podstronie zawierającej „rozważania”. Zapraszamy!