W czasie ostatniego codziennego objawienia 12 września 1998 r. Matka Boża powiedziała Jakovowi Czolo, że odtąd będzie miał objawienia raz w roku 25 grudnia, na Boże Narodzenie. Tak się stało również w tym roku. Matka Boża objawiła się trzymając Dzieciątko Jezus na rękach. Objawienie zaczęło się o 9:48 i trwało 6 min. Matka Boża przekazała następujące orędzie:

„Drogie dzieci! Dziś w szczególny sposób wzywam was, abyście się modlili o pokój. Bez Boga nie możecie ani mieć pokoju ani żyć w pokoju. Dlatego, dziatki, dziś, w tym dniu łaski otwórzcie wasze serca Królowi Pokoju, aby w was się narodził i obdarzył was swoim pokojem, a wy nieście pokój w tym niespokojnym świecie. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

„Drogie dzieci! Biegacie, pracujecie, gromadzicie, ale bez błogosławieństwa. Nie modlicie się! Dziś wzywam was, abyście zatrzymali się przed stajenką i pomyśleli o Jezusie, którego również dziś wam daję, aby was błogosławił i pomógł wam zrozumieć, że bez niego nie macie przyszłości. Dlatego, dziatki, oddajcie swoje życie w ręce Jezusa, aby was prowadził i strzegł od wszelkiego zła. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

  Czas Bożego Narodzenia to czas łaski, jaką Jezus niesie zstępując na ziemię. Czas, który dany ludziom, powinien być dobrze wykorzystany. To czas błogosławieństw, czas miłosierdzia i litości. To czas szczególnego pokoju i miłości. Czas odradzania się dziecięctwa Bożego w nas. Czas, w którym Jezus szczególnie błogosławi tym, którzy pragną doświadczyć Bożej miłości, pragną stać się prawdziwie dziećmi Boga, pragną swe serce nakłonić do maleńkości. To czas, kiedy Jezus – Dziecię pragnie znaleźć dusze, które zgodzą się zniżyć do Niego, stać się jako dzieci. Czas, w którym tym duszom szczególnie błogosławi, tych dusz szuka. Jezus Dzieciątko szczególnie umiłował sobie dusze maleńkie, dusze, które w swej duchowości są dziecięcymi, najmniejszymi, które żyją prostotą, kierują się pokorą, niosą w sercu ufność wielką i dziecięcą, których całym światem jest On – Miłość, które tej miłości pragną, za nią tęsknią i nie potrafią bez niej żyć. On, Dziecię Jezus błogosławi dusze najmniejsze, dusze słabe, dusze pokorne, dusze ofiarne, dusze uległe, dusze ciche, dusze łagodne, dusze czyniące pokój, dusze prawdziwie dziecięce. Błogosławi swoje umiłowane dusze najmniejsze. Błogosławi tobie – On Jezus, który właśnie schodzi na ziemię, by ją pobłogosławić, odrodzić na nowo wypełnić miłością. Niesie nam pokój! Niesie nam miłość! Niesie nam siebie! Niesie zbawienie! Oto rodzi się Nowe! Oto rodzi się Bóg! Ileż dusz nawet tego nie zauważy! Przychodzi do wszystkich. I tak, jak dwa tysiące lat temu przyjmują Go nieliczni. Tych jednak obdarza obficie łaskami. Tym błogosławi nie tylko Bóg, ale i cała Święta Rodzina. Błogosławieństwo Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego niech spocznie na naszych sercach i napełni je miłością. Pokój wam!

       Święta Bożego Narodzenia – to wielkie, niepojęte wyróżnienie! To miłość, której my nadal nie pojmujemy. To Objawienie Boga i Jego miłości. Miłości, która sama uniżając się podnosi, wynosi, wywyższa nędzę, marność i nicość, jaką jest istota ludzka!
Jezus idzie jeszcze dalej w swojej miłości. On obiecuje nam nagrodę. Jakaż to może być nagroda? To przyjęcie samego Jezusa! Bowiem w tej Tajemnicy przychodzi do nas sam Bóg! W te Święte Dni możemy gościć u siebie Jezusa, przebywać z Nim i doświadczać łaski Jego obecności! Możemy doświadczyć daru spotkania, przyjęcia Boga i Jego błogosławieństwa!
To jest nasza nagroda! Najważniejsza! Inne są konsekwencją tej głównej. To dobro, którego doświadczamy, pokój i miłość, poruszenie serca i kolejny krok w jego przemianie i wiele, wiele innych.
Niech Bóg błogosławi nas na czas tych Świąt. Niech nasze serca wypełnia wielka wdzięczność Bogu za ten niepojęty dar z siebie samego dany człowiekowi, który na niego zupełnie nie zasłużył. Niech z serc naszych popłynie pieśń uwielbienia Boga: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli!”

  „Otoczmy troską życie” – tak brzmi hasło pracy duszpasterskiej na rok 2008/2009. –Zgodnie z myślą naszych biskupów chodzi o troskę o szeroko rozumiane wszystkie formy życia, które wyszły z rąk Stwórcy. Obejmuje to troskę o życie środowiska naturalnego i życie człowieka w wymiarze fizycznym, psychicznym i duchowym. Do tego nawiązuje motto biblijne roku duszpasterskiego: „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10). W tym biblijnym cytacie ukazana jest troska Boga o to, by stworzony przez Niego człowiek odkrył, że życie jest darem i potrafił się nim zachwycić, wyrażając przy tym wielki szacunek do własnego życia, do życia innych ludzi oraz do stworzonego świata. (…) Przyjmując dar roku duszpasterskiego i odpowiadając na wezwanie naszego Episkopatu jako Wspólnota Wieczerników Modlitwy, a zarazem uczestnicy lokalnych wspólnot parafialnych przyjmujemy ogólnokościelne postulaty i starać się będziemy, by ten czas był przeżywany z wielką troską o dar otrzymanego życia. Powierzamy się Patronom tego roku; św. Pawłowi oraz św. Brunonowi, i prosimy o łaskę gorliwego przeżywania wytyczonej nam drogi w Kościele. Szczególnymi na ten czas postanowieniami związanymi z troską o życie niech będą te już wskazane nam jako „małym duszom” w czasie rozważanej Ewangelii św. Mateusza, a nawiązujące do przykazania Nie zabijaj. Troska o życie w odniesieniu do tego przykazania oznacza czynienie tego wszystkiego co nie niszczy duszy, nie zabija sumienia, nie rujnuje świątyni, jaką w nas zbudował Bóg. Pełny tekst konferencji zamieszczony jest na podstronie „Rozważania”. Zapraszamy!

  „Drogie dzieci, w tym świętym czasie radosnego oczekiwania, Bóg wybrał was małych, aby zrealizować swoje wielkie plany. Moje dzieci bądźcie pokorni. Bóg dzięki waszej pokorze a swojej mądrości, z waszych dusz uczyni swoje wybrane mieszkanie. Rozjaśnicie (oświecicie) ją poprzez dobre czyny, i w ten sposób z otwartym sercem oczekiwać będziecie narodzenia mojego Syna w pełni Jego hojnej miłości. Dziękuję wam drogie dzieci”.