Eucharystia dla dusz maleńkich jest szczególnym, najważniejszym punktem dnia i centrum naszego życia.
Wspólnoty Dusz Najmniejszych charakteryzuje szczegolne umiłowaniem Eucharystii. Duży nacisk kładziemy na głębokie przeżywanie obecności Boga podczas Mszy św. Nasze serca pragną spotykać się z Bogiem nieustannie. Dostrzegamy tę niepojętą możliwość szczególnie w Eucharystii, dlatego tak chętnie codziennie w niej uczestniczymy, prosząc Boga, by przychodził do naszych serc i by w naszych sercach rozgościł się, by w naszych sercach był Królem. Pragniemy w sposób szczególny uwielbiać Boga za ten dar Jego obecności w Kościele pod postacią Chleba i Wina. Pragniemy dziękować Bogu za ten przejaw Jego miłości i miłosierdzia, dzięki któremu nasze życie umacnia się, dzięki czemu możemy wzrastać, dzięki czemu nasze dusze uświęcają się.

Więcej…>>

  Miłość do Boga ma objawiać się między innymi w posłuszeństwie, tak jak miłość dzieci objawia się w posłuszeństwie do rodziców. Dusze najmniejsze pragną nieustannie być posłuszne, o czym mówiliśmy wcześniej, Kościołowi Matce. Pragną też swoją miłość poprzez posłuszeństwo wyrażać Papieżowi, Następcy Jezusa; wsłuchując się w Jego nauczanie.
Szczególną miłością dusze maleńkie obejmowały bł. Jana Pawła II i to Jego nauka była początkiem, zaczynem do pójścia drogą szukania duchowości, która by najlepiej duszom tym odpowiadała. To właśnie nauka bł. Papieża Polaka zainspirowała te dusze, by otwierać serce na naukę Kościoła, na jego potrzeby i odpowiadając na nie pokochać bardzo Boga, realizować Jego zamiary i Jego plany wobec całej ludzkości. A więc to, czego w szczególny sposób pragnie Bóg; ratowania dusz i odrodzenia Kościoła. Wsłuchując się w nauczanie bł. Jana Pawła II dusze maleńkie pragną nieustannie przygotowywać serca do odnowy Kościoła, pragną wzywać Ducha Świętego, który te serca przygotuje i który poprzez miłość wprowadzi Kościół w nowe życie, które Kościół odrodzi i uświęci. Z wielką radością dusze najmniejsze przyjmują kontynuatora tej drogi nauczania bł. Jana Pawła II, obecnego Papieża Benedykta XVI.

Więcej…>>

  Bogu dziękujmy za naszą Matkę Kościół, kochajmy i nieustannie módlmy się w intencji całego Kościoła.
Każde dziecko potrzebuje matki. To matka zapewnia dziecku wszystko: karmi, przewija, troszczy się w każdym momencie, w każdej chwili. Chce, aby dziecko dobrze się rozwijało, rosło, było mądre i wszystko daje dziecku, aby tak się działo. Dziecko doświadcza miłości matki. Jej starania, owszem uzależnione są od możliwości materialnych, ale dziecko przede wszystkim wyczuwa miłość matki i to miłość sprawia, że dziecko się rozwija. I dziecko na tę miłość odpowiada, ufa mamie, stale pragnie być z mamą. W miarę jak rośnie, zaczyna brać udział w różnych czynnościach, obowiązkach, po prostu odpowiada miłością na miłość. W zależności od wieku, możliwości, coraz bardziej angażuje się w tę pomoc, by razem z mamą różne rzeczy robić, mieć swój udział w rodzinie, w miłości; przestaje być biorcą, zaczyna być tym, który również daje coś z siebie.

Więcej…>>

  „Jezu, Maryjo kocham Was, ratujcie dusze” (Z Orędzia miłości Serca Jezusa do świata, droga duchowa Sł. B. s. M. Konsolaty Betrone)
Idziemy drogą, którą wyznacza Kościół i z Kościołem jesteśmy bardzo mocno związani. W Kościele Chrystusowym widzimy swoje życie i sens istnienia. W Kościele jesteśmy karmieni i dzięki Kościołowi możemy się rozwijać; czerpiemy z Kościoła. Wszystko, co dzieje się we wspólnocie dzieje się dzięki Kościołowi i w Kościele ma swoje źródło. Stąd między innymi wspomniane wcześniej oparcie na świętych, czerpanie z mądrości Kościoła i również stąd Maleńka Droga Miłości, która w sposób szczególny dotknęła naszych serc w osobie Sługi Bożej s. M. Konsolaty Betrone.
Słowa Jezusa skierowane do Sł. B. s. Konsolaty tak bardzo poruszyły nasze serca, że zapragnęliśmy iść za tymi słowami. Odczytujemy w życiu mniszki klaryski kapucynki z Turynu polecenie samego Boga, aby Go kochać i kochać dusze, aby swoje życie oddać za tę miłość, aby całych siebie poświęcić miłości. Akt miłości Jezu, Maryjo, kocham was, ratujcie dusze, jest pieśnią naszych dusz, tak bardzo wrósł w nasze życie duchowe, że staje się w nas jedno. Tym aktem żyjemy ufnie wierząc, iż Bóg poprzez miłość dokonuje dzieła zabawienia w nas i we wszystkich duszach w Kościele. Wierzymy, że żyjąc tym aktem przyczyniamy się do rozwoju Kościoła, jego umocnienia i triumfowi miłości w Kościele, a zarazem do jego świętości. Ten akt, jest naszym życiem, pieśnią naszych dusz, stał się wręcz sensem naszego istnienia i przyczynia się również do jednoczenia całej Wspólnoty Dusz Najmniejszych, bowiem ten jeden akt wyśpiewują wszystkie dusze, łącząc się w modlitwie, w miłości, w błaganiach do Boga, by miłość odradzała wszystkie dusze, a więc odradzała Kościół.

Więcej…>>

  W trzecim dniu Nowenny przygotowującej nas do Ogólnopolskiego Wieczernika Wspólnot Dusz Najmniejszych spotkaliśmy się na wspólnej modlitwie w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą. Podczas nabożeństwa pierwszosobotniego zawierzyliśmy Niepokalanemu Sercu NMP nasze przygotowania i wszystkich uczestników Wieczernika, który odbędzie się już za tydzień w Gietrzwałdzie. Dziękujemy wszystkim wiernym, którzy w dniu dzisiejszym włączyli się do tej ważnej dla nas i naszych wspólnot Nowenny.
W podjętej modlitwie trzeciego dnia Nowenny dziękowaliśmy Bogu za dar powołania dusz najmniejszych na Maleńką Drogę Miłości i prosiliśmy o błogosławieństwo w realizacji Dzieła Najmniejszych. Za wstawiennictwem Matki Bożej Pocieszenia i wszystkich naszych Patronów upraszaliśmy Ducha Miłości dla naszych serc i dla całego Kościoła, potrzebującego duchowej odnowy. Naszej modlitwie towarzyszyła świadomość wspólnej odpowiedzialności za Kościół i roli dusz najmniejszych w jego odnowie.

  „O, gdyby wszystkie dusze słabe i niedoskonałe czuły to, co czuje najmniejsza z nich wszystkich, dusza twej małej Teresy, ani jedna nie straciłaby nadziei, że zdobędzie szczyt góry miłości, ponieważ Jezus nie żąda wielkich czynów, ale jedynie zdania się na Niego i wdzięczności.” (Św. Teresa od Dzieciątka Jezus)

Życie miłością, przemiana duszy w miłość nie jest czymś nowym w Kościele współczesnym; jest  rzeczywistością znaną i podejmowaną przez wielu świętych. Zatem i dusze najmniejsze, które przecież same z siebie są bardzo słabe, idąc wzorem świętych pragną tak jak i oni pokochać Boga miłością najszczerszą, największą. Pragną Bożą miłość przyjąć do serca i tą miłością żyć. Pragną dla tej miłości wszystko poświęcić. Ufają, że miłość jako największa siła, jako największa moc może dokonać wszystkiego w ich życiu, a poprzez ich życie, może dokonać wszystkiego w Kościele. Toteż dusze maleńkie wpatrują się w znane im wzorce. Patrzą na św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która w Kościele odnowiła pojęcie maleńkiej drogi, odnowiła pojęcie duszy, która cała spala się w miłości dla Boga i poprzez to spalanie cała należy do Boga, żyje dla Niego i zapala tym płomieniem miłości inne dusze.

Więcej…>>