Co robić, aby przygotować się na Boże Narodzenie?

Pierwsze wskazanie – OCZYŚCIĆ SERCE, rozpocząć z czystym sercem. Serce czyste to serce wolne. Łatwiej takiemu sercu otwierać się na rzeczywistość Bożą i przyjmować Boże natchnienia.

Drugie wskazanie – CODZIENNA MSZA ŚW., o której większość z nas pamięta.

Trzecie wskazanie – ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO. Kościół oczekiwać będzie na Słowo Wcielone. Bóg przed wiekami wypowiedział Słowo. W pewnym momencie historii Słowo przyszło na świat. To Słowo mamy rozważać. Mamy każdego dnia sięgać do Pisma Świętego. Prosząc Ducha Świętego o szczególne światło mamy zagłębiać się w Słowo.

Czwarte wskazanie – ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU. Wielu z nas adoruje Najświętszy Sakrament. Teraz klęcząc przed Najświętszym Sakramentem starajmy się uświadamiać sobie w sposób szczególny obecność Boga, który schodzi do naszych serc, który przybywa, by w nas zamieszkać. Podczas osobistej adoracji starajmy się dostrzec przychodzącego Króla, który pragnie królować w nas, chce być Królem naszych serc, chce poprzez miłość władać.

Piąte wskazanie – MIŁOŚĆ. Od samego początku dnia do jego zakończenia żyjmy miłością, cały czas kochajmy, wyznając Bogu miłość każdym słowem, spojrzeniem, każdym gestem, czynem, każdą myślą, każdą intencją, każdym pragnieniem. Wyznawajmy miłość, bo miłość przygotowuje nasze serca na przyjęcie Króla. Niech ten czas będzie czasem naszych ogromnych starań, ogromnych wysiłków, by prawdziwie był to czas miłości, a więc ofiarą złożoną z samego siebie – od tego momentu zapominam o sobie, by żyć miłością do Boga, by kochać Boga i kochać bliźniego. Czytaj dalej →

W sercu człowieka, który miłuje Boga i przyjmuje Jego miłość, który żyje Bogiem jest wielka radość. Ta radość obejmuje najgłębsze zakamarki serca. Nie jest to radość powierzchowna, to radość osadzona bardzo głęboko w ludzkim jestestwie. I chociażby działy się różne rzeczy w życiu tej duszy, chociażby doświadczała różnych trudności, w jej głębi panuje pokój.

Już przez kilka ładnych lat uczestniczymy w formacji, którą prowadzi sam Bóg. Nasze serca otrzymały światło, napełnione są Bogiem. W naszych sercach umiejscowiona jest miłość. Jeszcze nie do końca wszystko rozumiemy, nie do końca wszystko jest nam wiadome, a nasze przeróżne słabości przesłaniają nam to, co Bóg już złożył w każdym z nas. Zastanawiamy się, czym jest Nowa Ewangelizacja, a przecież my ją przechodzimy, my jej doświadczamy. Bowiem Nowa Ewangelizacja:

• Jest daniem człowiekowi na nowo Jezusa;
• Jest na nowo przyprowadzeniem każdej duszy do Źródła jej istnienia;
• Jest ukazaniem Zbawienia;
• Jest daniem na nowo nadziei, wlaniem ufności;
• Jest objawieniem człowiekowi miłości Boga.

My już od pewnego czasu doświadczamy Nowej Ewangelizacji. W nas odradza się wiara, życie Boże. My poznajemy miłość Bożą. Tylko ta dusza, która poznaje miłość, prawdziwie może się nawrócić. Tylko taka dusza, która doświadcza Bożej miłości może o niej zaświadczyć, może ją przekazać innym. Martwimy się, w jaki sposób, co trzeba będzie robić. Czemu się martwimy? A czy do tej pory martwiliśmy się, w jaki sposób formować własne dusze? Czy Bóg tego nie czynił w nas? Czy Bóg nie zatroszczył się o wszystko? Martwienie się o to, w jaki sposób mamy uczestniczyć w Nowej Ewangelizacji jest swego rodzaju pychą, bo przecież sami mówimy, że jesteśmy duszami najmniejszymi i że wszystkiego oczekujemy od Boga, dlaczego więc o cokolwiek mamy się martwić? Dlaczego uważamy, że nie wiemy jak mamy ewangelizować? Przecież to nie nasza mądrość, to nie my mamy czynić tak naprawdę. My mamy jedynie otwierać serca i pozwolić Bogu, by to On poprzez nasze dusze mógł ewangelizować, a więc mógł dać światu miłość, mógł ją objawić. Cały czas jeszcze tkwimy w starym myśleniu: ja coś muszę, powinienem potrafić to własnymi siłami, swoją mądrością. Chcemy brać na własne barki, ciągle chcemy sami, po swojemu. NOWA EWANGELIZACJA – TO DOŚWIADCZENIE NOWEJ PIĘĆDZIESIĄTNICY, W KTÓREJ DUCH ŚWIĘTY BĘDZIE WSZYSTKO CZYNIŁ. W którym momencie rozpoczęła się Ewangelizacja? Wtedy, gdy Apostołowie doświadczyli wielkiej mocy Ducha Świętego w nich samych i pozwolili działać Bogu. Możemy o tym przeczytać, iż w wielu miejscach mówią o działaniu Ducha Świętego; o tym, że nie własną mocą działają, ale mocą Ducha Świętego. Tak samo i my MAMY PODDAĆ SIĘ DZIAŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO, pozwolić, by miłość, która wypełnia nasze serca, która już w jakimś stopniu nas uformowała, teraz zaczęła formować inne dusze poprzez nas. Podstawą jest zaufanie, pokora, a więc wszystko to, o czym cały czas mówimy. Tak jak na początku Kościoła Duch Święty prowadził Kościół w sposób bardzo widoczny, jak na początku Apostołowie pozwolili Duchowi Świętemu działać, tak teraz i my pozwólmy działać Bogu.   Czytaj dalej →

Bardzo krótki jest dzisiejszy fragment Ewangelii (Łk 19, 41-44). Zwróćmy jednak naszą uwagę na postać Jezusa. Jezus spojrzał z miłością na miasto. On inaczej nie patrzy. On cały jest Miłością. Kiedy patrzy na cokolwiek, to patrzy z miłością. Jego miłość przenika istotę spraw, sytuacji, rzeczy, przenika ludzkie serca, wydarzenia, idzie daleko w przyszłość, przenika przeszłość, obejmuje całość. Jezus patrząc zapłakał. Jak bardzo musiał kochać, skoro zapłakał nad tymi, którzy przecież Go zabili, odtrącili, którzy doznawszy od Niego tak wiele dobra nic nie uczynili, aby choć trochę wziąć Go w obronę?! Nie wstawiali się za Nim, nie wypowiedzieli ani słowa za Jezusem, a niektórzy z nich podnosili pięści, obrzucali Go błotem, krzyczeli przeciwko Niemu. Jak bardzo Jezus musi kochać, skoro w Jego Sercu nie ma nienawiści, nie ma złości, nie ma chęci odwetu wobec tych, którzy w taki straszliwy sposób postąpili z Nim?! Jezus zapłakał nad wszystkimi. Ileż miłości musi być w Sercu Jezusa, skoro właśnie taką przyjmuje postawę?! Boleje On nad tym, co się wydarzy, płacze nad ludzkimi sercami, które nie przyjmą Zbawienia. Tylko prawdziwa, doskonała miłość zdolna jest opłakiwać swoich przeciwników, szyderców, zabójców. Tylko Bóg taką miłością kocha. Człowiek nie potrafi tak kochać i takiej miłości wręcz nie zna. Obdarzony łaską, gdy otwiera się na nią, w jakimś stopniu jest w stanie naśladować Jezusa, ale tylko dzięki Bożej łasce.

Jezus zapłakał. Jeśli jesteś duszą, która miłuje Jezusa, to również powinnaś, powinieneś odczuwać w sobie smutek. Również w twoim sercu powinien pojawić się smutek na myśl o wszystkich duszach, które nie przyjmują miłości; o duszach, które są przecież tak umiłowane przez Boga i odkupione najwyższą ceną. Gdyby twoje serce było zjednoczone z Sercem Jezusa i ty byś płakał. A każde odrzucenie Bożej miłości w różny sposób w tobie budziłoby smutek, współczucie wobec Jezusa, ale i wobec tych dusz. Dusza zjednoczona z Bogiem w jakimś stopniu doświadcza w sobie tego, co dzieje się w Sercu Bożym, co dzieje się z ludźmi odrzucającymi Boga, nie rozpoznając czasu nawiedzenia. Nie pozostaje z nich kamień na kamieniu. Obraz miasta, które jest całkowicie zburzone, spalone, rozgrabione to obraz właśnie takiej duszy, która nie przyjmuje Boga. W niej już jest śmierć. A Jezus również i za nią oddał swoje życie z miłości, dlatego płacze.  Czytaj dalej →

Jesteśmy radością Maryi, gdy wszyscy razem przychodzimy do Jej Serca i składamy w Nim całe swoje życie; gdy przychodząc do Niej pozwalamy, aby łączyła nas wszystkich razem w jedną rodzinę. Szczególnie jesteśmy Jej dziećmi, gdy pragniemy słuchać, a dzięki temu staramy się wypełniać wolę Bożą. Mogliśmy to zauważyć w ostatnich dniach, związanych z przejściem naszego brata Janka do domu Ojca. Otworzyliśmy swoje serca i słuchaliśmy, co Bóg w nich mówi do nas. Otoczyliśmy modlitwą naszego brata i razem przygotowaliśmy go do przejścia. Towarzyszyliśmy mu swoją miłością, dzięki temu jego przejście nie było cierpieniem długotrwałym, nie było połączone z lękiem czy ze strachem, ale odbyło się w pokoju i w miłości. To dar Boży dla każdej duszy maleńkiej, która żyje we wspólnocie – otoczona miłością nie jest sama; nigdy nie jest sama, a szczególnie w takiej chwili. A więc żadna dusza maleńka niech nie obawia się tego szczególnego momentu. Otoczona miłością wszystkich dusz maleńkich, otoczona Świętymi, Aniołami, a także modlitwą dusz czyśćcowych wprowadzana jest w nowe życie w tłumie, a nie samotnie. Niech nasze serca radują się, bo nasz brat jest szczęśliwy, a Bóg pozwalać mu będzie uczestniczyć w życiu wspólnoty, w różnych jej momentach. Będzie wstawiać się za nami i modlić się, widząc nasze życie, kolejne różne sytuacje i wydarzenia. Jego serce wypełnione jest teraz miłością doskonałą.

Dusza maleńka – to rzeczywiście, prawdziwie dusza maleńka. Bóg otacza ją swoją troską w sposób szczególny, obdarzając różnymi łaskami. Tak jak matka opiekuje się swoim dzieckiem, zapewniając mu wszystko, tak czyni Bóg z duszą maleńką. Ułomności, słabości tej duszy są tylko powodem, by jeszcze bardziej miłować i opiekować się nią. Jest to powód dla Boga, który tym bardziej troszczy się o tę duszę i wylewa na nią swoje miłosierdzie. Dusze maleńkie obdarzone są wielką łaską, wielką miłością Boga. Obdarowane są w sposób niezwykły. Można przyrównać to obdarowanie chociażby do obdarowania minami w dzisiejszej Ewangelii (Łk 19, 11-28). Jednak, kiedy wsłuchujemy się w te słowa Ewangelii i słuchamy ich do końca, serca nasze mogą doświadczyć pewnej trwogi lub niepokoju. Czytaj dalej →