Bądźmy żyzną glebą. Pamiętajmy, że Bóg sam siebie złożył w każdym z nas. On nam dał swoje Prawo – wyrył je w nas. To jest nieodłączna cząstka nas. Nie da się tego wyjąć, odłożyć. Jesteśmy wtedy w pełni sobą, gdy żyjemy Jego Prawem, gdy On w nas żyje przyjmowany przez nas, gdy otwieramy się na Niego i Go kochamy. Gdy żyjemy w zgodzie z samymi sobą, z takimi, jakimi Bóg nas stworzył, wtedy żyjemy prawdziwie, prawda w nas jest.

Otwierajmy się na dar złożony w nas! Odpowiedzmy Bogu na to obdarowanie! Żyjmy miłością! Ona pomaga zrozumieć, ona daje moc, ona prowadzi, ona czyni drogę jasną.

Czytaj dalej →

Dzisiejsze fragmenty z Pisma św. poruszają jedną szczególnie ważną rzecz, a mianowicie pełnienie woli Boga. Jak ważne jest, by słuchając Boga pełnić Jego wolę, świadczy to, iż o pełnieniu woli Bożej czytamy i w Starym, i Nowym Testamencie.

Czym jest pełnienie woli Bożej i dlaczego jest tak ważne? Jezus dzisiaj daje pewną wskazówkę. Ta dusza jest mu szczególnie bliska, szczególnie umiłowana, która pełni wolę Bożą. Przyrównuje taką duszę do Matki, do rodzeństwa, a więc do kogoś szczególnie bliskiego; do kogoś, z kim łączą Go więzy krwi, więzy rodzinne. Rodzina stanowi pewną jedność. Wszyscy ze sobą są połączeni – łączy wspólna historia, przodkowie, wspólne geny, tradycja rodzinna, a więc to ktoś bliski. Ktoś, kto pochodzi z rodziny jest kimś szczególnie bliskim – bliskim sercu, umiłowanym. I dusza, która pełni wolę Bożą jest szczególnie umiłowaną.

Czytaj dalej →

Dzisiaj w Ewangelii (Łk 10, 1-9) czytamy o wysłaniu uczniów. Wiele osób przyjmuje ten fragment jako skierowany przede wszystkim do tych, którzy swoje życie w sposób szczególny poświęcają Bogu, a więc dotyczący kapłanów, zakonników, zakonnic, osób świeckich, ale poświęconych Bogu. Nie widzą w tym fragmencie samych siebie. A jednak ten fragment, w którym Jezus mówi, iż potrzeba robotników, bo jest ich za mało, dotyczy każdego żyjącego w Kościele. Każdy zostaje posłany. I tak jak zapewnia św. Paweł (2 Tm 1, 1-8) każdy otrzymał ducha mocy, a nie ducha bojaźni. Każdy został namaszczony już podczas Chrztu św., potem podczas Bierzmowania, a więc dany został Duch Święty, który prowadzi Kościół, jednoczy jego członków, jest mądrością i dzięki któremu Kościół, pomimo przeżywanych nieustannie różnych trudności, jednak żyje Bogiem i prowadzi wszystkich ku Chrystusowi. Każdy naznaczony został Duchem Świętym, a więc każdy został powołany i ku realizacji powołania otrzymał to, co potrzebne. Czytaj dalej →

Bóg każdego z nas obdarzył swoją łaską i każdego wezwał, powołał. Jednak od człowieka zależy, czy pójdzie za Bogiem. Czy będzie miał na tyle odwagi? Czy będzie potrafił zrezygnować z dotychczasowego życia? Czy będzie potrafił zrezygnować z tego, co do tej pory było dla niego cenne na rzecz tego, co najcenniejsze – życia w Bogu?

Wszystko jest w zasięgu ręki, tylko trzeba zdecydować się i odpowiedzieć Bogu. Apostołowie poszli, wielu Świętych poszło, a owoce były niezwykłe. Może i ty zdecydujesz się na tak radykalną odpowiedź Bogu? Może ty zdecydujesz się, by całkowicie zmienić swoje życie? Nie tak troszeczkę, ale całkowicie, bo dopiero wtedy doświadczysz prawdziwie Bożego życia w sobie.

Czytaj dalej →

Co znaczą słowa dzisiejszej Ewangelii (Mk 2, 23-28), że Jezus jest panem szabatu? Słowa te przynoszą nam wolność w miłości. Mówią o tym, iż ten, kto otwiera serce i przyjmuje Bożą miłość, kto tą miłością żyje, staje się wolny. Miłość Boża niesie ze sobą mądrość, światło dla duszy. I człowiek rozumie, co znaczy żyć z Bogiem, dla Boga, czuje sercem, w jaki sposób wypełniać przykazania Boże. One nie zniewalają, nie ograniczają człowieka. Nie sprawiają, że człowiek sztywno trzyma się pewnych ram, nie rozumiejąc i doświadczając zniewolenia w nich. Właśnie wtedy, kiedy człowiek kocha widzi, że Boże przykazania czynią go jeszcze bardziej wolnym. Prowadzą go ku prawdziwej wolności. Trzeba kochać, aby zacząć rozumieć. Trzeba prawdziwie otworzyć serce na miłość, aby zacząć rozumieć Boże tajemnice i to, jaki jest Bóg. Wraz z przyjmowaniem Bożej miłości, z poznawaniem Boga wyrasta w człowieku zrozumienie, czym jest miłość. Dusza ma próbować rozważać miłość Bożą, ma starać się ją poznawać. Jest to zadaniem człowieka na ziemi. Czytaj dalej →

Bóg jest sensem istnienia człowieka, celem jego życia. A skoro uświadamiamy sobie właśnie ten fakt, to powinniśmy czynić wszystko, by prawdziwie swoje serce otwierać na Bożą obecność i rzeczywiście nieustannie przebywać z Bogiem. Człowiek powinien czynić wszystko, by spotykać się z Bogiem, rozmawiać z Nim, by wszystkie swoje obowiązki, czynności wykonywać dla Niego. Całe życie powinno toczyć się wokół Boga.
Niektórzy ludzie sądzą, że tylko ci, którzy żyją w zakonach czy są kapłanami, powinni rzeczywiście żyć Bogiem, że tylko te osoby swoje życie poświęcają Bogu, że tylko ich życie toczy się wokół spraw Bożych. Jest to niewłaściwe spojrzenie na człowieka. Człowiek bez Boga nie jest w stanie żyć. Skoro od Boga wyszedł i do Boga ma powrócić, to powinien nieustannie cały kierować się ku Bogu. Każdy człowiek powinien każdego dnia żyć z Bogiem, myśleć o Nim, adorować Go. Bogate życie wewnętrzne, jakie wiodą osoby konsekrowane, gdzieś zamknięte w klasztorach, nie jest tylko przeznaczone dla nich. ŻYCIE Z BOGIEM JEST PRZEZNACZENIEM KAŻDEGO CZŁOWEIKA, JEST POWOŁANIEM KAŻDEGO CZŁOWIEKA. Czytaj dalej →

Ten, kto kocha, obcuje z Bogiem. Kto obcuje z Bogiem, napełnia się miłością. Bóg zawitał do naszych serc. Podczas Adwentu i Świąt w sposób szczególny był obecny i jest nadal. Otwartość serca sprawia, że dusza doświadcza miłości. Dzięki obecności Boga dusza jest w stanie żyć miłością pomimo swoich słabości. Radując się obecnością Maleńkiego Jezusa w każdym z nas, otwórzmy serca na miłość, która pragnie rozlewać się na wszystkich, wypełniać nas tak, byśmy mogli stawać się miłością.

Bóg uzdalnia duszę do miłości. Nawet najsłabsza dusza, jeśli otwarta jest na obecność Boga, jeśli otwiera się na Niego, otwiera się na miłość i powoli zaczyna żyć miłością. To są często maleńkie kroczki, ale jednak dokonuje się przemiana tej duszy – ona przemienia się w miłość. Nie trzeba być duszą doskonałą, świętą, natomiast warto otwierać się na Bożą obecność, bo wtedy miłość przemieniając duszę uświęca ją i słaba, grzeszna dusza powoli poprzez miłość staje się świętą. Świętość jest równoznaczna z doskonałą miłością. A więc im dusza bardziej tą miłością żyje, im bardziej na nią się otwiera, tym bardziej staje się w świętą. Bóg dokonuje w niej tej przemiany.

Uświadamiając sobie przyjście Boga – niezwykły Dar Jego obecności – postarajmy się rozważyć, w jaki sposób nie zatracić tej Obecności, ale starać się, by ona w każdym z nas ugruntowywała się, przemieniając nas w miłość tak, byśmy żyli miłością.

Czytaj dalej →