Jezus w Ogrójcu wypowiedział niezmiernie ważne słowa: Niech będzie Twoja wola. Niech będzie tak, jak Ty chcesz. Wszystko, co potem się wydarzało, z Jego strony było przyjmowane jako wola Ojca. Całym Sobą, swoją postawą wyrażał przyjęcie woli Ojca. Męka Jego była straszliwa, cierpienie ogromne, a więc to nie było łatwe przyjmowanie kolejnych wydarzeń. Każdy człowiek wie, co dzieje się w jego sercu, gdy przychodzi cierpienie, straszliwy ból, gdy przychodzi świadomość tego, co się wydarzy. Mimo to Jezus wypełniał wolę Ojca. W każdej sekundzie godził się na wolę Ojca.

Te słowa Jezusa i cała Jego potem postawa są wskazaniem dla duszy, czego Bóg oczekuje przez całe jej życie i nad czym dusza może pracować szczególnie podczas Wielkiego Postu. Dobrze jest spojrzeć na samego siebie, na swoją codzienność, by zobaczyć w niej wolę Bożą i to, w jaki sposób my ustosunkowujemy się do niej. Czy rzeczywiście przyjmujemy wolę Bożą? W jaki sposób? Bowiem człowiek może przyjąć, ale tylko dlatego, że nie ma innego wyjścia, może wewnętrznie buntować się, może żyć w lęku lub też czynić wszystko, aby mimo tego, co się wydarza jednak uniknąć dalszych konsekwencji. Co człowiekiem kieruje? Czy lęk, czy własne pragnienia, czy może chęć udowodnienia swego zdania, może postawienia na swoim, wytłumaczenia wszystkim swoich racji, może pokazania, kim się jest, aby inni to wszystko zobaczyli …? Motywy postępowania są różne. A Jezus dzisiaj pokazuje właściwą postawę – PRZYJĘCIE WOLI OJCA BEZ WZGLĘDU NA TO, CO BĘDZIE SIĘ DZIAŁO; bez względu na to, w jaki sposób dusza będzie przeżywać następne chwile, gdy wyrazi zgodę na wolę Ojca. Czytaj dalej →

„Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 19, 1-2. 11-18).

Wszystko, całe stworzenie ma swój początek w Bogu. I swój kres również. Bóg jest Świętym. Wszystko, co stworzył było dobre. Stworzył też człowieka i uczynił go w sposób cudowny na swój obraz, na swoje podobieństwo; podobieństwo, które wyrażało się w posiadaniu wolnej woli, w możliwości dokonywania wyborów, a przy współudziale Boga – w rodzeniu, w tworzeniu, w obdarowywaniu. To powinno każdego człowieka napawać wielką radością, zachwytem, pragnieniem uwielbienia Boga za to, w jaki sposób Bóg stworzył człowieka.. Człowiek zgrzeszył, pozbawiając siebie szczególnej więzi z Bogiem. Skorzystał w niewłaściwy sposób ze swojej wolności. Był Bogu nieposłuszny. Bóg jednak nie rezygnuje z człowieka i nieustannie poucza go, w jaki sposób ma żyć i co ma czynić, aby powrócić do Boga, aby znowu jego życie było życiem w niezwykłej jedności z Bogiem, w wiecznej szczęśliwości. Czytaj dalej →

Towarzyszenie Jezusowi w Jego Męce staje się dla duszy niezwykłą łaską i bogactwem. Gdy dusza adoruje Jezusa podczas Jego Drogi Krzyżowej, podczas całej Jego Męki, sama doznaje przemiany, niezwykłych łask, ubogacenia. Choć duszy wydaje się, że to ona coś daje z siebie, jednak tak naprawdę to dusza jest obdarowywaną w sposób wyjątkowy.

Wczoraj i dzisiaj w sposób szczególny pragniemy być przy słupie biczowania, przy Jezusie, który udziela wszystkim miłosierdzia już podczas tej początkowej męki, bo czymże są krople Krwi, które tak obficie padają na oprawców i na nas? Są Zdrojami Miłosierdzia Bożego. Są odpowiedzią Boga na to, co czynimy. Są objawieniem miłości. Jeśli ktoś otwiera serce, jeśli ktoś ma otwarte oczy duszy, zobaczy w tej Krwi niezwykłą miłość Boga jako odpowiedź na jego upadki, na jego słabości. Trzeba trwać przy Bogu, aby ta łaska poruszyła serce, aby więcej zrozumieć, nie pozostać zimnym, obojętnym. Obojętność, chłód serca – tak szczególnie ranią Jezusa, szczególnie zadają Mu cierpienie.

Stając przy Jezusie, nie myślmy o sobie. Nie myślmy, jak wygląda nasza modlitwa, nie myślmy o tym, czy coś czujemy, czy nie. Nie pozwalajmy swoim myślom biec ku codziennym obowiązkom, ale bądźmy z Jezusem, cali dla Niego. Sercem obejmujmy Go. Czytaj dalej →