Mówić o Bożym Sercu jest największym szczęściem i rozkoszą, chociaż miłość ta nie jest do pojęcia na ludzki rozum – człowiek jest maleńkim stworzeniem, a Bóg Nieskończonym i Jego miłość jest nieskończona. Miłość Bożą można omawiać od różnych stron, można zagłębiać się w nią w różny sposób, ukazywać różne jej aspekty, ale zawsze będzie się miało poczucie, że głębia jest o wiele większa niż to, cośmy poznali, że piękno jest o wiele większe niż to, które widzimy, a moc nieporównywalna do żadnej mocy nam znanej. Jak zatem mówić o Bożej miłości, skoro żadne słowa nie oddadzą pełni prawdy? To prawda, ludzkie serce i rozum nie są w stanie pojąć, ale można przyrównywać Bożą miłość do różnych rzeczy i te porównania, choć w niewielkim stopniu, będą ukierunkowywać nasze serca na Bożą miłość. Za każdym razem jednak trzeba mieć świadomość, że głębia jest o wiele większa. Czytaj dalej →

Bóg jest w każdym z nas. W każdym z nas żyje Chrystus. Ta prawda jest Prawdą odwieczną, iż w każdej duszy zamieszkuje Bóg. Każda dusza jest Jego świątynią, jest mieszkaniem Boga, każda jest umiłowana przez Boga, każdą Bóg pragnie mieć u Siebie w Niebie na wieczność. Prawda o Bogu, który stwarzając człowieka dał mu duszę, by móc mieszkać w niezwykłej bliskości człowieka, jest podstawą dla każdego z nas, naszego życia, naszej wiary, naszego dążenia do życia z Bogiem. Ta prawda powinna nasze serca rozradowywać, do niej powinniśmy nieustannie sięgać, zagłębiać się w nią i rozważać, by za każdym razem doświadczać coraz większej bliskości Boga, coraz większej Jego miłości, by samemu być coraz bardziej otwartym na Boga.

W Nowym Testamencie w sposób szczególny ta prawda wybrzmiewa i mówi, iż Bóg stworzył, wybrał, naznaczył i przeznaczył dla Siebie każdego z nas. Wczoraj mówiliśmy o tym, iż naznaczając dał nam swojego Ducha. W tym Duchu każdy z nas ma starać się żyć, ma Go zapraszać nieustannie, na Niego ma się otwierać i dać się Jemu poprowadzić. Ten Duch jest Duchem Miłości, która jako doskonała niesie wolność. Człowiek żyjący miłością nie czuje ograniczenia prawem, a nakazy prawa, przykazania nie są więzieniem, czymś, co tak bardzo ogranicza sposób bycia. Miłość przynosi nowe spojrzenie na Prawo Boże, na Boże zasady moralne, Boże Przykazania. Miłość niesie wolność w patrzeniu na przykazania. To nie jest dowolność, ale wolność. Miłość sprawia, że serce przyjmuje, w sobie doświadcza Bożych praw jako swoją własność. Ten, kto żyje miłością, kto przyjął Ducha w sobie odnajduje Boże Prawo. Odczytuje je jako wewnętrznie spójne z nim samym. Nie odczuwa tego prawa jako czegoś, co jest narzucone, dane z góry, ale jako coś co jest naturalne i spójne z jego istotą.

Jezus przyszedł, aby wypełnić wszystko do końca; nie aby znieść, ale by wypełnić. W Nim wypełnia się każde przykazanie. W Nim można zobaczyć istnienie wszystkich przykazań. On będąc Miłością żyje tymi przykazaniami. One są w Nim i są nierozłącznie związane. Jezus jest Bogiem. A Bóg dał przykazania. Przychodząc na ziemię, przyjmując Postać człowieka utożsamia się niejako z tymi przykazaniami. Będąc Miłością żyje w sposób doskonały, czysty i piękny. W Nim Duch miłości wypełnia wszystko, kieruje wszystkim. Ten, kto kocha wypełnia wszystkie Boże nakazy, a starając się to czynić jak najlepiej wypełnia Bożą wolę, jednoczy się z Bogiem i rozumie Boże pragnienia. Czytaj dalej →

„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.” Właściwie ten fragment z Ewangelii (Mt 5, 1-12) mógłby wystarczyć za całe pouczenie. Cóż więcej potrzeba duszy maleńkiej, która otrzymuje tak cudowne zapewnienie od Boga? Błogosławieni wszyscy pokorni, mali, uznający swoją słabość i swoją nędzę, przyjmujący siebie takimi, jakimi są w rzeczywistości, godzący się na swoje „nic”, albowiem stają się największymi bogaczami, bo do nich należy Królestwo Niebieskie.

Kiedy spojrzysz na samego siebie, gdy krytycznym wzrokiem ocenisz to, kim jesteś, jakie posiadasz cechy, to, co w swoim życiu zdobyłeś, osiągnąłeś, kiedy spojrzysz na siebie w codzienności, każdego dnia na swoje relacje z bliskimi i z innymi osobami, kiedy uczynisz to w sposób jak najbardziej obiektywny, cóż zobaczysz? Jeśli otworzysz się na łaskę, jeśli światło Boże dotrze do twego serca, zrozumiesz, jak bardzo człowiek jest małym stworzeniem, jak bardzo jest słabym. Porównanie chociażby do mrówki wobec słońca wydaje się dobrym porównaniem, a jednak mrówka jest olbrzymem. Człowiek jest jeszcze mniejszy niż mrówka w porównaniu do słońca. Ty wobec Boga jesteś tak maleńkim pyłkiem, że nie da się ciebie porównać do Jego nieskończoności. Nie da się porównać twojej słabości wobec Jego mocy, twego „nic” wobec Jego mądrości.  Czytaj dalej →