Wspólnotę Dusz Najmniejszych Bóg powołał w konkretnym celu i nas zaprosił do niej. Przez długi już okres formowane są nasze serca, byśmy więcej rozumieli, by coraz większa była nasza zażyłość z Bogiem. Bóg objawia nam swoje tajemnice, poucza nas, formuje, kształtuje dusze, a cokolwiek czyni ma to swój głęboki sens, który nie zawsze jest nam znany. Tylko Bóg przenika wszystko i wszystko zna – zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Czyni wobec nas wiele rzeczy, przygotowując nas do wypełnienia powołania. Gdy Jezus chodził po ziemi, zgromadził wokół Siebie uczniów, potem powołał grono najbliższych – Apostołów. Ich również pouczał i formował. Każdy dzień, każda chwila przebywania z Jezusem była chwilą bogatą w doświadczenie, w naukę.

Słuchając dzisiejszej Ewangelii (Łk 4, 38-44) możemy zauważyć, że do Jezusa przynoszono chorych, a On modlił się, uzdrawiał, pomagał. Czytamy również, iż Piotr prosił za swoją teściową i Jezus uzdrowił. Same słowa o wstawianiu się Piotra za teściową czy też o tym, że ludzie przynosili, przyprowadzali swoich różnych bliskich i znajomych, chorych, cierpiących, potrzebujących, a Jezus leczył, pomagał, czynił dobro, być może w jakiś sposób umykają uwadze, a zwracamy ją na samo uzdrowienie, samą działalność Jezusa. Dzisiaj popatrzmy na tych, którzy mają swój udział w cudach dokonywanych przez Jezusa. Tak więc zauważmy, że teściowa Piotra została uzdrowiona, bo Piotr wstawił się za nią u Jezusa i prosił o jej uzdrowienie. W dzisiejszej Ewangelii czytamy, że Jezus uzdrawiał, ale uzdrawiał tych, których ich bliscy czy znajomi przyprowadzili lub też przynieśli do Jezusa. Okazuje się, że te osoby mają jakiś współudział w Jezusowych cudach. Oczywiście, to Jezus uzdrawia, to Jezus posiada moc, ale ma swego rodzaju współpracowników, choć nie do końca świadomych swojej współpracy z Nim. Jezus potrzebuje właśnie takich ludzi, którzy przyprowadzą do Niego chorych, przedstawią Mu potrzebujących, którzy będą wstawiać się za biednymi, chorymi, głodnymi, słabymi, cierpiącymi. Czytaj dalej →

W liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny, Królowej Pokoju (w Archidiecezji Warmińskiej – brewiarz.pl), prośmy Boga o tę jedną szczególną łaskę – łaskę pokoju dla naszych serc. Pokój Boży jest rzeczywiście łaską, jest niezmiernie potrzebnym darem dla każdej duszy. Bez pokoju serce ludzkie nie potrafi żyć, nie potrafi normalnie funkcjonować, nie potrafi dobrze się rozwijać. Dusza ludzka dopiero w pokoju zażywa szczęśliwości, którą daje Bóg. Właśnie w pokoju otwiera się jeszcze bardziej na Bożą obecność, na rozważanie Bożych tajemnic. Choć doświadczając również różnych trudności dusza doznaje niepokoju, jednak prawdziwy pokój, którym żyje dusza zjednoczona z Bogiem osadzony jest bardzo głęboko w niej. Chociaż na powierzchni może pojawić się niepokój, tak jak na powierzchni morza pojawia się drobna fala, marszczy się tafla wody, to jednak w głębinach panuje pokój. Do takiego pokoju w głębi duszy i my mamy dążyć, gdy już nic i nikt nie spowoduje poruszenia, zaniepokojenia duszy, że będzie zajmować się ona czymś innym, a nie Bogiem.

Bóg, czyniąc Maryję Matką swego Syna, obdarował Ją przeróżnymi łaskami, różnymi tytułami. Uczynił to z miłości ze względu na człowieka, również dla nas. W Jej Sercu jest cała pełnia Jego łask, a więc jest również pokój. Dusze, które zawierzają się Matce Bożej, które czynią Ją swoją Matką, doświadczają Jej opieki, pokoju serca, doświadczają różnych łask. Ona prowadzi takie dusze ku zjednoczeniu. Prowadzi tak, aby dusze te coraz lepiej poznawały Boga, coraz bardziej zbliżały się do Niego, otwierały się na Jego łaski i coraz bardziej upodabniały się do miłości. Wszystko to sprawia, że dusza napełnia się pokojem. Czytaj dalej →