Bardzo krótki jest dzisiejszy fragment Ewangelii (Łk 19, 41-44). Zwróćmy jednak naszą uwagę na postać Jezusa. Jezus spojrzał z miłością na miasto. On inaczej nie patrzy. On cały jest Miłością. Kiedy patrzy na cokolwiek, to patrzy z miłością. Jego miłość przenika istotę spraw, sytuacji, rzeczy, przenika ludzkie serca, wydarzenia, idzie daleko w przyszłość, przenika przeszłość, obejmuje całość. Jezus patrząc zapłakał. Jak bardzo musiał kochać, skoro zapłakał nad tymi, którzy przecież Go zabili, odtrącili, którzy doznawszy od Niego tak wiele dobra nic nie uczynili, aby choć trochę wziąć Go w obronę?! Nie wstawiali się za Nim, nie wypowiedzieli ani słowa za Jezusem, a niektórzy z nich podnosili pięści, obrzucali Go błotem, krzyczeli przeciwko Niemu. Jak bardzo Jezus musi kochać, skoro w Jego Sercu nie ma nienawiści, nie ma złości, nie ma chęci odwetu wobec tych, którzy w taki straszliwy sposób postąpili z Nim?! Jezus zapłakał nad wszystkimi. Ileż miłości musi być w Sercu Jezusa, skoro właśnie taką przyjmuje postawę?! Boleje On nad tym, co się wydarzy, płacze nad ludzkimi sercami, które nie przyjmą Zbawienia. Tylko prawdziwa, doskonała miłość zdolna jest opłakiwać swoich przeciwników, szyderców, zabójców. Tylko Bóg taką miłością kocha. Człowiek nie potrafi tak kochać i takiej miłości wręcz nie zna. Obdarzony łaską, gdy otwiera się na nią, w jakimś stopniu jest w stanie naśladować Jezusa, ale tylko dzięki Bożej łasce.

Jezus zapłakał. Jeśli jesteś duszą, która miłuje Jezusa, to również powinnaś, powinieneś odczuwać w sobie smutek. Również w twoim sercu powinien pojawić się smutek na myśl o wszystkich duszach, które nie przyjmują miłości; o duszach, które są przecież tak umiłowane przez Boga i odkupione najwyższą ceną. Gdyby twoje serce było zjednoczone z Sercem Jezusa i ty byś płakał. A każde odrzucenie Bożej miłości w różny sposób w tobie budziłoby smutek, współczucie wobec Jezusa, ale i wobec tych dusz. Dusza zjednoczona z Bogiem w jakimś stopniu doświadcza w sobie tego, co dzieje się w Sercu Bożym, co dzieje się z ludźmi odrzucającymi Boga, nie rozpoznając czasu nawiedzenia. Nie pozostaje z nich kamień na kamieniu. Obraz miasta, które jest całkowicie zburzone, spalone, rozgrabione to obraz właśnie takiej duszy, która nie przyjmuje Boga. W niej już jest śmierć. A Jezus również i za nią oddał swoje życie z miłości, dlatego płacze.  Czytaj dalej →

Jesteśmy radością Maryi, gdy wszyscy razem przychodzimy do Jej Serca i składamy w Nim całe swoje życie; gdy przychodząc do Niej pozwalamy, aby łączyła nas wszystkich razem w jedną rodzinę. Szczególnie jesteśmy Jej dziećmi, gdy pragniemy słuchać, a dzięki temu staramy się wypełniać wolę Bożą. Mogliśmy to zauważyć w ostatnich dniach, związanych z przejściem naszego brata Janka do domu Ojca. Otworzyliśmy swoje serca i słuchaliśmy, co Bóg w nich mówi do nas. Otoczyliśmy modlitwą naszego brata i razem przygotowaliśmy go do przejścia. Towarzyszyliśmy mu swoją miłością, dzięki temu jego przejście nie było cierpieniem długotrwałym, nie było połączone z lękiem czy ze strachem, ale odbyło się w pokoju i w miłości. To dar Boży dla każdej duszy maleńkiej, która żyje we wspólnocie – otoczona miłością nie jest sama; nigdy nie jest sama, a szczególnie w takiej chwili. A więc żadna dusza maleńka niech nie obawia się tego szczególnego momentu. Otoczona miłością wszystkich dusz maleńkich, otoczona Świętymi, Aniołami, a także modlitwą dusz czyśćcowych wprowadzana jest w nowe życie w tłumie, a nie samotnie. Niech nasze serca radują się, bo nasz brat jest szczęśliwy, a Bóg pozwalać mu będzie uczestniczyć w życiu wspólnoty, w różnych jej momentach. Będzie wstawiać się za nami i modlić się, widząc nasze życie, kolejne różne sytuacje i wydarzenia. Jego serce wypełnione jest teraz miłością doskonałą.

Dusza maleńka – to rzeczywiście, prawdziwie dusza maleńka. Bóg otacza ją swoją troską w sposób szczególny, obdarzając różnymi łaskami. Tak jak matka opiekuje się swoim dzieckiem, zapewniając mu wszystko, tak czyni Bóg z duszą maleńką. Ułomności, słabości tej duszy są tylko powodem, by jeszcze bardziej miłować i opiekować się nią. Jest to powód dla Boga, który tym bardziej troszczy się o tę duszę i wylewa na nią swoje miłosierdzie. Dusze maleńkie obdarzone są wielką łaską, wielką miłością Boga. Obdarowane są w sposób niezwykły. Można przyrównać to obdarowanie chociażby do obdarowania minami w dzisiejszej Ewangelii (Łk 19, 11-28). Jednak, kiedy wsłuchujemy się w te słowa Ewangelii i słuchamy ich do końca, serca nasze mogą doświadczyć pewnej trwogi lub niepokoju. Czytaj dalej →

Spróbujmy nadal otwierać się na dar miłości zbawiającej cały świat. Spróbujmy rozważyć ten niezwykły dar miłości – najwyższy, największy, najważniejszy dar. Bez tego daru właściwie nie moglibyśmy mówić o miłości. Właśnie ten dar – ZBAWIENIE, JAKIEGO DOKONAŁ JEZUS NA KRZYŻU – JEST NAJWIĘKSZYM, NAJWAŻNIEJSZYM DOWODEM BOŻEJ MIŁOŚCI DO CZŁOWIEKA. Zatem otwórzmy swoje serca na Jezusa wiszącego na Krzyżu i zwróćmy uwagę na niezwykłą, wielką miłość, jaką jesteśmy obdarzani nieustannie. Z faktu obdarowania miłością z Krzyża, a więc miłością, która zbawia, płynie do naszych serc wielka radość i nadzieja. Patrząc na Krzyż, mamy widzieć życie wieczne, Niebo. Radując się tym obdarowaniem uświadamiajmy sobie, iż obdarowani są wszyscy. Jezus umarł za każdego z nas, za wszystkie dusze, toteż z wielką ufnością i miłością powinniśmy nieustannie wspominać swoich bliskich, którzy już odeszli i wszystkie dusze, które są w czyśćcu. Powinniśmy z wielką ufnością modlić się za nich, dziękując Bogu za dar życia wiecznego.

Świadomość tak wielkiego obdarowania powinna ukierunkowywać nasze postawy życiowe, nasze nastawienie się na codzienność. Wstając każdego ranka powinniśmy sobie uświadamiać, jak wielki to dar, jak niezwykła miłość. Nic nie powinno zasmucać naszego serca. Żadne cierpienia nie powinny wprowadzać nas w smutek, ponieważ jesteśmy obdarowani. Powinniśmy żyć radością z obietnicy życia wiecznego. Podziękujmy Bogu za ten dar miłości – za życie wieczne; za Boga, który w tak niezwykły sposób okazał człowiekowi swoją miłość.  Czytaj dalej →