U stóp Krzyża człowiek otrzymuje siły. U stóp Krzyża otrzymuje nowe życie. Z Krzyża spływa na człowieka zrozumienie. Jezus z Krzyża daje człowiekowi jasność w różnych sytuacjach. Krzyż jest szczególnym znakiem Bożej obecności, która udziela się człowiekowi. Udziela się w sposób niezwykły, przemieniając człowieka, czyniąc go na nowo, dając człowiekowi pocieszenie, jakąś perspektywę, ukazując cel. Krzyż jest błogosławieństwem dla człowieka. Właśnie pod Krzyżem wielu Świętych szukało i znajdowało rozwiązanie różnych trudności. Szukało wyjaśnienia, światła, mądrości i otrzymywało je.

Pamiętajmy, że w chwilach, gdy będą jakieś trudności, gdy trzeba będzie rozwiązać jakiś problem, klękajmy pod Krzyżem. Gdy, jako wspólnota Zarządu, będziemy musieli podjąć jakieś decyzje, to najpierw klękajmy pod Krzyżem. Jednak ta modlitwa pod Krzyżem nie może być modlitwą odmawianą jedynie ustami. Nie może być wypełnieniem formalności. To nie może być jeden z punktów programu, jaki się zaliczy. Modlitwa pod Krzyżem ma być otwarciem się na obecność Jezusa, wejściem w tę Obecność i pozwoleniem, by Jego obecność przeniknęła nasze dusze.

Kontynuacją modlitwy pod Krzyżem winno być trwanie w obecności Jezusa podczas ważnych chwil. Oczywiście nie zawsze będziemy wtedy na kolanach, ale jednak ze świadomością, że nasze dusze są pod Krzyżem, i że z Krzyża Bóg daje nam rozwiązanie, światło, nowe życie. Przemienia, przeobraża rzeczywistość, z którą przyszliśmy pod Krzyż, czyniąc ją od nowa. Zawsze najważniejsze jest, by stanąć w osobowej relacji do Jezusa, by nie czynić modlitwy formalnością, którą trzeba wypełnić, ale by każda osoba ze wspólnoty rzeczywiście starała się o rzeczywiste, szczere spotkanie z Jezusem. Wtedy Bóg będzie mógł dotknąć każdego serca łaską. Napełnieni łaską będziemy mogli spojrzeć na daną rzecz, sytuację, dany problem z innej strony – oczami Jezusa. On wtedy ukaże nam, co jest istotą danej sprawy, nad czym tak naprawdę należy debatować, czym się zająć. Oczekiwanie od Boga prowadzenia w podejmowaniu różnych decyzji w życiu, czy w działalności stowarzyszenia i wspólnoty nie oznacza, iż nie będziemy posługiwać się swoimi zdolnościami, umiejętnościami, czy jakimiś możliwościami. Natomiast oznacza, że Bóg w naszych sercach będzie inicjatorem, mądrością, która pokaże nam daną sprawę w nieco innym świetle. Czytaj dalej →

Jezus przyszedł na ziemię w konkretnym celu. Miał do wypełnienia misję. Jego życie było ukierunkowane właśnie na ten cel. Aby go zrealizować przygotowywał się. To, że dokonał tego Dzieła dokładnie w wieku 33 lat nie jest przypadkiem.

Do wypełnienia jakiegokolwiek dzieła człowiek musi być przygotowany. Z jednej strony musi przyjąć powołanie, z drugiej – przygotować się na jego wypełnienie jak najlepiej. Patrząc na życie Jezusa widzimy Jego przygotowanie. Był najpierw dzieckiem, potem dorastał, kiedy stał się pełnoprawnym mężczyzną rozpoczął swoją działalność. I ta działalność była pełnym przygotowywaniem się do trzech najważniejszych dni. Wszystko, co czynił, czynił w jedności z Ojcem, przyjmując Jego miłość, jednocześnie cały będąc Miłością tę miłość przekazując wokół Siebie. Przez trzy lata przygotowywał nie tylko samego Siebie, ale przygotowywał uczniów, przygotowywał Apostołów do tego, co było najważniejsze. Cokolwiek czynił oparte było na miłości. Można by powiedzieć, że ta miłość dojrzewała w uczniach, w Apostołach, w ludziach, którzy przychodzili do Jezusa, którzy Go słuchali, prosili o coś. Ta miłość emanująca z Jezusa, dotykając tych ludzi, obejmując ich, wypełniając, w nich samych dojrzewała. Sam Jezus przez ostatnie trzy lata też dojrzewał. Przygotowywał się do najważniejszego. Mimo, że był Bogiem, był przecież też człowiekiem. Dużo czasu spędzał z Ojcem. Otwarty na Jego wolę, cały czas jednoczył się z Nim, swoją wolę z Jego wolą. Cały czas w jedności z Ojcem. W Jego słowach, w Jego nauczaniu obecny był Ojciec. Każda chwila, każda sekunda wypełniona była obecnością Ojca. Niezmiernie ważny jest fakt, iż Jezus nie przeżywał swego życia sam, ale właśnie w jedności z Ojcem nieustannie. To było przygotowaniem Jezusa do Męki, do śmierci, do zmartwychwstania. Sam przecież był Bogiem, jednak jako człowiek, nieustannie otwarty na obecność Ojca, żył w zjednoczeniu z Nim.

Jest to swego rodzaju wskazówką dla każdego człowieka, dla każdej duszy. Człowiek potrzebuje takiego zjednoczenia z Bogiem, aby móc przygotować się i wypełnić swoje życiowe zadanie. To zjednoczenie z Bogiem daje mu i siłę, i zrozumienie, napełnia miłością. Powoduje, iż staje się jedna wola – Boga i człowieka. Jak ważne jest to, aby człowiek żył nieustannie w obecności Boga. Aby nie lekceważył sobie właśnie tego faktu i aby nie odsuwał na bok, myśląc, że teraz czuję się mocny, teraz dam sobie radę. Niestety często dusze lekceważą ten fakt. Nie zdają sobie sprawy, jak ważne jest życie w nieustannej obecności Boga. O życiu w ciągłej obecności Boga mówią Święci. To właśnie Święci dzięki tej Obecności dokonywali rzeczy wielkich, rzeczy po ludzku niemożliwych. Dzieła, które przeprowadzali są dziełami nie na ludzkie siły. Moc, siłę, mądrość, zrozumienie, wytrwałość, wszystko czerpali z Boga, w którego obecności trwali nieustannie. Czytaj dalej →

Otwartość Jezusa na wolę Ojca była doskonała, pełna. Łączyła i łączy Ich miłość. To ona sprawia, że pragnie się tego samego, dąży się do tego samego. Miłość sprawia, że spełnia się pragnienia tej drugiej osoby, bo te pragnienia stają się naszymi pragnieniami. W miłości doskonałej nie ma ani odrobiny jakiegoś interesu, handlu, wymiany coś za coś, natomiast jest całkowita ofiara z siebie. Całkowita ofiara oznacza, iż człowiek daje wszystko i nie oczekuje w zamian niczego, nawet wdzięczności, nawet zrozumienia, podziękowania. Niczego! Ofiarowując siebie jest otwarty na to, w jaki sposób ta ofiara zostanie przyjęta. A przyjmowana może być różnie.

Jezus złożył Ofiarę Ojcu całkowitą, doskonałą. Teraz króluje. Nie tylko Sam króluje, ale wszystkim ludziom wyjednał to bycie dziećmi Króla. Nie oczekiwał niczego w zamian ani od Ojca, ani od żadnego człowieka. Więc za darmo każdy człowiek otrzymał nowe życie – życie królewskie. Kiedy dusze podejmują się pewnych zadań, kiedy są zaproszone do udziału w jakimś dziele, kiedy przynaglone są, by wszystko pozostawić i pójść za Jezusem i czynią to, bardzo często zdarza się jednak, że oczekują czegoś w zamian. Jest to nieuświadomione. Dopiero ujawnia się w momencie, kiedy dzieje się coś nie po myśli tej duszy, kiedy nie idzie zgodnie z planami, które sobie dusze zamierzyły, kiedy ktoś przeciwstawia się, niweczy wcześniej podjęte działania, podjęte wysiłki, trud; kiedy niszczy to, co zostało przez te dusze zbudowane. Wtedy można zobaczyć, czy rzeczywiście to oddanie się Bogu było całkowite czy nie, czy nie ma przywiązania do dzieła, czy nie oczekuje się czegoś w zamian. Tak na przykład często dzieje się w rodzinach. Kiedy coś się złego wydarza, kiedy jedna ze stron odchodzi, wtedy trudno jest pogodzić się z tym, oczekuje się wynagrodzenia za wszystkie lata, wysiłki, trudy, cierpienia, tak jakby były one czynione w jakimś handlu, za coś.

Stając dzisiaj pod Krzyżem starajmy się sobie uświadomić, iż zaproszenie do Dzieła jest zaproszeniem do poświęcenia wszystkiego, ofiarowywania siebie Bogu bez oczekiwania czegokolwiek w zamian, aby nie powstało pytanie, co w zamian dostaniemy, co za to otrzymamy. Patrząc na Krzyż uświadamiajmy sobie doskonałą bezinteresowną miłość Jezusa, Jego Ofiarę i prośmy, by nasza została złączona z Jego; by z Jego Ofiary płynęła siła dla nas, dla naszych wyrzeczeń, trudów, ofiar. By ta bezinteresowność miłości, jaka kierowała Jezusem również objęła nas, nasze dusze. By nigdy w naszych sercach nie powstał żal czy pretensje o niezrozumienie, brak wynagrodzenia za ofiarę, brak wdzięczności. Wszystkie te uczucia, emocje często niszczą człowieka, wprowadzają gorycz do serca. Taki człowiek przestaje być wolnym, a staje się niewolnikiem własnych żalów, poczucia niesprawiedliwości, pretensji, staje się zgorzkniały, zamknięty na miłość.

Wpatrujmy się dzisiaj w Krzyż, w Jezusa, prosząc, by z Niego spływała na nas bezinteresowność ofiar, byśmy otrzymali od Jezusa umiejętność oddania siebie całkowicie, umiejętność poświęcenia wszystkiego, umiejętność umiłowania do końca pomimo tego, że nie będzie się kochanym przez różne osoby. Wraz z Maryją módlmy się o to i ofiarowujmy się Bogu.

„On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych. Wtedy sprawiedliwość pojmiesz i prawość, i rzetelność i każdą dobrą ścieżkę” (Prz 2, 9)

Jedynym działaniem, które prowadzi człowieka do szczęścia jest szukanie Boga, otwieranie się na poznanie Boga, na spotkanie z Nim. Wczoraj mówiliśmy o miłości, o konieczności otwarcia się na miłość, z tym wiąże się szukanie Boga, pragnienie, by Go poznać. W tym pragnieniu poznania Boga jest pragnienie, aby zrozumieć Bożą wolę, Boże działanie wobec człowieka. Bardzo często człowiek z jednej strony sięga po Pismo Święte, modli się, chodzi do kościoła na Mszę świętą, na nabożeństwa, jednak w życiu codziennym posługuje się przede wszystkim swoją mądrością, opiera się na swojej wiedzy, swoim doświadczeniu, swoich przeczuciach. I wydaje się, że te dwie drogi – wiara, duchowość i codzienność – ze sobą zbyt często nie łączą się. Idą, jak gdyby obok siebie. Bardzo często mówi się, aby nie mieszać wiary, religii do życia, że jest to coś zupełnie oddzielnego. Jest to błędne myślenie, które pociąga za sobą niestety bardzo poważne, smutne, dotkliwe i bolesne konsekwencje.

Teraz zwrócimy uwagę na to, aby dusza starała się żyć Bogiem, żyć Jego prawdą, Jego życiem, iść Jego drogą nie tylko w chwilach modlitwy, nie tylko we wspólnocie, nie tylko wtedy, kiedy jest mowa o wierze, ale by uczynić wiarę, swoje pragnienie spotykania się z Bogiem pragnieniem ciągłym, nieustannym. Postarajmy się zrozumieć, iż nie można oddzielać Boga od codzienności, od zwykłego życia. Prawdy, o których mówimy i mówić będziemy są oczywiste dla nas. Wielokrotnie już były omawiane i są nam znane. Niemniej jednak stale człowiek zapomina i wydziela część swego życia na modlitwę, spotkanie z Bogiem i na resztę życia – na codzienność, pracę, wypoczynek, na spotkania z ludźmi, tak jakby prowadził dwa życia. A człowiek ma prowadzić jedno życie zanurzone w Bogu. Tym bardziej dusza powołana do Bożego dzieła. Dusza taka, wzorem Jezusa, powinna cała być w sprawach Ojca, nieustannie zanurzona w Nim, ciągle szukająca Jego mądrości, zrozumienia Jego słowa, Jego woli. Dopiero wtedy, gdy ciągle poszukuje, otwierając swoją duszę, swoje serce na to poznanie, rzeczywiście zaczyna spotykać się z Bogiem, poznawać Boga. Wtedy zaczyna rozumieć sprawy Boże, pojmować rzeczywistość przez pryzmat mądrości Bożej. Czytaj dalej →

Jezus miłuje każdą duszę. Poprzez Ofiarę na Krzyżu z każdą się utożsamia. Jak wielka musi to być miłość, skoro Jezus na Krzyżu utożsamia się z duszą! Stając przed Ojcem, dusza nie staje sama, ale staje z Jezusem. Zasłonięta Jego Krzyżem jest w sposób szczególny chroniona, jest przed Ojcem oczyszczona. Niezwykłe jest to królowanie. Gdyby człowiek musiał sam stanąć przed Bogiem bez Jezusowego Krzyża w chwili śmierci, marny byłby koniec człowieka. Dzięki Krzyżowi dusza ludzka przyobleczona jest wszystkimi zasługami Jezusa, przemieniona w Niego, upodobniona do Niego. Toteż Ojciec przyjmuje ją jako swoje dziecko, swego syna pierworodnego. Taki był zamysł Ojca zrealizowany przez Syna. Miłość, która podyktowała Bogu tak niezwykły plan zbawienia człowieka, jest rzeczywiście nieskończona w swej wielkości, w swej mocy, w swej sile.

Każdy człowiek powinien rozważać miłość Bożą, by zrozumieć, jak bardzo został umiłowany. Jednak tutaj mamy rozważać miłość, która jednoczy dusze. Zatem oprócz tego, że każdy z nas został umiłowany tak niezwykłą miłością, oprócz przyjęcia tej miłości każdy powinien spojrzeć na drugą osobę ze świadomością, że ta druga osoba też jest tak umiłowana przez Boga. Skoro Krew Jezusa była ceną za życie, jak cenny w oczach Bożych jest człowiek? Skoro jest tak cenny, jest tak umiłowany, to nikt nie ma prawa traktować go gorzej. Nikt nie ma prawa traktować go źle, bez miłości. Bóg nabył za tak wielką cenę każdego człowieka, każdą duszę. Wszystkie stały się Jego własnością, na powrót Jego dziećmi. Dlatego też nikt nie ma prawa odnosić się do drugiej osoby z nienawiścią. Nienawiść niesie śmierć, czyli odnosząc się z nienawiścią do drugiego człowieka, jak gdyby przyjmujemy na siebie piętno zabójcy, ponieważ swoją nienawiścią niesiemy śmierć na osobę, która jest umiłowaną przez Boga, wykupioną ceną życia Jezusa. Jeśli tak spojrzymy na siebie nawzajem może będzie łatwiej próbować tworzyć wspólnotę miłości. Jezus idąc na Krzyż nie stawiał warunków: ty przestań kraść, a ty przestań obgadywać, ty przestań komentować, a ty zacznij się modlić. Poszedł na Krzyż za każdego człowieka – pięknych i brzydkich, świętych i grzesznych, za wszystkich. Nie dokonywał żadnych segregacji ludzi. Nie patrzył na jednych z miłością, na drugich z obrzydzeniem – za wszystkich poszedł na Krzyż. Jego wzrok pełen miłości sięgał dalej poza pierwszą warstwę brzydoty, błota, ponieważ w głębi ludzkiej istoty jest piękno stworzone przez Boga. Spojrzenie Jezusa docierało tam do samej głębi, ale to spojrzenie miłości. Żeby móc widzieć nie w sposób zewnętrzny, tak jak do tej pory, ale żeby móc widzieć głębię, wnętrze, piękno drugiej osoby, trzeba nauczyć się patrzeć z miłością. Trzeba też uświadomić sobie, że Bóg kocha tę drugą osobę, kocha miłością największą; że uczynił sobie w tym drugim człowieku mieszkanie, stale tam przebywa. Jeśli spojrzymy z miłością w głąb drugiej osoby, zobaczymy tam Boga. Wtedy zatrzymamy się zanim wypowiemy słowo nienawiści, czy pokażemy jakieś zachowanie bez miłości, bo to będzie zachowanie wobec Jezusa, wobec Jezusa wypowiedziane słowo.

Odmawiając Koronkę, adorując Jezusa, Jego Krzyż, Jego Krew, spróbujmy uświadomić sobie tę niezwykłą miłość. Prośmy, by Krew Jezusa obmyła nasze serca, nasze umysły, by przemieniając je pomogła nam patrzeć z miłością na siebie nawzajem.

Najważniejsze jest to, aby w końcu uwierzyć, że Bóg jest Miłością. Gdyby człowiek uwierzył, że Bóg jest Miłością, jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej – byłby szczęśliwy. Nie oznacza to, że nie doświadczałby trudności czy cierpień, ale we wszystkim byłby szczęśliwy. W tym jednym stwierdzeniu właściwie zawiera się wszystko. Można by na tym zakończyć wszystkie pouczenia, a pozostawić jedynie to jedno zdanie – Bóg jest Miłością i żyć nim każdego dnia podczas tych rekolekcji, aby w końcu uświadomić sobie, że Bóg jest Miłością.

Człowiek tak bardzo płytko przyjmuje to stwierdzenie, nie odnosi go do siebie, do swojego życia. Nie widzi w swoim życiu konsekwencji tego, że Bóg jest Miłością. W związku z tym nie odpowiada też Bogu na Jego miłość. Dotyczy to wszystkich, nie tylko niewierzących, nie tylko niedzielnych katolików; dotyczy to również tej wspólnoty. A Bóg jest Miłością. Jeżeli jakakolwiek dusza pragnie bliskości z Bogiem, to tylko poprzez miłość może to się zrealizować. Tylko miłość łączy z Bogiem, z Miłością. Tylko miłość przybliża do Miłości. Gdyby spojrzeć na Świętych, tak różnorodnych, o tak różnej drodze życiowej, wszędzie wspólnym mianownikiem jest miłość. Temperamenty różne, osobowości różne, zdolności, wykształcenie – różne, pochodzenie społeczne – różne, wygląd – różny, narodowości, kultura – różne; miłość – ta sama. Tylko dzięki miłości mogli osiągnąć swoją świętość. Tylko dzięki miłości zrealizowali Bożą wolę. Tylko dzięki miłości tworzyli Boże dzieła. Tylko dzięki miłości! Wszędzie tam, gdzie wkradła się pycha, nieposłuszeństwo, wszędzie tam, gdzie wkradł się egoizm, dzieła przez danych ludzi nie były już prowadzone. A dusze te, choć obdarzone wielkimi łaskami, dzięki którym miały przeprowadzać dzieła Boże, upadały bardzo nisko. Wiele z nich niestety już na wieczność. Jak ważne jest uświadomienie sobie, że tylko poprzez miłość człowiek jest w stanie realizować Bożą wolę, wziąć udział w Bożym dziele. Tylko poprzez miłość! Natomiast jakakolwiek postawa, działanie bez miłości oddalają człowieka od Boga, uniemożliwiają wypełnianie Jego woli, a więc uniemożliwiają wzięcie udziału w Bożym dziele.

Dlatego na początku zaznaczamy miłość. Zanim przejdziemy do tego, w jaki sposób ma funkcjonować, działać stowarzyszenie „Konsolata”, cała Wspólnota Dusz Maleńkich, najpierw musimy zająć się miłością. Ten, kto to zrozumie i przyjmie, pozostaje w Dziele; ten, kto zbagatelizuje, zbyt lekko potraktuje, uważając, że już to wie, że już o tym słyszał, że żyje już tym, może okazać się, że w tym Dziele nie ma dla niego miejsca, że jest poza Dziełem. Jakże wiele dusz, jakże wiele kapłanów jest poza dziełem Boga, bo zabrakło miłości – prawdziwej miłości łączącej z Bogiem. Czytaj dalej →