Stanisław urodził się w Rostkowie na Mazowszu w końcu grudnia 1550 roku. Wychowany w atmosferze religijnej, odznaczał się głęboką pobożnością. Razem z bratem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Cudownie uzdrowiony z ciężkiej choroby przez Matkę Najświętszą, postanowił wstąpić do Towarzystwa Jezusowego. Opuścił więc potajemnie Wiedeń w roku 1567 roku i przez Dylingę udał się do Rzymu, gdzie został przyjęty do nowicjatu przez św. Franciszka Borgiasza. Zmarł w Rzymie w nocy z 14 na 15 sierpnia 1568 roku w opinii świętości. Został zaliczony w poczet świętych przez papieża Benedykta XIII w roku 1726. W dniu jego Święta poruszymy temat bardzo ważny, a mianowicie: trwałość podejmowanych działań, poczynań, trwałość tego, co wybiera dusza. 

Człowiek uczy się dokonywać wyborów. Uczy się od dziecka. Rodzice pokazują dziecku dobro i zło. Mówią o tym, co trzeba wybierać. Kształtują sumienie dziecka. Chcą, aby sumienie dziecku podpowiadało, jak w życiu postępować. I właściwie ukształtowane sumienie niepokoi człowieka wtedy, kiedy dzieje się coś niedobrego, kiedy dokonuje niewłaściwych wyborów. Sumienie pomaga człowiekowi określić dobro i zło. To sumienie popycha człowieka, by uporządkował swoją relację z Bogiem, by oczyścił się przed Bogiem.

Człowiek w swoim życiu ma dokonywać wyborów, które poprowadzą go ku życiu wiecznemu. Jednak trudno człowiekowi jest się obejść bez różnych przedmiotów, rzeczy, spraw, zdarzeń, ponieważ żyje nimi tutaj na ziemi, sprawiają mu one radość, dają poczucie swobody, wolności, bezpieczeństwa. Z różnych powodów człowiek korzysta z rzeczy, ze spraw, z różnych relacji, stosunków. Nie zastanawia się przy tym, czy to, co wybiera jest dobre. Rodzice zazwyczaj kształtując sumienie dziecka wyjaśniają, co w postępowaniu dziecka jest dobre, co złe. Jednak nie każdy rodzic kształtuje to sumienie i określa wartość uczynków, wyborów ze względu na wieczność. Posługując się dekalogiem człowiek ma uformowane sumienie. I każdy z nas patrząc na przykazania Boże właściwie się ich trzyma. A jednak wybory nasze nie zawsze służą naszej wieczności. To trudne określać wszystko pod kątem wieczności, czy wybór prowadzi duszę do wieczności. Przy prostych wydarzeniach: prawda, kłamstwo, uczciwość i nieuczciwość, człowiek wie, co należy wybrać. Ale żyjąc, jest tak uwikłany w różne rzeczy i sprawy, codzienność nieustannie coś mu jeszcze podrzuca i człowiek nie myśli o tym, iż tak naprawdę wszystko może służyć jego kroczeniu ku wieczności lub też odwrotnie, może prowadzić go gdzie indziej. Dobrze byłoby, aby podejmując swoje obowiązki, codzienne obowiązki, zastanawiać się, na ile wykonuję je tak, by osiągnąć poprzez ich wypełnianie wieczność. Patrząc na różne inne sprawy, które nie są konieczne, na ile mam je podejmować, na ile one poprowadzą mnie ku wieczności. Dokonując zakupów, wybierając jakieś spotkania, planując sobie popołudnie wolne, znowu należy zastanowić się, na ile to, co wybieram poprowadzi ku wieczności.

Co znaczy, że pewne rzeczy i sprawy mogą prowadzić ku wieczności, inne natomiast nie. Oznacza to, że pewne rzeczy i sprawy w życiu danej duszy są wolą Boga, albo nie są wolą Boga. A więc myślenie nasze, dusz wybranych, powinno być takie: czy wolą Boga jest to, abym w ten sposób zaplanował swoje wolne popołudnie? Czy wolą Boga jest to, abym dokonał takich, czy innych decyzji? Decyzji nie wielkich, życiowych, decyzji codziennych, zwykłych. Czy rzeczywiście to, co chcę uczynić jest wolą Boga, czy przysłuży się wieczności? Czy poprzez ten czyn, tę decyzję, to zdarzenie, w które chcę wejść, sytuację, relacje z innymi, czy wypełniam wolę Boga, czy może służę jedynie sobie i swoim pragnieniom? Gdyby człowiek bardzo skrupulatnie zastanawiał się nad wolą Boga w jego codzienności, w każdym momencie tej codzienności, okazałoby się, że podejmuje wiele działań nie w zgodzie z wolą Boga, tak naprawdę niepotrzebnie. Marnuje czas, marnuje pieniądze. Niweczy często tę bliską relację z Bogiem lub też niweczy relacje miłości z bliskimi poprzez niewłaściwe wybory. Bowiem nie wybierając woli Boga, jedynie swoją, nie służy Bogu, a więc nie służy miłości, służy czemuś innemu. Zatem, skoro to, co wybrał nie służy miłości, to nie służy to budowaniu, tworzeniu, czemuś dobremu. Te decyzje mogą zmniejszać relacje miłości lub też nawet je burzyć. Mogą zaburzać relacje między duszą a Bogiem. Wydawać by się mogło, że taka codzienność, zwykłe sprawy, to są przecież sprawy człowieka, takie drobnostki, przecież Bóg nie zawracałby sobie głowy drobnostkami. A jednak nawet włosy na naszych głowach są policzone i żaden bez wiedzy Boga nie spadnie (por. Mt 10,30). A więc wszystko, cokolwiek wydarza się w naszym życiu i cokolwiek robimy i jakiekolwiek podejmujemy działania każdego dnia, Bóg jest tym zainteresowany, jest przy nas, czuwa. Chciałby, byśmy odnosili do Niego kolejne decyzje, byśmy radzili się Go, pytali i słuchali odpowiedzi. By nasze życie, codzienność, każda chwila, były wypełnianiem Jego woli, a więc kroczeniem ku wieczności, ku szczęściu, ku zjednoczeniu z Bogiem. Można spróbować zrobić eksperyment: jednego dnia pilnować się bardzo i nieustannie zastanawiać się nad wolą Bożą w codzienności. Okaże się to dosyć trudne przede wszystkim ze względu na to, iż okaże się, że mamy różne pragnienia, pożądamy różnych rzeczy i spraw i trudno jest z tego zrezygnować. Trudno! Kiedy człowiek podejmuje ten wysiłek zastanawiania się, dopiero wtedy dostrzega swoją samowolę wobec Boga, realizowanie swego „widzi mi się”. Okazuje się, że tak naprawdę człowiek żyje obok Boga, nie z Bogiem. I wcale nie ma ochoty pytać Go o zdanie, bo zdaje sobie sprawę z tego, że to zdanie będzie inne, odmienne od jego własnego zdania. Czytaj dalej →