Nr. 128 „Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów” (Łk 6,12-19)
Bóg wybiera dusze, które mają stać się Jego
bliskimi współpracownikami. Jezus wybrał dwunastu Apostołów. BÓG POWOŁUJE
RÓŻNE DUSZE, KTÓRE MAJĄ STAĆ SIĘ NICZYM APOSTOŁOWIE, MAJĄ ODEGRAĆ JAKĄŚ WAŻNĄ
ROLĘ W ŻYCIU KOŚCIOŁA. Wybierając te dusze zapewnia słowami pierwszego czytania
(Ef 2,19-22), że czyni w nich Sobie mieszkanie, że je zamieszkuje; w tych
duszach jest, mieszka, żyje Bóg.
bliskimi współpracownikami. Jezus wybrał dwunastu Apostołów. BÓG POWOŁUJE
RÓŻNE DUSZE, KTÓRE MAJĄ STAĆ SIĘ NICZYM APOSTOŁOWIE, MAJĄ ODEGRAĆ JAKĄŚ WAŻNĄ
ROLĘ W ŻYCIU KOŚCIOŁA. Wybierając te dusze zapewnia słowami pierwszego czytania
(Ef 2,19-22), że czyni w nich Sobie mieszkanie, że je zamieszkuje; w tych
duszach jest, mieszka, żyje Bóg.
Niektórzy mogą sądzić, że skoro Bóg powołuje
dusze, to znaczy, że one muszą być szczególnymi duszami. Jednak bardzo
często dusza, którą Bóg powołuje NICZYM NIE WYRÓŻNIA SIĘ SPOŚRÓD INNYCH. Wydaje
się być bardzo zwyczajną, ale Bóg prowadzi ją w taki sposób, taką drogą,
poprzez pewne doświadczenia, by przygotować do wypełnienia szczególnego
zadania. Patrząc na historię narodu wybranego, patrząc na Kościół i Świętych w
Kościele, czy na pierwszych Apostołów, można zauważyć, że nawet, jeśli dusze
wybrane na początku niczym się nie wyróżniają, jednak Bóg obdarza je szczególną
łaską, by mogły w doskonały sposób wypełnić wolę Boga. Dusza otrzymuje różne
dary i łaski w zależności od zadania, jakie ma wykonać, spełnić, zrealizować w
swoim życiu.
dusze, to znaczy, że one muszą być szczególnymi duszami. Jednak bardzo
często dusza, którą Bóg powołuje NICZYM NIE WYRÓŻNIA SIĘ SPOŚRÓD INNYCH. Wydaje
się być bardzo zwyczajną, ale Bóg prowadzi ją w taki sposób, taką drogą,
poprzez pewne doświadczenia, by przygotować do wypełnienia szczególnego
zadania. Patrząc na historię narodu wybranego, patrząc na Kościół i Świętych w
Kościele, czy na pierwszych Apostołów, można zauważyć, że nawet, jeśli dusze
wybrane na początku niczym się nie wyróżniają, jednak Bóg obdarza je szczególną
łaską, by mogły w doskonały sposób wypełnić wolę Boga. Dusza otrzymuje różne
dary i łaski w zależności od zadania, jakie ma wykonać, spełnić, zrealizować w
swoim życiu.
To wyróżnienie, wybranie wcale nie musi
wiązać się z samymi różami słanymi
pod stopy. Bardzo często WYBRANIE WIĄŻE SIĘ Z DOŚWIADCZENIEM TRUDNOŚCI I
CIERPIENIA. Można by powiedzieć, że właśnie doświadczenie cierpienia
wyróżnia dusze powołane do jakiegoś szczególnego zadania w Kościele.
Gdybyśmy prześledzili życie Świętych, życie dusz wybranych, zobaczylibyśmy
rzeczywiście, że Boże formowanie jest często bolesne; to kształtowanie, które
naginało wewnętrzne „ja” duszy ku Bogu, ku rezygnacji z samej siebie. Cierpienie:
wiązać się z samymi różami słanymi
pod stopy. Bardzo często WYBRANIE WIĄŻE SIĘ Z DOŚWIADCZENIEM TRUDNOŚCI I
CIERPIENIA. Można by powiedzieć, że właśnie doświadczenie cierpienia
wyróżnia dusze powołane do jakiegoś szczególnego zadania w Kościele.
Gdybyśmy prześledzili życie Świętych, życie dusz wybranych, zobaczylibyśmy
rzeczywiście, że Boże formowanie jest często bolesne; to kształtowanie, które
naginało wewnętrzne „ja” duszy ku Bogu, ku rezygnacji z samej siebie. Cierpienie:
- często formuje,
- kształtuje duszę doskonaląc ją,
- daje głębsze zrozumienie sensu
istnienia,
istnienia,
- daje głębsze zrozumienie Boga i
Dzieła Zbawczego;
Dzieła Zbawczego;
- daje lepsze zrozumienie
drugiego człowieka.
drugiego człowieka.
- uwrażliwia duszę
- pomaga duszy patrzeć z
właściwej perspektywy na życie, na człowieka, przede wszystkim na Boga.
właściwej perspektywy na życie, na człowieka, przede wszystkim na Boga.
Stąd nie
należy się dziwić, że DUSZE WYBRANE ROZUMIEJĄC FORMUJĄCE DZIAŁANIE CIERPIENIA
TRAKTUJĄ JE JAKO ŁASKĘ I DOBRODZIEJSTWO, a nie jako dopust Boży, jak to często
zdarza się zwykłym duszom.
należy się dziwić, że DUSZE WYBRANE ROZUMIEJĄC FORMUJĄCE DZIAŁANIE CIERPIENIA
TRAKTUJĄ JE JAKO ŁASKĘ I DOBRODZIEJSTWO, a nie jako dopust Boży, jak to często
zdarza się zwykłym duszom.
Wybranie duszy niejako potrzebuje
uformowania jej również poprzez cierpienie, ponieważ człowiek nie
jest gotowy tak sam z siebie na to, by podejmować Boże dzieła, by dobrze je
rozumieć i im sprostać.
uformowania jej również poprzez cierpienie, ponieważ człowiek nie
jest gotowy tak sam z siebie na to, by podejmować Boże dzieła, by dobrze je
rozumieć i im sprostać.
- Dusza potrzebuje ociosania i uformowania, by
lepiej pojąć, czym jest dzieło Boże i w jaki sposób realizować wolę Bożą. - Dusza potrzebuje ociosania i ukształtowania, by
miłość duszy nabrała właściwej formy, kształtu, by została oczyszczona z tego,
co tak zwykłe, ludzkie, małe i słabe, niedoskonałe, by stała się miłością
doskonałą.
Wtedy dusza może podejmować
dzieła Boże.
dzieła Boże.
Gdy Jezus powoływał Apostołów byli zwykłymi
ludźmi. Życie z Jezusem już ich kształtowało. CIERPIENIE NAZNACZYŁO NA ICH
DUSZACH NAJWAŻNIEJSZE KSZTAŁTY I UKIERUNKOWAŁO NA WŁAŚCIWĄ DROGĘ. OCZYŚCIŁO ICH
MIŁOŚĆ DO JEZUSA I SPRAWIŁO, ŻE LEPIEJ ZROZUMIELI MISJĘ, Z JAKĄ JEZUS PRZYSZEDŁ
NA ZIEMIĘ. Zesłanie Ducha Świętego dało im odwagę i ostateczne światło, na czym
polega ich misja w Kościele. Każda następna dusza – czy to dusza zakonna, czy
kapłańska – by realizować swoje powołanie, by w sposób doskonały służyć Bogu
również przechodziła taką formację, zarówno poprzez:
ludźmi. Życie z Jezusem już ich kształtowało. CIERPIENIE NAZNACZYŁO NA ICH
DUSZACH NAJWAŻNIEJSZE KSZTAŁTY I UKIERUNKOWAŁO NA WŁAŚCIWĄ DROGĘ. OCZYŚCIŁO ICH
MIŁOŚĆ DO JEZUSA I SPRAWIŁO, ŻE LEPIEJ ZROZUMIELI MISJĘ, Z JAKĄ JEZUS PRZYSZEDŁ
NA ZIEMIĘ. Zesłanie Ducha Świętego dało im odwagę i ostateczne światło, na czym
polega ich misja w Kościele. Każda następna dusza – czy to dusza zakonna, czy
kapłańska – by realizować swoje powołanie, by w sposób doskonały służyć Bogu
również przechodziła taką formację, zarówno poprzez:
- trudne doświadczenia,
- trudne wybory,
- cierpienie,
- jak i poprzez oświecenie Ducha
Świętego.
Świętego.
Wielkie
dzieła w Kościele wiązały się z cierpieniem duszy i z jej otwieraniem się na
obecność Boga, otwieraniem się na Ducha Świętego.
dzieła w Kościele wiązały się z cierpieniem duszy i z jej otwieraniem się na
obecność Boga, otwieraniem się na Ducha Świętego.
PODDANIE SIĘ FORMACJI ORAZ OTWARCIE SIĘ NA
DUCHA ŚWIĘTEGO przyczyniało się do tego, iż dusza mogła pełnić wolę Bożą.
To działo się w Kościele przedtem, to dzieje się w Kościele teraz. Jeśli
spojrzymy na naszą wspólnotę, jeśli spojrzymy na swojego kapłana również
zobaczymy taką drogę. A więc: ociosywanie, formacja, trudności i cierpienie,
jednocześnie otwieranie się na Ducha Świętego i pójście za Jego wskazaniami.
DUCHA ŚWIĘTEGO przyczyniało się do tego, iż dusza mogła pełnić wolę Bożą.
To działo się w Kościele przedtem, to dzieje się w Kościele teraz. Jeśli
spojrzymy na naszą wspólnotę, jeśli spojrzymy na swojego kapłana również
zobaczymy taką drogę. A więc: ociosywanie, formacja, trudności i cierpienie,
jednocześnie otwieranie się na Ducha Świętego i pójście za Jego wskazaniami.
TO POWINNO BYĆ DLA NAS POTWIERDZENIEM, IŻ
RZECZYWIŚCIE BÓG PRAGNIE PRZEPROWADZIĆ SWOJE DZIEŁO POPRZEZ NASZĄ WSPÓLNOTĘ.
RZECZYWIŚCIE BÓG PRAGNIE PRZEPROWADZIĆ SWOJE DZIEŁO POPRZEZ NASZĄ WSPÓLNOTĘ.
- Wybrał sobie kapłana,
- wybrał nas – dusze najmniejsze,
by przeprowadzić
to, co jest Jego zamysłem już od bardzo dawna. Przygotowywał nas poprzez
poprzednie pokolenia.
Przygotowuje bezpośrednio nas, nasze dusze. NIE BEZ
TRUDNOŚCI DOKONUJE SIĘ TO W NAS, NIE BEZ OPORU.
TRUDNOŚCI DOKONUJE SIĘ TO W NAS, NIE BEZ OPORU.
Możemy doświadczać i doświadczamy
ociosywania, tak jak czyni rzeźbiarz z kawałkiem drewna. Najpierw dokonuje ociosania dużym narzędziem, a potem bierze coraz dokładniejsze narzędzia,
bardziej precyzyjne, by nadać rzeźbie coraz lepsze szczegóły; by z kształtu,
który już jest teraz wydobywać bardziej precyzyjne detale.
ociosywania, tak jak czyni rzeźbiarz z kawałkiem drewna. Najpierw dokonuje ociosania dużym narzędziem, a potem bierze coraz dokładniejsze narzędzia,
bardziej precyzyjne, by nadać rzeźbie coraz lepsze szczegóły; by z kształtu,
który już jest teraz wydobywać bardziej precyzyjne detale.
Jednak nie tylko kapłan ma poddawać się
zarówno rękom Mistrza, jak i natchnieniom Ducha Świętego, ale CAŁA
WSPÓLNOTA MA PRZYJMOWAĆ DZIAŁANIE BOŻEGO RZEŹBIARZA I NATCHNIENIA DUCHA
ŚWIĘTEGO. Bowiem Bóg wybrał nie tylko jedną osobę, a więc kapłana, ale oprócz
kapłana, który ma być przewodnikiem wybrał do przeprowadzenia dzieła całą
wspólnotę. Zatem wszystkie dusze należące do tej wspólnoty mają czuć się
wybrane i poddawać się Bożym dłoniom, które formują nas.
zarówno rękom Mistrza, jak i natchnieniom Ducha Świętego, ale CAŁA
WSPÓLNOTA MA PRZYJMOWAĆ DZIAŁANIE BOŻEGO RZEŹBIARZA I NATCHNIENIA DUCHA
ŚWIĘTEGO. Bowiem Bóg wybrał nie tylko jedną osobę, a więc kapłana, ale oprócz
kapłana, który ma być przewodnikiem wybrał do przeprowadzenia dzieła całą
wspólnotę. Zatem wszystkie dusze należące do tej wspólnoty mają czuć się
wybrane i poddawać się Bożym dłoniom, które formują nas.
Bóg zapewnia:
- że wybrał nas,
- że w nas mieszka,
- że w nas żyje!
Ponadto Bóg
zapewnia, że to, czego chce dokonać jest niezmiernie ważnym dziełem; DZIEŁEM,
KTÓRE JEST NA TE CZASY, PRZYGOTOWANE WSPÓŁCZEŚNIE DO ZREALIZOWANIA.
zapewnia, że to, czego chce dokonać jest niezmiernie ważnym dziełem; DZIEŁEM,
KTÓRE JEST NA TE CZASY, PRZYGOTOWANE WSPÓŁCZEŚNIE DO ZREALIZOWANIA.
Człowiek zazwyczaj ma tendencję do myślenia
o innych, że to ktoś jest powołany do świętości; ktoś jest świętym, kto
realizuje Bożą wolę, kto otrzymał od Boga ku temu łaski i dary,
błogosławieństwo. Natomiast trudniej jest człowiekowi przyjąć, że to właśnie
on został włączony, powołany do jakiegoś Bożego planu, bardzo ważnego w
Kościele. Jednak:
o innych, że to ktoś jest powołany do świętości; ktoś jest świętym, kto
realizuje Bożą wolę, kto otrzymał od Boga ku temu łaski i dary,
błogosławieństwo. Natomiast trudniej jest człowiekowi przyjąć, że to właśnie
on został włączony, powołany do jakiegoś Bożego planu, bardzo ważnego w
Kościele. Jednak:
- należy otworzyć się na tę
prawdę,
prawdę,
- przyjąć tę prawdę do siebie,
- wziąć odpowiedzialność za to,
co się czyni w swoim życiu, ponieważ życie człowieka ma ogromny wpływ na życie
Kościoła.
co się czyni w swoim życiu, ponieważ życie człowieka ma ogromny wpływ na życie
Kościoła.
Gdy przypomnimy sobie św. Tereskę od
Dzieciątka Jezus, zauważymy, że nie była ona typem świętego, który dokonuje
jakichś wielkich czynów; nie była typem misjonarza, który wyjeżdża osobiście na
misje, by tam nawracać, by tam pomagać. Jej życie:
Dzieciątka Jezus, zauważymy, że nie była ona typem świętego, który dokonuje
jakichś wielkich czynów; nie była typem misjonarza, który wyjeżdża osobiście na
misje, by tam nawracać, by tam pomagać. Jej życie:
- skupiało się wokół spraw
codziennych,
codziennych,
- polegało na jak najlepszym
wywiązywaniu się z obowiązków, które ma w zakonie.
wywiązywaniu się z obowiązków, które ma w zakonie.
Ale każda czynność, każde
spotkanie z drugą osobą realizowała tak, jak potrafiła najlepiej, starając się w
każdą sekundę włożyć całą miłość – miłość do Boga i człowieka. Poprzez
realizację swego zakonnego powołania, poprzez staranie się, by jak
najdoskonalej, z miłością wypełnić najdrobniejszą czynność, ona całą swoją
istotą i całym swoim życiem zrealizowała, właściwie rozpoczęła Wielkie Dzieło w
Kościele. Zwróciła uwagę na to, że realizacja woli Bożej w tym, co jest
życiem człowieka, (jego zwykłym szarym życiem) może:
spotkanie z drugą osobą realizowała tak, jak potrafiła najlepiej, starając się w
każdą sekundę włożyć całą miłość – miłość do Boga i człowieka. Poprzez
realizację swego zakonnego powołania, poprzez staranie się, by jak
najdoskonalej, z miłością wypełnić najdrobniejszą czynność, ona całą swoją
istotą i całym swoim życiem zrealizowała, właściwie rozpoczęła Wielkie Dzieło w
Kościele. Zwróciła uwagę na to, że realizacja woli Bożej w tym, co jest
życiem człowieka, (jego zwykłym szarym życiem) może:
- przyczynić się do rozkwitu miłości w Kościele;
- przyczynić się do nawrócenia wielu dusz,
- może przynieść pomoc wielu duszom.
Św. Tereska żyła w klasztorze zamkniętym,
a jednak swoją modlitwą, oddaniem, miłością, wiernością w wypełnianiu zwykłych,
najdrobniejszych czynności dla Boga, stała się misjonarzem niosącym wieść o
miłości Boga na cały świat. Swoim życiem pełnym miłości wspierała kapłanów.
Życiem ukrytym, zamkniętym, o którym wydawało się, że nikt nie będzie wiedział
i słyszał, otworzyła całemu światu niejako oczy na miłość Bożą, na możliwość
niezwykłej łączności duchowej dusz w Kościele.
a jednak swoją modlitwą, oddaniem, miłością, wiernością w wypełnianiu zwykłych,
najdrobniejszych czynności dla Boga, stała się misjonarzem niosącym wieść o
miłości Boga na cały świat. Swoim życiem pełnym miłości wspierała kapłanów.
Życiem ukrytym, zamkniętym, o którym wydawało się, że nikt nie będzie wiedział
i słyszał, otworzyła całemu światu niejako oczy na miłość Bożą, na możliwość
niezwykłej łączności duchowej dusz w Kościele.
My, dusze najmniejszych, idąc wzorem tej
małej Świętej, która stała się tak naprawdę Wielką Świętą; idąc wzorem naszej Patronki – sł.B. s.
Konsolaty Betrone – mamy również:
małej Świętej, która stała się tak naprawdę Wielką Świętą; idąc wzorem naszej Patronki – sł.B. s.
Konsolaty Betrone – mamy również:
- starać się wypełniać swoje powołanie w miłości,
- spełniać swoje zwykłe obowiązki z myślą o Bogu,
z miłości do Boga, - przyjmować kolejne wydarzenia jako wolę Bożą i
łaskę, która służy formowaniu naszych dusz, - przyjmować również trudności i cierpienie jako
narzędzie, za pomocą którego Bóg doskonali nasze dusze, - otwierać się jeszcze szerzej na obecność Ducha
Świętego, na Jego natchnienia; starać się Go słuchać w swoim sercu codziennie,
w każdej minucie dnia, - starać się żyć w niezwykłej przyjaźni z Bogiem,
w bliskości, bowiem On zamieszkuje nas.
Takie życie, wydawać by się mogło zwykłe,
szare, nic nieznaczące, a jednak w całkowitej pokorze, oddaniu siebie Bogu,
w wierności Jego zaleceniom, w miłości do Niego PRZYCZYNI SIĘ, DO TEGO, IŻ BÓG
PRZEPROWADZI SWOJE DZIEŁO MIŁOŚCI W KOŚCIELE.
szare, nic nieznaczące, a jednak w całkowitej pokorze, oddaniu siebie Bogu,
w wierności Jego zaleceniom, w miłości do Niego PRZYCZYNI SIĘ, DO TEGO, IŻ BÓG
PRZEPROWADZI SWOJE DZIEŁO MIŁOŚCI W KOŚCIELE.
A więc dzisiejszy wybór Apostołów przez
Jezusa (Łk 6,12-19) PRZYJMIJMY JAKO POWOŁANIE KAŻDEGO Z NAS DO TEGO DZIEŁA,
JAKO WYBÓR DOKONANY OSOBIŚCIE PRZEZ JEZUSA. Starajmy się sercem odpowiedzieć na
to powołanie i starajmy się poczuć odpowiedzialność przed Bogiem za swoje
życie, takie jakie ono jest i jak wygląda; odpowiedzialność za każdy dzień i za
każdą chwilę, bo w każdej chwili możemy służąc Bogu z miłością i w pokorze
przyczynić się do dzieła, które będzie rozkwitać w Kościele. Każda sekunda
może przybliżać nas do rozkwitu dzieła. My w każdej sekundzie możemy przyczyniać
się do tego, iż kolejne dusze poznają Bożą miłość, przyjmą tę miłość i zaczną
nią żyć. Tylko najpierw to my musimy uwierzyć w to powołanie, przyjąć i żyć
miłością.
Jezusa (Łk 6,12-19) PRZYJMIJMY JAKO POWOŁANIE KAŻDEGO Z NAS DO TEGO DZIEŁA,
JAKO WYBÓR DOKONANY OSOBIŚCIE PRZEZ JEZUSA. Starajmy się sercem odpowiedzieć na
to powołanie i starajmy się poczuć odpowiedzialność przed Bogiem za swoje
życie, takie jakie ono jest i jak wygląda; odpowiedzialność za każdy dzień i za
każdą chwilę, bo w każdej chwili możemy służąc Bogu z miłością i w pokorze
przyczynić się do dzieła, które będzie rozkwitać w Kościele. Każda sekunda
może przybliżać nas do rozkwitu dzieła. My w każdej sekundzie możemy przyczyniać
się do tego, iż kolejne dusze poznają Bożą miłość, przyjmą tę miłość i zaczną
nią żyć. Tylko najpierw to my musimy uwierzyć w to powołanie, przyjąć i żyć
miłością.
Złóżmy swoje
serca na Ołtarzu z ufnością, że Bóg wleje w nie nowe zrozumienie powołania.
Odnowi w naszych sercach wezwanie do kroczenia drogą miłości i da siły, by
realizować tę drogę.
serca na Ołtarzu z ufnością, że Bóg wleje w nie nowe zrozumienie powołania.
Odnowi w naszych sercach wezwanie do kroczenia drogą miłości i da siły, by
realizować tę drogę.
Modlitwa
Uwielbiam Ciebie Jezu! Chylę przed Tobą
moje czoło! Pokornie wyznaję, że jesteś moim Królem! Pragnę być Twoją
własnością i służyć Tobie.
moje czoło! Pokornie wyznaję, że jesteś moim Królem! Pragnę być Twoją
własnością i służyć Tobie.
Nie dałeś mi
Boże siły i wyglądu herosa, ale w moje serce złożyłeś pragnienia, aby wypełniać
z miłością Twoją wolę. Rozumiem więc, iż pragniesz, abym przeszła przez swoje
życie starając się doskonale wypełniać to, co mi dałeś. Chcę, więc Boże, z
myślą o Tobie, z miłości do Ciebie wypełniać swoje obowiązki. Pragnę Jezu każdą
czynność najzwyklejszą, najdrobniejszą wykonywać z miłością, pamiętając, że
wtedy nabiera ona niezwykłego znaczenia. Poprzez tę miłość, pokorne wypełnianie
obowiązków Ty Boże będziesz mógł posługując się moją duszą rozsiewać swoją
miłość na cały Kościół. Chociaż nie wszystko rozumiem, to jednak pragnę w
wielkiej ufności poddać się Twojej woli; poddać się temu, o czym mówisz. Nie
muszę wszystko rozumieć, nie muszę znać przyczyny. Chcę jedynie, aby moje
otwarte serce mogło służyć Tobie, abyś poprzez moje serce realizował swój plan.
Oddaję więc Tobie moje serce.
Boże siły i wyglądu herosa, ale w moje serce złożyłeś pragnienia, aby wypełniać
z miłością Twoją wolę. Rozumiem więc, iż pragniesz, abym przeszła przez swoje
życie starając się doskonale wypełniać to, co mi dałeś. Chcę, więc Boże, z
myślą o Tobie, z miłości do Ciebie wypełniać swoje obowiązki. Pragnę Jezu każdą
czynność najzwyklejszą, najdrobniejszą wykonywać z miłością, pamiętając, że
wtedy nabiera ona niezwykłego znaczenia. Poprzez tę miłość, pokorne wypełnianie
obowiązków Ty Boże będziesz mógł posługując się moją duszą rozsiewać swoją
miłość na cały Kościół. Chociaż nie wszystko rozumiem, to jednak pragnę w
wielkiej ufności poddać się Twojej woli; poddać się temu, o czym mówisz. Nie
muszę wszystko rozumieć, nie muszę znać przyczyny. Chcę jedynie, aby moje
otwarte serce mogło służyć Tobie, abyś poprzez moje serce realizował swój plan.
Oddaję więc Tobie moje serce.
-
Niech służy Tobie!
Niech służy Tobie!
-
Niech będzie Ci wierne!
Niech będzie Ci wierne!
-
Niech słucha Ciebie!
Niech słucha Ciebie!
-
Niech będzie Tobie posłuszne!
Niech będzie Tobie posłuszne!
Nie chcę Boże
robić niczego, co nie byłoby zgodne z Twoją wolą. Chcę robić dokładnie to, do
czego mnie stworzyłeś i powołałeś. Chcę czynić wszystko dla Ciebie, ze względu
na Ciebie. Więc od tej pory nie liczy się dla mnie opinia ludzka, czyjeś
zdanie. Dla mnie Twoja wola będzie wyznacznikiem. Chcę, aby miłość pokierowała
moimi myślami moim postępowaniem, słowami. Chcę czynić wszystko w ukryciu, abyś
wiedział tylko Ty i ja. A ponieważ znam swoją słabą naturę i wiem, że nie
będzie to dla mnie łatwe, cały ten wysiłek, wyrzeczenie, trud i cierpienie już
teraz oddaję Tobie, abyś tylko Ty je znał i nikt więcej. Tylko w ten sposób
mogę Tobie służyć w sposób doskonały, nie służąc sobie, swojej pysze i
próżności. Od tej pory postaram się więcej milczeć. A jeśli zapragnę mówić – to
z Tobą. Z Tobą omawiać będę to, co jest w moim sercu; to, co jest tajemnicą
mojej duszy. Ty będziesz powiernikiem wszystkich moich spraw. Proszę, udziel mi
łaski, abym mogła wytrwać w tym postanowieniu.
robić niczego, co nie byłoby zgodne z Twoją wolą. Chcę robić dokładnie to, do
czego mnie stworzyłeś i powołałeś. Chcę czynić wszystko dla Ciebie, ze względu
na Ciebie. Więc od tej pory nie liczy się dla mnie opinia ludzka, czyjeś
zdanie. Dla mnie Twoja wola będzie wyznacznikiem. Chcę, aby miłość pokierowała
moimi myślami moim postępowaniem, słowami. Chcę czynić wszystko w ukryciu, abyś
wiedział tylko Ty i ja. A ponieważ znam swoją słabą naturę i wiem, że nie
będzie to dla mnie łatwe, cały ten wysiłek, wyrzeczenie, trud i cierpienie już
teraz oddaję Tobie, abyś tylko Ty je znał i nikt więcej. Tylko w ten sposób
mogę Tobie służyć w sposób doskonały, nie służąc sobie, swojej pysze i
próżności. Od tej pory postaram się więcej milczeć. A jeśli zapragnę mówić – to
z Tobą. Z Tobą omawiać będę to, co jest w moim sercu; to, co jest tajemnicą
mojej duszy. Ty będziesz powiernikiem wszystkich moich spraw. Proszę, udziel mi
łaski, abym mogła wytrwać w tym postanowieniu.
***
Mój Jezu! Dajesz mi za przykład różnych
Świętych. Proszę, otwórz moje serce na ich obecność w moim życiu. Dodaj mi
wiary, że są przy mnie i że mi pomagają. Otwórz moją duszę na świat duchowy,
abym z wiarą przyjmowała obecność Aniołów i również od nich oczekiwała pomocy,
opieki. Chcę Boże, aby Twój świat stał się bardziej obecny w moim życiu poprzez
otwartość mego serca, poprzez ufność i wiarę. Chcę żyć w Twoim świecie wraz z
Twoimi Świętymi i Aniołami. Chcę, by Twój świat stawał się dla mnie realny.
Świętych. Proszę, otwórz moje serce na ich obecność w moim życiu. Dodaj mi
wiary, że są przy mnie i że mi pomagają. Otwórz moją duszę na świat duchowy,
abym z wiarą przyjmowała obecność Aniołów i również od nich oczekiwała pomocy,
opieki. Chcę Boże, aby Twój świat stał się bardziej obecny w moim życiu poprzez
otwartość mego serca, poprzez ufność i wiarę. Chcę żyć w Twoim świecie wraz z
Twoimi Świętymi i Aniołami. Chcę, by Twój świat stawał się dla mnie realny.
Pragnę, Jezu,
aby moje życie przemieniło się. Abyś Ty był na pierwszym miejscu i by wszystko
skupiało się wokół Ciebie. Chcę mieć właściwą perspektywę patrzenia na
wszystko, co jest wokół, aby nie zatracić odpowiedniej hierarchii, co jest
najważniejsze, czego mam się trzymać. Nie chcę, Boże, stracić Ciebie z pola
widzenia. Nie chcę, aby świat przesłaniał mi Ciebie. Dlatego proszę, abyś
umacniał moją duszę, abyś umacniał moje serce. Niech wypełnione Twoją miłością
śmiało kroczy Twoją drogą. Udziel mi Boże swego błogosławieństwa!
aby moje życie przemieniło się. Abyś Ty był na pierwszym miejscu i by wszystko
skupiało się wokół Ciebie. Chcę mieć właściwą perspektywę patrzenia na
wszystko, co jest wokół, aby nie zatracić odpowiedniej hierarchii, co jest
najważniejsze, czego mam się trzymać. Nie chcę, Boże, stracić Ciebie z pola
widzenia. Nie chcę, aby świat przesłaniał mi Ciebie. Dlatego proszę, abyś
umacniał moją duszę, abyś umacniał moje serce. Niech wypełnione Twoją miłością
śmiało kroczy Twoją drogą. Udziel mi Boże swego błogosławieństwa!
Refleksja
Dusze
Najmniejsze!
Najmniejsze!
Powołanie jest czymś pięknym, bo
powołuje sam Bóg. Jest jednocześnie czymś bardzo ważnym, na co trzeba
spojrzeć w sposób odpowiedzialny, z pokorą i z drżeniem serca.
powołuje sam Bóg. Jest jednocześnie czymś bardzo ważnym, na co trzeba
spojrzeć w sposób odpowiedzialny, z pokorą i z drżeniem serca.
- Do powołania nie można inaczej podchodzić jak
tylko na kolanach, z wielkim uniżeniem, aby móc zrozumieć, czym ono jest. - Sam Bóg powołuje, a więc jest ogromna różnica pomiędzy
powołaniem danym przez Boga a np. jakąś drogą, którą człowiek wytycza
człowiekowi. - Do powołania należy podchodzić zawierzając się
Duchowi Świętemu, prosząc o Jego przewodnictwo. - Powołanie to sprawa Ducha przenikająca całe
życie człowieka i wszystkie jego sfery. Realizując Boże powołanie nie da się go
realizować tylko w jakiejś części, w jakiejś sferze. - Powołanie obejmuje całego człowieka. Człowiek je
realizuje całym sobą, angażując wszystko. Wtedy może w sposób doskonały
wypełnić Bożą wolę. Człowiek cały musi Bogu się oddać i do Boga należeć, aby
móc rozumieć i aby móc rzeczywiście pełnić wolę Bożą.
Na drodze powołania błogosławię was – w Imię Ojca i Syna, i Ducha
Świętego. Amen.
