Dzisiaj Kościół pragnie podkreślić i pokazać nam
ogromne znaczenie Najświętszego Imienia Jezus. To Imię, które Bóg Ojciec wybrał
dla swojego Syna jest jednocześnie w swoim znaczeniu nakreśleniem misji, jaką
Jezus wypełnił na ziemi. Jest wskazaniem na tę właśnie misję. To Imię jest
imieniem Zbawiciela. Oznacza, iż Ten, kto nosi to Imię dokonuje rzeczy
największej, jedynej, niepowtarzalnej. Jezus jako jedyny dokonał dzieła
pokonania szatana, wszystkie grzechy wziął na siebie i okryty tymi grzechami
przedstawił się Ojcu, prosząc o Jego Miłosierdzie dla każdego z nas. Jezus
zdecydował się na męczeńską śmierć ze względu na miłość; miłość, jaka łączy Go
z Ojcem i miłość, jaką jest On sam i cała Trójca Święta. Będąc Miłością kocha
całe stworzenie, a szczególnie wśród stworzenia wyróżnia człowieka.

To Imię: „Jezus” powinno w naszych sercach powodować
wielkie wzruszenie, kiedy je wypowiadamy; powinno wzbudzać w nas wielką miłość
i wielką tęsknotę. Bowiem jest to Imię naszego Boga, Boga Zbawiciela; Boga,
który oddał swoje życie za każdego z nas, który ofiarował nam swoje Boskie
życie, byśmy mogli żyć wiecznie.

Imię „Jezus” wskazuje na to, Kim jest Osoba nosząca to
Imię. Warto zapamiętać, aby, gdy wypowiadamy słowo Jezus, mieć przed oczami od
razu całe Dzieło Zbawcze; aby mieć przed oczami Krzyż i umierającego na nim
Jezusa; aby mieć Go przed oczami Zmartwychwstałego; aby mieć przed oczami
Jezusa, który z miłością naucza i uzdrawia. To Imię: „Jezus” jest imieniem
pełnym mocy. Posługując się tym Imieniem, Apostołowie dokonywali rzeczy niemożliwych.
A pełniąc wolę Boga, mogli w całej otwartości serca posługiwać się niejako tym
Imieniem dla dobra dusz. W Imię Jezusa prosili o uzdrowienie, prosili o
wskrzeszenie, chrzcili i nakładali ręce, by zstępował Jezusa Duch.

Jak wielka moc jest w tym Imieniu, skoro Apostołowie
czynili rzeczy tak wielkie, jak wielkie czynił rzeczy sam Jezus. Jak wielka
musiała być wiara Apostołów! Ale jeszcze większa miłość, która łączyła
Apostołów z Jezusem. Ta miłość otworzyła przed nimi zrozumienie, kim jest
Jezus; zrozumienie, które sprawiło, iż ich serca poznały Prawdę i tę Prawdę
przyjęły. Jak wielka musi być to Prawda, skoro w imię tej Prawdy mogli
dokonywać tak niezwykłych znaków. Współcześnie trudno jest spotkać tak wielką
miłość, a w związku z tym tak wielkie poznanie i zrozumienie Boga, przyjęcie Go
z wiarą. A przecież Imię Jezusa nadal pozostaje imieniem Boga. I nadal oznacza
Zbawiciela; Tego, który jako jedyny pokonał szatana i jest jedyną tak wielką
Mocą, Siłą i Potęgą.

My niejako otrzymaliśmy to Imię. Każdy z nas od
momentu Chrztu św. włączony jest do Kościoła, który należy do Jezusa, jest Jego
cząstką. Jezus każdemu z nas oddał się całkowicie w swojej Ofierze Krzyża i nieustannie
tę Ofiarę ponawia podczas każdej Eucharystii. On stał się naszą własnością. A więc
posiadamy Jezusa. Jego Imię mamy prawo wypowiadać. Czy rzeczywiście za każdym
razem, kiedy Je wypowiadamy, czynimy to z szacunkiem, wielką miłością, z
drżeniem w sercu i z tą świadomością niezwykłej mocy, jaka jest w tym Imieniu?
Pismo św. mówi o tym, iż na to Imię zegnie się każde kolano, tak wielkiej mocy
jest to Imię. Czy rzeczywiście padamy na kolana, kiedy wypowiadamy Imię „Jezus”?
Czego zatem nam brakuje, że nie doświadczamy niezwykłości tego Imienia?
Miłości. Przyjęcia tej miłości, wiary.

Mocy Jezusa doznali ci, którzy przyszli do Ogrodu
Oliwnego, aby Go pojmać. Kiedy zapytali o Jezusa, a On odpowiedział, że jest
Tym, którego szukają, wielka moc rzuciła ich na ziemię i nie byli w stanie się
poruszyć. To prawda, Jezus objawił im swoją chwałę, swoją moc. Ale byli to
ludzie, którzy nie znali Jezusa, nie wiedzieli, kim jest, najęli się to takiej,
a nie innej pracy. Kiedy doznali tej mocy, wielu z nich nawróciło się.

Czy ty zastanawiasz się czasem nad tym pięknem Bożego
Imienia „Jezus”, nad darem, jaki otrzymałeś w tym Imieniu? Czy posługujesz się
tym Imieniem, aby wyrazić miłość, cześć i uwielbienie? Czy wypowiadasz Je
zawsze w chwilach, kiedy wierzysz głęboko w realną obecność Boga, w Jego obecność
w twoim życiu, obecność czynną? Czy wypowiadając to Imię rzeczywiście
oddajesz Bogu chwałę? Czy w twoim sercu jest wtedy cześć dla Boga, uwielbienie,
jest jednocześnie pokora, uniżenie przed Nim? Czy w twoim sercu wtedy jest
wiara, iż wypowiadasz Imię Jedynego Boga, prawdziwego Boga? Czy tak kochasz, że
pieścisz swojego Boga samym wypowiadaniem Jego Imienia? Czy wypowiadając Jego
Imię pragniesz z całych swoich sił, całą swoją duszą wyrazić swoją wielką
czułość? Czy doświadczasz tego uczucia tkliwości, kiedy myślisz o Jezusie?

To prawda, nie da się odłączyć Imienia Jezus od Osoby,
od Boga. Czy zatem cały rozpływasz się w zachwycie, gdy chociażby czynisz znak
krzyża? A wtedy wypowiadasz aż trzy Boskie Imiona. Czy wymówienie Imienia „Jezus”
wprowadza ciebie w głęboką kontemplację, czy przybliża ciebie to słowo do
samego Bożego Serca? Czy mówiąc Imię „Jezus” już tulisz się do stóp wiszącego
na Krzyżu Zbawiciela i całujesz Jego Rany? Czy bierzesz maleńkiego Jezusa w
objęcia i całujesz Jego oczka, policzki i czółko? Czy wypowiadając to Imię
padasz przed Nim do Jego stóp i prosisz, aby cię uzdrowił, aby cię oczyścił,
aby cię podniósł? Czy wypowiadając to Imię pragniesz, aby przemienił ciebie w
Siebie, by to Imię wybrzmiewało nieustannie w tobie i przemieniało ciebie? Czy
z twoich oczu płyną łzy wzruszenia, kiedy wybrzmiewa w twoich ustach to Imię,
kiedy cały zamierasz z niezwykłości doznania przy wypowiadaniu tego Imienia?
Czy prawdziwie wstępujesz do Nieba wypowiadając to Imię, by wraz z Aniołami,
Świętymi wielbić, wyśpiewywać chwałę, oddawać cześć? Czy wiesz, że byli Święci,
którzy wypowiadając tylko Imię „Jezus”, potrafili godzinami kontemplować Bożą
obecność, adorować Boga, wielbić Go? Czy wiesz, że samo Imię „Jezus” wprawiało
niektórych w ekstazę, w wielkie uniesienie, a dusza ich wędrowała ku Temu,
Który był ich jedyną i największą Miłością? Czy wiesz, że dla tego Imienia
zdolni byli do wszelkiego szaleństwa? I nieważna była dla nich opinia
otoczenia, reakcja na ich zachowanie. Czy ty tak kochasz, by dla tego Imienia
poświęcić wszystko?

Rozważajmy dzisiaj jeszcze ten niezwykły Dar otrzymany
od Boga – Dar Imienia „Jezus”. Żydzi nie śmią wypowiadać Imienia Bożego i
zastępują to Imię różnymi określeniami. A nam Bóg dał to swoje Imię, byśmy się
Nim posługiwali. Czy nie jest to wyróżnienie? Czy nie jest to przejaw wielkiej
miłości? Czy nie oznacza to wybrania? To niezwykłe. Bóg wywyższył samego człowieka.
Choć człowiek niegodny, to jednak Bóg wcielił się w człowieka, stał się człowiekiem.
I w dodatku dał Imię swoje, by każdy, kto Je będzie wypowiadał mógł się
uświęcić. Prośmy Ducha Świętego, niech Duch Święty wyjaśnia nam, daje
zrozumienie niezwykłości tego Imienia, piękna, wielkości daru tego Imienia.
Niech poruszy serca wielką miłością i wiarą, byśmy od dzisiaj wypowiadając to
Imię prawdziwie kochali, wierzyli. I tak jak Apostołowie, byśmy tym Imieniem
posługiwali się dla dobra dusz, dla ich zbawienia.

Swoje serca dzisiaj oddajmy Bogu, prosząc, by to On w
nas swoje Imię wyrył; by to On swoje Imię w nas zakorzenił, by to Imię wrosło w
nas, by było z nami złączone, zjednoczone nierozerwalnie. Byśmy tym Imieniem
żyli, by to Imię nadawało sens naszego życia.     

 

 

Uwielbiam Ciebie Jezu! Panie, który jesteś pełen mocy,
którego Majestat króluje ponad wszechświatem. Uwielbiam Ciebie! Uwielbiam
Ciebie Jezu, który przynosisz pokój, przy którym niknie wszelkie zło,
nienawiść, lęk, strach. Uwielbiam Ciebie Jezu, który przynosisz uzdrowienie
duszy i ciała, który samą swoją obecnością sprawiasz, że dusza oczyszczona uświęca
się, jaśnieje świętością. W ciele zaś nikną wszelkie oznaki choroby, bo
przynosisz zdrowie, bo oczyszczasz z wszelkiego zła. Bądź uwielbiony Jezu!

Bądź uwielbiony Ty, który jesteś Miłością; Miłością,
będącą największą siłą; Miłością, która pokonuje wszelkie zło; Miłością, która
zbawia. Bądź uwielbiony Jezu! W Twoim Imieniu zawiera się całe Bóstwo,
wszystkie przymioty Boże, wszelkie piękno. W Twoim Imieniu Jezu jest miłość i
miłosierdzie, jest pokój, jest dobroć. W Twoim Imieniu jest zwycięstwo i królowanie.
W Twoim Imieniu jest Zmartwychwstanie, Zbawienie. W Twoim Imieniu Jezu jest
Twój triumf. W Twoim Imieniu jest Duch. W Twoim Imieniu jest życie. W Twoim
Imieniu Jezu jest wszystko. Uwielbiamy Twoje Imię Jezu!

O Jezu! Na Twoje Imię zginają się nasze kolana, a
czoła chylą się ku ziemi. Na Twoje Imię drżą nasze serca i napełniają się
miłością. Na Twoje Imię wzbiera w nas wielka czułość i pragnienie, by spotkać
się z Tobą. Na Twoje Imię Jezu zalewa nas wielka fala tęsknoty, by już na wieki
połączyć się z Tobą. Na Twoje Imię Jezu nasze serca wylewają się do Ciebie,
pragnąc tulić się do Krzyża i całować Twoje Rany. Na Twoje Imię, o Jezu, nasz
umysł miesza się, serce ze wzruszenia płacze. Już nie potrafimy wypowiedzieć
ani słowa, wypowiadalibyśmy tylko to Imię. I samo wypowiadanie tego Imienia
jest już pieszczotą, wyznaniem miłości, uwielbieniem, dziękczynieniem, oddaniem
Tobie czci, złożeniem hołdu. Jest korzeniem się przed Tobą i wyznaniem, żeś
Królem. Twoje Imię Jezu jest pięknem największym, jest pragnieniem naszych
serc, życiem naszym. Twoje Imię staje się naszym pokarmem, pokarmem duszy,
staje się modlitwą. Twoje Imię wypowiadane naszymi ustami sprawia, że Twoja
rzeczywistość nas otacza, a my zanurzamy się w niej. Twoje Imię Jezu jest
naszym szczęściem, Niebem, Rajem. Och, dotknij naszych serc, byśmy jeszcze
bardziej otworzyli się na miłość płynącą z Twojego Imienia. Abyśmy potrafili
przyjąć to Imię, uwierzyć i żyć Twoim Imieniem. Bądź uwielbiony Jezu!

O Jezu nasz! Prosimy Ciebie, abyś udzielił nam swojego
Ducha, byśmy z wiarą i miłością wypowiadali za każdym razem Twoje Imię.
Byśmy żyli Twoim Imieniem, by Twoje Imię w nas nieustannie wybrzmiewało. By
stało się życiem naszej duszy, tak bardzo zrośnięte z nami, aby już nie było
można odróżnić Ciebie od nas. Niech to Imię będzie naszą własnością, w nas, z
nami, naszym życiem, naszą myślą, naszym słowem, naszym pokarmem, naszą miłością.
Wszystkim! Niech Twoje Imię będzie naszą modlitwą. Udziel nam, prosimy Twojego
błogosławieństwa, aby to, o co prosimy, stało się. Pobłogosław nas Jezu.

 

 

Imię „Jezus” jest najpiękniejsze, jest najświętsze,
jest pełne mocy. Zawiera w sobie całe Dzieło Stwórcze Boga, niesie Zbawienie,
uzdrawia, oczyszcza i wskrzesza. To Imię, jedyne takie Imię, nam zostało
dane. Możemy i powinniśmy być dumni, nosić Je w sercu z wielką radością, nigdy
się tego Imienia nie wstydzić, otaczać Je wielką czcią, szacunkiem, miłością.
To Imię – to przecież sam Bóg. Ten, kto kocha Boga, wypowiada Jego Imię z
największą miłością i nigdy, nigdy nie nuży się wypowiadaniem tego
Imienia. Ono samo wystarczy za wszelką modlitwę uwielbienia, dziękczynienia,
prośby, uniżenia.

Spróbujmy modlić się samym Imieniem „Jezus”, szczerze, wkładając w to
całe swoje serce. Spróbujmy, na osobistej modlitwie, podczas Adoracji Najświętszego
Sakramentu modlić się właśnie tym Imieniem, a zobaczymy, jak głęboka będzie
nasza modlitwa i poprowadzi nas ku zjednoczeniu z Bogiem. Bo przecież Jezus
jest Pośrednikiem pomiędzy Niebem a ziemią; tą Drogą, po której możemy iść;
łączy Boga z człowiekiem, człowieka z Bogiem. To Jezus, nikt inny. Umiłujmy
Imię „Jezus” i od tej pory wypowiadajmy Je zawsze z najgłębszą miłością. A
gdy zaprosimy Maryję do swego serca, również i Ona w nas będzie to Imię
wypowiadać jako Jego Matka, jako Jego umiłowana Oblubienica, jako Jego Córka,
jako Jego stworzenie, jako dusza zjednoczona z Bogiem. Błogosławię was – W
Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen.