O dzieci Moje! Jakże to smutne. Nie znacie swojego Boga. Nie ufacie Mu, boicie się Go! A gdzie miłość? Gdzie miłość, która wszystko wyjaśnia, wszystko tłumaczy? Gdzie miłość, która w sercu powinna wam powiedzieć, że to Ja ten Krzyż będę niósł za was? Gdzie miłość, która powie wam, że nad tymi, którzy cierpią szczególnie pochylam się, z troską opiekuję się i biorę na siebie ich cierpienia? Gdzie miłość, która w sercu powie wam, że wasze cierpienie ofiarowane Mnie, połączone z Moim i oddane Ojcu ma wielką moc – uczestniczy w zbawczym dziele? Dzieci, jak mało kochacie! Gdybyście kochały prawdziwie, wszystko zanurzalibyście w Mojej miłości, wszystko oddawalibyście Mnie, swojej Miłości, wszystko ofiarowalibyście Mnie na rzecz dusz! Jednoczylibyście się nieustannie ze Mną, z Moim cierpieniem i mówiłybyście: Jezu kochany, daj, pomogę ci, bo Ty słabniesz. Kiedy, duszo umiłowana, usłyszę od ciebie takie słowa? Kiedy z twego serca zniknie lęk przede Mną i cierpieniem? Kiedy, dziecko Moje, zaufasz Mi do końca, po Krzyż? Ja czekam na tę chwilę. Bo wtedy doznasz, miłości Moja, tej ogromnej radości współuczestniczenia w cierpieniu Boga. Doznasz cudu cierpienia, które choć nadal boli, staje się błogością duszy, daje odpoczynek sercu, wprowadza pokój i rodzi miłość, jakiej jeszcze nie znałeś. Zdobądź się, duszo umiłowana, na przyjęcie swego cierpienia i ofiarowanie go Mnie, a łaski same spłyną na ciebie z Mego Krzyża. Kocham cię, duszo Moja. Nie lękaj się! Jezus.