Bóg widząc pokorę najmniejszych, ich miłość i oddanie, ciągłą walkę za słabościami, wysiłek podejmowany, by trwać przy Bogu – doświadcza tak wielkiego przypływu wzruszenia, czułości w swym Sercu, wypełnia się nimi po brzegi, a w końcu rozlewa na dusze tę Miłość swoją, siebie samego udzielając się w stopniu ogromnym, porównywalnym do udzielania się wielkim świętym. O dusze! Dusze maleńkie! Dusze słabe! Dusze umiłowane! Ze względu na was, waszą pokorę, miłość i ofiarę, Ja Bóg – Miłość Odwieczna – obdarzam świat łaską miłosierdzia! Zalewam nią teraz wszystkie słabości, grzechy ludzkie, odnawiam dusze, odradzam ziemię, aby żyła tą piękną Boską Miłością. Czynię znak błogosławieństwa nad tobą ziemio cała! Niech Miłość miłosierna zrodzi w waszych duszach nowe życie, pokój i radość! Niech przyczyni się do waszego nawrócenia i przemiany życia. Niech odtąd towarzyszy wam i pokazuje drogę, po której macie iść. Błogosławię wam, dusze najmniejsze. Bo dzięki wam świat istnieje. Dzięki wam otrzymuje Moje błogosławieństwo. Bo wy, choć najmniejsze, jesteście filarami Mojego Kościoła! Błogosławię dusze najmniejsze. Bóg.