18. 2 lutego – Światowy Dzień Życia Konsekrowanego

Dusze najmniejsze całe oddają się Bogu. Swoją maleńkość, słabość traktują jako swego rodzaju atut w relacji z Bogiem, bowiem dzięki temu On bierze duszę w swoje objęcia jako maleńkie dziecię i tym maleństwem się opiekuje. Dlatego: dusza maleńka z ufnością oddaje całą siebie Bogu; dusza maleńka z ufnością oddaje się Jego dłoniom, Jego ramionom, wiedząc, że to Bóg staje się w niej wszystkim; dusza maleńka z ufnością oddaje się Jego dłoniom, Jego ramionom, wiedząc, że On, wypełniając jej duszę i serce, czyni w niej wszystko. On jest mocą, siłą, On jest miłością, dobrocią, prawdą, wytrwałością, wiarą. Bóg jest wszystkim w niej. Jej maleńkość i całkowita słabość, oddane z ufnością Bogu, przyciągają Go. BÓG NIE MOŻE OPRZEĆ SIĘ TAKIEJ MALEŃKIEJ DUSZY I CAŁY SIĘ JEJ UDZIELA. I dusza ta, choć najmniejsza z najmniejszych, choć najsłabsza z najsłabszych, staje się mocarką – mocą Bożą.

Dzisiejszy czas, ten dzień jest szczególnym dniem również dla dusz najmniejszych. Mogą one dzisiaj ODNOWIĆ SWOJE OFIAROWANIE się Bogu. Mogą raz jeszcze, przypominając sobie to, kim są, CAŁE NA NOWO ODDAĆ SIĘ PANU, by swoje życie zanurzyć w Nim i w Jego miłości. Znowu mogą OTWORZYĆ SWOJE SERCA, by Bóg wypełnił je sobą – wszystkim.

To również wspaniały czas, by przypomnieć sobie, iż Bóg taką duszę oddającą się Jemu traktuje jako swoją oblubienicę. Zaprasza do komnaty weselnej, do swojego zamku; zaprasza, by mogła radować się tym, co należy do Oblubieńca. Oblubieniec wprowadza oblubienicę do swego domu i od tej pory wszystko jest wspólne. Od tej pory nie tylko ona należy do Niego, ale i On należy do niej. I wszystko co jest Jego – również.

Dusza oblubienica ma więc wielki powód do radości, bowiem otrzymuje od Boga wszystko, co jest Jego: całe KRÓLESTWO, całego BOGA, wszystko, co się z Nim wiąże, wszystko, Kim jest i co czyni; Jego dzieła, również to największe – DZIEŁO ZBAWCZE. I tutaj można by zagłębiać się jeszcze bardziej w ten temat, biorąc pod uwagę, czym jest to Dzieło Zbawcze, na czym polega.

W tym wszystkim uczestniczy dusza, która stała się oblubienicą. Do tego wszystkiego zaprasza ją Bóg. Zaprasza do tych niezwykłych wydarzeń. Zaprasza ją do samego szczytu miłości – do KRZYŻA. Zaprasza ją do każdego CUDU, który czyni z miłości. Zaprasza do każdego momentu swego ŻYCIA na ziemi, do każdego momentu WIECZNOŚCI, do całej historii ludzkości. We wszystkim dusza ma udział. Wszystko staje się w niej łaską. A gdy ona otwiera soje serce, otrzymuje od Boga zrozumienie Dzieła Zbawczego. To zrozumienie przychodzi małymi krokami, małymi etapami, bowiem trudno jest pojąć Dzieło Zbawienia. Ale Bóg odsłania przed nią małe fragmenty, aby mogła – jako ta maleńka – zrozumieć i przyjąć

Niech dzisiaj dusze maleńkie wyrażają wdzięczność Bogu za to, do czego są zaproszone – za to wezwanie miłości, które jednoczy je z Bogiem; za to wszystko, co Bóg czyni dla nich, co im objawia; za wszystko, czego stają się świadkami i uczestnikami; za wszelkie dary, dobrodziejstwa, które Bóg zlewa na tę wspólnotę; za to, co widzimy, choć nie zauważamy jako cuda. A dzieje się ich bardzo wiele.

Wyrażajmy wdzięczność Bogu, uwielbiajmy Go, nieustannie samych siebie Mu oddając na własność. Zapragnijmy całym swoim życiem oddawać Bogu chwałę, całym swym życiem kochać Go. To przynosić Mu będzie wielką radość.

Na ten czas błogosławię Was. W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.