Św. s. Faustyna Kowalska i jej powołanie

Św. s. Faustyna Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. Na chrzcie świętym otrzymała imię Helena. Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wielką wrażliwością na ludzką biedę. Gdy miała 9 lat przystąpiła do I Komunii świętej, którą przeżyła bardzo głęboko – ze świadomością przyjęcia do serca żywego Boga. Jej edukacja szkolna obejmowała zakres trzech klas szkoły podstawowej. Krótki okres nauki podyktowany był trudną sytuacją materialną jaka panowała w rodzinie. Właśnie dlatego żeby pomóc rodzicom i zarobić na własne utrzymanie Helena udała się już w wieku 16 lat na służbę do Aleksandrowa, a potem Łodzi i Ostrówka.

Głos powołania słyszała w swej duszy już od siódmego roku życia. Przez jakiś czas wobec braku zgody rodziców na wstąpienie do klasztoru próbowała go w sobie zagłuszyć. Przynaglona łaską Bożą wyjechała w lipcu 1924 roku do Warszawy – gdzie w ciągu roku zbierała pieniądze na posag. W dniu 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła, po wielu poszukiwaniach, do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Po kilku miesiącach swojego pobytu w Warszawie wyjechała do nowicjatu w Krakowie podejmując intensywną formację zakonną. Poznawała wówczas zasady życia wewnętrznego, charyzmat Zgromadzenia i pracę.

30 kwietnia 1926 roku odbyły się obłóczyny, w czasie których otrzymała habit zakonny i nowe imię – siostra Maria Faustyna. W nowicjacie przeżyła ciemności duchowe, które były dla niej czasem cierpienia i próby. Po ukończeniu dwuletniego nowicjatu, 30 kwietnia 1928 roku, złożyła śluby czasowe, które ponawiała przez kolejne pięć lat. 1 czerwca 1933 roku złożyła w Krakowie śluby wieczyste. W klasztorze przeżyła trzynaście lat pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki w wielu domach zgromadzenia, najdłużej w Wilnie, Krakowie i Płocku.

U podstaw duchowości s. Faustyny leży tajemnica miłosierdzia Bożego, którą ona rozważała w słowie Bożym i kontemplowała w codzienności swego życia. Ta modlitwa rozwijała w niej postawę dziecięcej ufności wobec Boga i miłosierdzia względem bliźnich.

O mój Jezu – pisała – każdy ze świętych Twoich odbija jedną z cnót Twoich na sobie, ja pragnę odbić Twoje litościwe i pełne miłosierdzia Serce, chcę je wysławić. Miłosierdzie Twoje, o Jezu, niech będzie wyciśnięte na sercu i duszy mojej jako pieczęć, a to będzie odznaką moją w tym i przyszłym życiu”(Dz. 1242). Najprostsze posługi wypełniała z ogromnym oddaniem starając się w zwykłych, codziennych zajęciach odkryć miłość Boga i odpowiadać na nią osobistym zaangażowaniem. W Wilnie ujawniła się choroba gruźlicy płuc, która stopniowo obejmowała całe wnętrzności stając się powodem wielkich cierpień, a ostatecznie przyczyną śmierci. W czasie choroby, Siostra Faustyna była dwukrotnie poddawana hospitalizacji na Prądniku Czerwonym w Krakowie. Dużo czasu spędzała w klasztornej infirmerii. Gdy czuła się lepiej podejmowała swoje obowiązki przezwyciężając chorobę siłą woli i wielką miłością do Jezusa.

Zmarła w krakowskim klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia 5 października 1938 roku. Została pochowana na klasztornym cmentarzu. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną 18 kwietnia 1993 roku, a następnie kanonizował 30 kwietnia 2000 roku w Rzymie.

Siostra Faustyna Kowalska jest znana jako apostołka Bożego miłosierdzia. Przez nią Pan Jezus przekazał światu swoje orędzie. Wysłał ją do całej ludzkości, której nie chce karać, ale pragnie uleczyć, przytulając do swego miłosiernego Serca (por. Dz. 1588).

Misja s. Faustyny polegała na 3 zadaniach:

1. Przybliżenie i głoszenie światu prawdy objawionej w Piśmie Świętym o miłości miłosiernej Boga do każdego grzesznego człowieka.
2. Wypraszanie miłosierdzia Bożego dla całego świata przez praktykę podanych przez Pana Jezusa nowych form kultu Miłosierdzia Bożego, którymi są:

• - obraz Jezusa Miłosiernego z podpisem Jezu, ufam Tobie (namalowany według wskazówek s. Faustyny w Wilnie w 1934 przez Eugeniusza Kazimirowskiego),
• - Święto Miłosierdzia Bożego (zatwierdzone przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 2002 roku) w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, – Koronka do Miłosierdzia Bożego
• - i modlitwa w godzinę śmierci Jezusa (15:00), zwana Godziną Miłosierdzia.

1. Powstanie nowego zgromadzenia zakonnego, które miało podjąć zadanie wielbienia, głoszenia i wypraszania miłosierdzia Bożego dla świata całego. Regułą życia tego zgromadzenia miał być Duch Jezusa: Życie wasze ma być na mnie wzorowane, od żłóbka aż do skonania na krzyżu (Dz. 438). Zgromadzenie to zostało założone przez spowiednika s. Faustyny – ks. Michała Sopoćkę, który wielokrotnie rozmawiał i korespondował ze świętą na ten temat. Zatwierdzone zostało na prawach diecezjalnych w 1955 roku i istnieje pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.

Oprócz Dzienniczka św. s. Faustyna pozostawiła listy i kartki z życzeniami pisanymi do kierownika duchowego ks. Michała Sopoćki, do o. Józefa Andrasza SI, do przełożonych zakonnych, sióstr Zgromadzenia oraz rodziny. Listy te dopełniają obraz duchowy apostołki Bożego Miłosierdzia i pokazują jej wielkie zaangażowanie w sprawę głoszenia orędzia Miłosierdzia Bożego światu.

Zachęta do czytania Dzienniczka św. s. Faustyny Kowalskiej

Podczas pielgrzymki do sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Płocku, w dniu 22 stycznia 2009 r., jako Wspólnota Najmniejszych postanowiliśmy powrócić do czytania Dzienniczka św. s. Faustyny Kowalskiej: „Mamy wszyscy sięgnąć po niego. Należy czytać go, w miarę możliwości, codziennie. W ten sposób poznawać będziemy coraz więcej Boże Miłosierdzie. Potrzeba naszego wejścia w głąb istoty tego cudownego przymiotu Boga. Ta codzienna lektura ma być krótka. Czytać mamy niewielkie fragmenty.

Za każdym razem mamy prosić Ducha Świętego o prowadzenie nas w tej lekturze. Chodzi o poznanie, a nie o „zaliczenie” kolejnej książki, jak to się niekiedy nam zdarza. Dzienniczka s. Faustyny nie można „pochłaniać”. Należy go „smakować”. Choćby to miał być urywek zawierający tylko kilka linijek, nie czytaj dalej, tylko zatrzymaj się nad nim i rozważaj. A potem módl się dziękując Bogu za przejaw Jego niesłychanej dobroci, litości, miłości. Uwielbij Boga w tym, co najbardziej tym razem przemówiło do twojego serca. Może to jest to, co Bóg chciał ci tego dnia objawić o sobie.

Poznając Boga jednocześnie poznawać będziemy siebie. To zawsze idzie w parze. Jest to wzajemna, obustronna relacja. Dążąc do Boga wchodzisz w głąb siebie. Wchodząc coraz bardziej w siebie, poznajesz Boga.

Nie oznacza to porzucenia Pisma św. Nadal je będziemy czytać i razem rozważać jego fragmenty. Pismo św. jest pierwszą i podstawową lekturą. Dopiero potem „Dzienniczek”. Nie zapominajmy też o Godzinie Miłosierdzia i adoracji Krzyża Chrystusowego, ran i zdrojów.

To wszystko przyczyni się do ułożenia naszego życia według planu Bożego. W ten sposób każdy nasz dzień zostanie ujęty w pewne „ramy modlitewne”. Aby przeplatany był ciągłą modlitwą, rozważaniem. Akt miłości to jednoczenie z Bogiem co chwila. Modlitwa osobista, rozważania i adoracja to przebywanie z Nim, to dotyk Jego Ducha, to wtulenie się w Serce Jezusa i Jego Matki, to ucałowanie ran i pocieszanie Jezusa, to nabieranie sił, mocy do dalszych minut, godzin dnia, gdy musimy pełnić obowiązki.

Niech Bóg błogosławi nas, a Boże Miłosierdzie stale będzie nad nami. Skoro Bóg upodobał sobie w nas, to i my odpowiedzmy na Jego upodobanie i otwierajmy swoje serca. Ufnością tych oddanych serc „rozbrajajmy” Boga, a to sprawi jeszcze większy wylew łask Bożego Miłosierdzia. Niech Bóg błogosławi ten dzień i wszystkie nasze poczynania. Niech Miłosierdzie obejmie nasze dusze i napełni je Bożą dobrocią, łagodnością, miłością, byśmy stawali się godnymi szafarzami Bożego Miłosierdzia, Jego ran i zdrojów.”

W tym też czasie, dzięki wspólnemu zaangażowaniu, powstała podstrona z „Dzienniczkiem św. s. Faustyny”, nadal też zapraszamy do jego czytania:

Pełny tekst ” Dzienniczka”…>>