Pragnę całemu światu ukazać wielkość bycia najmniejszym. Wartość całkowitego zawierzenia Bogu, zdania się na Jego miłość. Pragnę pokazać Miłość, jakiej ludzkość nie zna, bo grzeszy okrutnie, miłość, jakiej nie przeczuwa, bo w duszach jest brud. Pragnę pokazać światu, iż rzeczywistość Ducha przenika ten świat i że każda dusza, nawet najsłabsza, jeśli podda się Memu działaniu, może żyć zjednoczona z Bogiem Duchem, może zrozumieć Jego wolę, może chcieć ją wypełniać. Jakże dużo pragnę przekazać biednej ludzkości. Ja stale odczuwam niedosyt. Stale pragnę mówić do dzieci Moich. Widzę jak bardzo potrzebują Moich słów. Jak bardzo są słabe, a słowa Moje podnoszą ich na duchu. Kochankowie nigdy nie nudzą się wyznaniami miłości, a dzień bez przebywania ze sobą jest dla nich stracony. Niech, więc nie będzie dnia, gdy ze sobą nie moglibyśmy przebywać. Niech, więc nie będzie dnia bez wyznania miłości wzajemnej. Nie traćmy czasu. Mówmy sobie duszo najmilsza, o miłości. To są najsłodsze słowa, to najsłodsze wyznania. To słodycz sama płynąca z serca do serca. I tak jak w życiu zakochanych, czyny i poświęcenie również potwierdzają miłość, tak ty miła Moja, przyjmij cierpienie Moje, jako wyraz przyjętej i odwzajemnionej miłości. Och, duszo Moja! Ileż Ja słów miłości wypowiedziałem do ciebie, zanim ty upewniłaś się w Mym uczuciu! Ile wątpliwości i niepewności było w twym sercu! Ile lęku! Nie dziw się, zatem, że stale mówić będę o istocie bytu człowieka i bytu Boga, o miłości. Bo to jest sens, to przyczyna i skutek wszystkiego. To cel, do którego dążą wszyscy na ziemi, to cel, w którym żyją wszyscy w Niebie. Błogosławię cię duszo maleńka, umiłowana. Błogosławię cię, miłości Moja. Jezus Chrystus.