Iskrą, która wyjdzie z Polski, będzie Miłość zalewająca kraje sąsiednie, a z czasem świat. Miłość ta, pojawiająca się w sercach ludzi wierzących, będących świętymi już tu na ziemi. Czas pojawienia się Iskry już trwa. Nie ogranicza się on do chwili. On Jest. Nie dotyczy jednej osoby, jednej duszy. Zarzewiem pod tę Iskrę była św. s. Faustyna, ks. Jerzy Popiełuszko, Kardynał Stefan Wyszyński, Papież Jan Paweł II i wielu innych świętych, nie zawsze znanych. To osoby konsekrowane, żyjące w ukryciu, to ludzie świeccy przyjmujący styl życia Maryi w Nazarecie. To święci z czasów wojny. Iskra ta już się tli. A kolejne dusze przyjmujące płomień Mej Miłości stają się drzewcem pod tym płomieniem. Ci, którzy Moją Miłość przyjmują, którzy na nią odpowiadają, którzy całkowicie poświęcają życie Bogu Miłości, są tą Iskrą. Bo to w nich życie Moje rozpala się wielkim płomieniem, który dotyka i zaraża następne dusze. To Ja jestem Miłością. To Ja jestem Płomieniem. Kto Mnie przyjmuje, rozpala się Moim Płomieniem Miłości. Staje się Iskrą Moją. A choć iskra sama w sobie maleńką jest, to żar jej ogromny, gdy trafi na grunt podatny, może spowodować pożar. Wieczerniki Modlitwy są gruntem przygotowującym serca i dusze, aby Moja Iskra mogła wzbudzać w nich płomienie Miłości. Tu w Wieczernikach Modlitwy ogrodnikiem jest Maryja. To Ona te serca i dusze usposabia, to Ona je przemienia, Ona sprawia, że stają się podatne na działanie Mego żaru. Ona uprawia ten grunt, który przyjmuje Boży żar, Bożą Iskrę. Ona potem podkłada kolejne drewna, kolejne gałęzie, aby płomień zwiększał się i dawał kolejne iskry. Można rzec, że Iskrą jest Miłość Boga, a tą, która przygotowuje grunt jest Maryja. Święci zaś są żarem podtrzymującym palący się płomień Bożej Miłości. Są paliwem, które podsyca ten ogień. Są nośnikami Iskier Bożych, od których rozpalają się coraz większe ogniska.