W dniu dzisiejszym dotarliśmy do Ars. Przyjął nas tu św. Jan Maria Vianney. Zachwycamy się tu nad ogromną świętością tego świętego Kapłana. Popatrzmy na św. Jana Vianney’a. Wykręcamy się własnymi słabościami. On poznawszy prawdę o sobie chciał uciekać przed ciążącą nad nim odpowiedzialnością za dusze do klasztoru, by tam ukryć się i błagać o miłosierdzie dla siebie. Nie do tego Bóg go powołał. Pozostał do końca tam, gdzie go postawił i gdzie mu zlecił służbę Bogu. Zobaczmy jego ciągłą walkę z samym sobą. Zobaczmy walkę o dusze! Wszystko, co czynił, robił dla dusz! Te wyrzeczenia, posty, niewygodne łoże skromne, graniczące z ubóstwem warunki, znoszenie złośliwości szatańskich, przeciągające się adoracje Najświętszego Sakramentu, godziny spędzane w konfesjonale, często w głodzie i zimnie, dolegliwości ze strony organizmu. Znosił wszystko cierpliwie – dla dusz. Dla jego oddania, wierności, dla miłości, jaką darzył Boga Ten udzielał mu łask przelicznych. W jego duszę wlał mądrość, o jakiej marzyć może wielu teologów. W jego serce dał życie, jakiego pragnie niejedna dusza wybrana. Jego miłość tak ujęła Serce Boga, że Bóg nie mógł i nie może odmówić mu łask, o które prosi. Dlatego Ars zasłynęło tak szybko z Bożego błogosławieństwa nad nim. Dlatego do Ars zaczęły ściągać tysiące dusz spragnionych Boga. Jedna mała, słaba, ale pokorna i szczerze Boga miłująca dusza dokonała tego, czego nie dokonują zastępy kapłanów i rzesze zakonników i zakonnic. Gdyby Bóg w swojej armii miał więcej takich dusz, świat już dawno byłby rajem. Dlatego zagłębiajmy się w tę atmosferę, oddychajmy tym Duchem, pozwólmy, by św. Jan oprowadził nas po świecie, w którym on sam żył już na ziemi. Niech i nasza wiara w niemożliwe odradza się. Niech i nasza ufność wzrośnie. Niech i nasza miłość dosięgnie szczytów doskonałości. Pamiętajmy, św. Jan żył bardzo skromnie. Jednak dla Boga oddawał wszystko, co najlepsze, najdroższe i najpiękniejsze. Z miłości i z czci. A wypływało to z poznania Boga i duszy.