Wspólnota Dusz Najmniejszych bardzo mocno jest związana z Kościołem Chrystusowym. W nim dusze najmniejsze widzą swoje życie i sens istnienia. Bowiem to Kościół te dusze karmi i dzięki niemu mogą się rozwijać. Wszystko czerpią z Kościoła. Cokolwiek dzieje się we wspólnocie, dokonuje się dzięki Kościołowi i w nim ma swoje źródło. Stąd, między innymi, wspomniane wcześniej oparcie na świętych, czerpanie z mądrości Kościoła i również stąd Maleńka Droga Miłości, która w sposób szczególny dotknęła serc członków wspólnoty w osobie Sługi Bożej s. M. Konsolaty Betrone.
Słowa Jezusa skierowane do mniszki klaryski kapucynki z Turynu tak bardzo poruszyły serca członków wspólnoty, że zapragnęli uczynić je motywem przewodnim swoje drogi duchowej. Odczytują w życiu tej Sługi Bożej polecenie samego Boga, aby Go kochać i kochać dusze; aby swoje życie oddać za tę miłość, aby całych siebie jej poświęcić.
Akt miłości Jezu, Maryjo, kocham was, ratujcie dusze jest pieśnią serc członków Wspólnoty Dusz Najmniejszych. Tak bardzo wrósł w ich życie duchowe, że stają się z nim jedno. Tym aktem żyją, ufnie wierząc, iż Bóg poprzez miłość dokonuje dzieła zabawienia w ich życiu, jak i we wszystkich duszach w Kościele. Dusze najmniejsze wierzą, że w ten sposób przyczyniają się do rozwoju Kościoła, jego umocnienia i triumfu miłości w Kościele, a zarazem do jego świętości. Wspomniany akt miłości jest ich życiem, pieśnią dusz, stał się wręcz sensem istnienia każdego członka tejże wspólnoty. Ponadto ten akt przyczynia się do jednoczenia całej Wspólnoty Dusz Najmniejszych, bowiem ten jeden akt wyśpiewują wszyscy, łącząc się w modlitwie, w miłości, w błaganiach Boga, by miłość odradzała wszystkie dusze, a więc Kościół.
Członkowie Wspólnoty Dusz Najmniejszych ufając nauczaniu Kościoła, które przekazują jego pasterze – również w odniesieniu do wspomnianej drogi życia duchowego, bo znana jest w Kościele od wieków, a współcześnie na nowo ukazana przez Pana Jezusa w osobie Sł. B. s. Konsolaty Betrone – wierzymy, że właśnie Maleńka Droga Miłości poprowadzi nas ku zjednoczeniu z Bogiem w Jego miłości, dając jednocześnie świętość naszym duszom i Kościołowi. Zawsze, wszędzie szukamy potwierdzenia naszej drogi w nauce Kościoła. Nie czynimy niczego, co byłoby zaprzeczeniem miłości Bożej, bo ona jest sensem naszego istnienia, naszym celem, a jednocześnie – drogą.
