Odkrycie Bożej miłości, poznanie jej, doświadczenie jest niezmiernie ważne. Dusza, która nie poznała, nie doświadczyła Bożej miłości jest biedną duszą. Potrzebuje modlitwy całego Kościoła, aby mogła wrócić do źródła swego istnienia i aby mogła być szczęśliwą. Ale, aby inne dusze modliły się za te biedne, nieznające Bożej miłości, same muszą tę miłość spotkać i same muszą uwierzyć miłości. Każda dusza, która w Kościele wypełnia jakąś misję, realizuje jakieś dzieło jest duszą, która przez Boga przygotowana w swoim sercu doświadczyła miłości. Jest duszą, która miłości uwierzyła, która poszła za miłością. Skoro nas Bóg powołuje i wyznacza bardzo ważne zadanie w Kościele, to znaczy, że daje poznawać swoją miłość. Dotyka kolejnych serc doświadczając miłością, poucza o miłości. A skoro tak dużo Bóg mówi o miłości, skoro od samego początku istnienia tej wspólnoty Bóg objawia nam miłość, skoro nasza droga nazywana jest maleńką drogą miłości, to znaczy, że my mamy realizować w Kościele wielkie Dzieło Miłości, że my mamy tę miłość jak gdyby na nowo głosić całemu światu. O tym też w jakimś stopniu wiemy. Natomiast, pomimo już tylu lat formacji i słów płynących z Nieba zapewniających o powołaniu, tak naprawdę mało jest dusz, które prawdziwie przejęłyby się powołaniem wspólnoty, a więc i powołaniem duszy we wspólnocie; które by całkiem na poważnie przyjęły to powołanie i rozpoczęły realizację. Trwajmy we wspólnej Adoracji Najświętszego Sakramentu i prośmy, by serca wszystkich dusz najmniejszych przyjmowały i służyły Miłości.